Even niet een vervolg op onze reis naar Amerika maar wel een blog dat ik even moet delen.

Het thema van die maandag lijkt wel het tevergeefs in contact proberen te komen met de mensen die ik moet bereiken. Of het nu om de koffers gaat of om mensen die we willen zien, het lijkt niet te lukken tot het einde van die dag. Je leest hier verder hoe het na deel 1 , deel 2 en deel 3 ging.

Dat we onverwacht het vliegtuig moesten verlaten en enkel onze bagage vertrok richting Orlando las je in deel 1 over onze reis naar Amerika. Hier lees je hoe het verder ging.

Eindelijk was het zover, na maanden wachten was dan daar het moment we zouden vertrekken naar Florida in de hoop daar hun buikmama's en overige familieleden te ontmoeten. Maar bij de overstap ging het mis en moesten we alsof we een stel criminelen waren het vliegtuig verlaten. Het enige wat naar Florida vertrok was onze bagage.

Ik had wel duizenden redenen waarom ik nee bleef zeggen maar er was maar één zin voor nodig om die nee in een ja om te zetten. Ik heb besloten dat ze het mag doen. Ze mag haar droom najagen, het is niet aan mij om daar een rem op te zetten.

Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle lieve berichtjes die we mogen ontvangen met vragen, opmerkingen enz. Het is al weer een tijdje geleden dat ik een update over onze reis naar Amerika heb geplaatst. In dit blog zal ik delen wat we nu hebben geregeld en wie we gaan ontmoeten.

De tickets zijn geboekt. De buikmama's weten wanneer wij komen. Plannen om dromen uit te laten komen worden gemaakt. En we liepen tegen een onvoorzien probleem op. Je leest er alles over in dit blog.

Steeds vaker krijg ik vragen binnen over wat een open adoptie nou precies inhoud. Of het dan eigenlijk geen pleegzorg is en of de kinderen dan wel bij mij blijven. Waarom ik er voor koos en hoe de band is ontstaan met de buikmama's. Ik zal de komende tijd daar uitgebreid op ingaan.

Dat ik eigenwijs en koppig ben is geen geheim. Dat ik graag zelf de touwtjes in eigen handen houd en denk alles zelf te kunnen of moeten doen is dat ook niet. Het is niet dat ik denk de dingen beter te kunnen of weten maar het voelt veilig om op jezelf te moeten vertrouwen, je weet of iets wel of niet gebeurt en hoe het gebeurt. Daarnaast vind ik het simpelweg moeilijk om hulp te aanvaarden want direct popt er dan een stemmetje in mij op met de vraag 'Ben ik jou hulp wel waard'

Ik houd ervan als mensen rechtstreeks zijn, als ze er geen heel verhaal van maken maar to the point komen en zeggen wat ze eigenlijk willen zeggen. Eerlijk, oprecht en ja dat kan soms confronterend zijn maar dan weet je wel waar je aan toe bent. De mensen die mij goed kennen zullen mij dan ook nooit verpakt iets vertellen, ze weten dat ik kriebels krijg van mooie praatjes en een gruwelijke hekel heb aan leugens. Zoiets kan dan wel een eyeopener zijn.