In het boek 'Ik haat je, blijf bij mij', lees je diverse waargebeurde verhalen over hechtingsproblematiek. Voor mensen die onbekend zijn met hechtingsproblematiek een ware eyeopener en voor mensen die bekend zijn met de problematiek een boek vol herkenning.

Met grote regelmaat krijg ik de vraag wat ik het moeilijkste vind aan kinderen opvoeden met een hechtingsstoornis. Ik snap die vraag heel goed want het opvoeden van kinderen met een hechtingsstoornis kan echte topsport zijn, je moet een schild en een gladde rug hebben en bereid zijn te vechten als een leeuw voor het kind. Dingen die iedere ouder direct voor zijn of haar kind zal doen maar bij een kind met een hechtingsstoornis wordt er vooral een lange adem van de ouder gevraagd.

Houden van en vertrouwen hebben leken mij vroeger dingen die iedereen bezat maar inmiddels weet ik (flink door de wol geverfd) dat, dat heel anders ligt en dat één simpele opmerking er voor kan zorgen dat je weer 10 stappen terug doet.

In het boek "Hechtingsmonster in de klas" vind je naast een zeer heldere uitleg over hechtingsproblematiek ook 25 tips hoe je met meer plezier en minder moeite lesgeeft aan kinderen met hechtingsproblemen. Is het dan een boek dan enkel geschikt voor leerkrachten? Nee, zeker niet! Wist jij dat er in Nederland ieder jaar 40.000 kinderen met deze diagnose te maken krijgen?

Ik ben open, ook over adoptie. Toch vertel ik lang niet alles. Wat zou ik nooit delen en waarom niet?

Soms zijn taboes, zo'n taboe dat je er zelf helemaal niet bij stil staat. Dat je het helemaal niet als optie meeneemt in je gedachten, want zo iets gebeurd jou toch niet. Soms zijn taboes er ook gewoon, omdat de gedachten toelaten dat zo iets bestaat, pijn doet en je wanhopig maakt. En soms is er een taboe in je leven waar je simpelweg niet van weet dat je er midden in zit omdat je niet toe durft te geven, aan dat onderbuikgevoel, want wat als het waar is?!