De vorige keer kon je lezen hoe de kinderen na 9 jaar eindelijk hun moeder in hun armen konden sluiten. Helaas hoort bij een ontmoeting als deze ook een afscheid. Je leest er alles over in dit blog.

Het moment van afscheid nemen kwam steeds dichterbij en daarmee ook het besef dat ik hun moeder weer niet zou zien. Was het enkel om ons te beschermen of was het iets wat ze niet aankon? Beide kon ik enkel waarderen en respecteren maar ondanks dat was het iets wat niet goed voelde. Voor mijn gevoel moest ik haar zien, moest ik haar in de ogen kijken en was er nog iets om te zeggen.

Over ieder denkbaar onderwerp zijn wel boeken geschreven. Zo ook over corona. Ik las 2 boeken die geschreven zijn over corona, geen medische boeken, geen wetenschappelijke boeken maar ervaringsverhalen. 2 totaal verschillende boeken met 2 totaal verschillende uitgangspunten.

Hoe ga je straks om met het verdriet als een kindje weer uit je leven verdwijnt? Vind je het niet moeilijk dat je je kinderen dit verdriet aan zult doen? Het zijn vragen die ik bijna dagelijks krijg nu mensen weten dat we pleegkinderen gaan opvangen.

De laatste dag van het jaar is aangebroken. Een jaar vol met mooie maar ook verdrietige momenten. We staan nog één keer stil bij 2019 en dan nemen we vanavond knallend afscheid en beginnen we vol vertrouwen aan 2020!

Dagelijks worden er katten ziek. Dagelijks gaan er katten dood. Maar nu betreft het de poes van mijn oudste zoon en ligt het allemaal heel gevoelig. Deze poes was namelijk degene die hem zoveel heeft geleerd.