Ik wou haar beschermen tegen de keiharde waarheid. Ik dacht het goed te doen maar deed het daardoor juist zo fout. Ze wil duidelijkheid en die kreeg ze in Amerika van haar biologische oma. Daar ging een enorme boosheid en groot verdriet aan vooraf. Want wat doet het pijn als je, je kind zo stuk ziet gaat. Een afkomst zegt niets over je toekomst en voor die afkomst hoeft ze zich zeker niet te schamen dat heeft haar oma ons wel duidelijk gemaakt. Wat had ze gelijk!

Nooit heb ik zelf iets gebruikt, toch spelen drugs een belangrijke rol in mijn leven. Dagelijks wordt ik geconfronteerd met de gevolgen van een drugsverslaving, ik zie de strijd die het kost om niet te gebruiken, ik zie hoe makkelijk er weer terug gevallen wordt, ik zie hoe lang je de schijn op kunt houden door 'normaal' te leven. Ik was mede daardoor enorm benieuwd naar het boek van Parttime Junkie van Renee Kelder.

Maffiameid is een aanrader voor mensen die houden van true-crime verhalen. Het boek geeft een inkijkje in de wereld van drugshandel en prostitutie.

Als het in een film zou gebeuren zou ik het betitelen als te voorspelbaar, totaal niet geloofwaardig en te ver gezocht maar toch gebeurde het vorige week. Ik plaatste een blog over waarom ik de kinderen herkenbaar in beeld breng en nog dezelfde dag vond er iets heel bijzonders plaats.

Het moment dat River de eerste Halloween-spullen in de winkels ziet verschijnen is voor haar ieder jaar weer het startsein om het non-stop over haar biologische moeder te hebben. De verjaardag van haar biologische moeder valt namelijk samen met Halloween. Ze wist al heel vroeg wat ze haar wil geven dit jaar maar twijfelde of het kon.

Ik kan niet anders zeggen dan dat mijn kinderen het hele Coronaverhaal en de beperkingen die het oplegt enorm goed oppakken. Ze zijn angstig geweest toen hun zus zo ziek was en waren toen niet helemaal zichzelf maar dat zijn ze inmiddels wel weer en nu komen er vragen om de hoek kijken. "Wat als je nooit meer mag reizen en ik mijn moeder nooit meer kan zien?"

Sommige zinnen zijn moeilijk om op te schrijven. Sommige zinnen krijg je haast niet uit je mond. Een zin als twee van mijn kinderen zijn verslaafd, is er zo een. Voor mij is die zin de keiharde waarheid. Ik zei het altijd anders en dan nog het liefst niet, tot iemand mij liet inzien dat ik zo mijn kinderen écht niet help.

Deze week in de wekelijkse briefwisseling van Natasja en Charlotte over het feit dat je opeens jezelf als je moeder hoort praten, kinderen die op stap gaan, hoe waren we zelf en zijn we rijp voor schoonmaakklusjes op de zaterdagavond of moeten we toch echt er even weer uit.