Daar liepen we dan. Hij voorop. Bijna rennend de hal, hij kan niet wachten. Nu is hij echt een grote jongen. Vindt hij zelf ook. Nu denk je waarschijnlijk, dat ik hem trots en vol goede moed, met een goed gevoel en een brede lach achterlaat. De waarheid is anders.

Zo makkelijk als de één er over praat, zoveel moeite heeft de ander er mee. Met vragen rond blijven lopen is ook geen optie, dus moest er een oplossing gevonden worden.

Grappig is het, dat mensen vaak aan mij vragen hoe ze met bepaalde zaken moeten omgaan, als het gaat om adoptie. Terwijl ik ook regelmatig geen idee heb waar we goed aan doen. En het antwoord van vandaag, kan weer de vraag van morgen opleveren, in een kinderbrein. Net als heel veel andere moeders heb ik twijfels.

"Jij bent niet zo bruin als Joshua maar wel bruiner dan mij" constateert Jeremiah. "Ja, dat klopt" antwoord River. Na een hele diepe zucht vervolgt ze "Wel een beetje raar, want we komen uit dezelfde buik van buikmama" Ik kan haar hersenen horen kraken in de keuken. "Wij zaten samen in de buik van buikmama Magen toch?" "Ja, dus zouden we er meer hetzelfde uit moeten zien, er klopt iets niet!"