Met grote regelmaat krijg ik de vraag wat ik het moeilijkste vind aan kinderen opvoeden met een hechtingsstoornis. Ik snap die vraag heel goed want het opvoeden van kinderen met een hechtingsstoornis kan echte topsport zijn, je moet een schild en een gladde rug hebben en bereid zijn te vechten als een leeuw voor het kind. Dingen die iedere ouder direct voor zijn of haar kind zal doen maar bij een kind met een hechtingsstoornis wordt er vooral een lange adem van de ouder gevraagd.

Veel mensen vragen zich af hoe de kinderen zelf over adoptie denken. Veel mensen gaan er ook van uit dat ze alle drie dezelfde vragen hebben en hetzelfde over dingen denken. Ik kan je vertellen dat dat totaal anders ligt.

Ze dacht dat hun gezin compleet was. Ze genoot van hun drietal en werkte parttime, ze hadden het goed. Toch knaagde er iets....