Regelmatig krijg ik super lieve berichtjes en reacties dat ik zoveel durf. Lief en gedeeltelijk waar maar er is ook een hele onzekere kant aan mij. Een kant die ik vanaf nu gaan aanpakken al vind ik dat vreselijk spannend.

We zijn inmiddels al weer een tijd verder en aangezien ik zoveel berichtjes krijg met diverse vragen hoe het met Kyana gaat besloten we de vragen samen te vatten in een blog.

Het coronavirus treft iedereen op welke manier dan ook. Als moeder en ondernemer houd ik iedere ontwikkeling nauwgezet in de gaten want ik zorg niet alleen voor mijn zes kinderen, ik ben ook verantwoordelijk voor mijn werknemers en de kinderen die wij opvangen. Met kinderen die tot de risicogroep behoren heb ik zeker mijn angsten maar ik zie ook iets moois. Een bijwerking van het virus waarvan ik hoop dat die achterblijft zodra het virus definitief vertrokken is.

Deze week hebben Natasja en Charlotte het over het Coronavirus. Hoe ga je om met de angsten die je kind heeft als het om het virus gaat en is het raar dat je het zelf toch ook wel spannend bent gaan vinden?

Ik heb geen angsten riep ik altijd. Daar was ook eigenlijk geen woord aan gelogen. Ik zag eerder een uitdaging dan gevaar. Tot er kinderen kwamen...

Mijn kleine mannetje, mijn grote superheld, het voelt als de dag van gisteren, dat het berichtje op Facebook kwam, van jouw buikmama, dat ze weer zwanger was en dat ze, je zo graag met je zus, samen op wilden groeien. Er ging direct een extra deurtje open in mijn hart. Uiteraard was je welkom. Bij adoptie is het echter zo, dat bij alleen dat zeggen, je er nog niet bent.