De gevangenis heeft bij ieder in ons gezin een andere lading. Voor de een is het een plek waar je heel blij mee bent als je buikmama er zit want dat zit ze veilig. De ander is juist heel boos als ze daar zit. Een uitje naar het gevangenismuseum lijkt dan misschien niet zo voor de hand liggend maar toch blijkt keer op keer juist dat daar de antwoorden liggen.

Ik kreeg van de week een heel uitgebreid bericht van een volger. Ze bleek zelf een moeder die door omstandigheden ervoor heeft gekozen om haar kind op te laten groeien in een adoptiegezin. Ze vroeg mij hoe ik mijn kinderen leer om zich niet te schamen voor hun achtergrond. Als ze dat zou begrijpen zou ze ook contact durven opnemen met haar dochter. Een dochter die inmiddels 21 is. Het is een vraag die ik heel vaak krijg. Ik zal het uitleggen, er is namelijk niets om je voor te schamen.

Ik sta altijd heel vroeg op om alles en iedereen op tijd voor school klaar te krijgen. Het snijwerk voor het avondeten heb ik dan vaak al gedaan, de eerste wasmachine draait, broodtrommels zijn gevuld, haren worden gedaan... Dat loopt 9 van de 10 keer als een trein. Totdat een van de wagons een afslag moet nemen omdat zijn hoofd overloopt van vragen. Vragen waar echt een antwoord op moet komen voordat hij naar school gaat.