Sommige mensen voelen het wanneer hun gezin compleet is, ik ken dat gevoel niet. Ik dacht altijd dat ik bij 5 kinderen wel compleet zou zijn maar dat bleek totaal niet waar te zijn. Nu heb ik al jaren zes kinderen maar ben ik compleet?

Nadat ik laatst schreef hoe het allemaal begonnen was en hoe de eerste adoptie tot stand kwam, zal ik in dit blog vertellen hoe het verder ging. Hoe we toestemming kregen om af te mogen reizen en hoe de volgende procedure verliep.

Laatst schreef ik over hoe het allemaal begon. Nadat de eerste papieren voor de adoptie op de post waren gegaan begon niet het lange wachten wat mensen vaak verwachten bij een adoptie maar het begin van een enorme berg papier verzamelen. Toen die stapel compleet was ging het opeens heel snel, met nu achteraf gezien een hele speciale wending.

De procedure ligt alweer jaren achter Natasja maar adoptie houdt haar nog steeds iedere dag bezig. Naar verwachting zal dat zo blijven, want het is een "onderdeel" van ons gezin. En adoptie heeft ons veel gebracht. Niet alleen als gezin, maar zeker ook als persoon.

Wat doe je nu eigenlijk om de wachtperiode een beetje vrolijk door te komen, is een vaak gestelde vraag. Zijn jullie al bezig met de kinderkamer? Zitten jullie al op Spaanse les? Sophie start vandaag met het beantwoorden van deze vragen.

Er gaan weken voorbij dat ik er niet aan denk. Soms komt het ineens weer in mijn gedachten voorbij. Zelfs na al die jaren. Het kindje dat nooit kwam. Hoe zou het gaan? Hoe zou het met de geboortemoeder gaan? Is alles op zijn pootjes terecht gekomen? Het is geen gevoel van spijt. Ik weet dat het zo goed is. Dat het zo moest zijn. Daar twijfel ik geen moment aan. Maar er was toch een korte periode waarin we dachten dat wij ouders zouden worden van een kindje. En dat kindje, dat was niet Bram.

Toen Jack en Sophie ontdekten dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan, hebben ze zich verdiept in alle varianten van "gezinsvorming" die ze konden bedenken. Ze verdiepten zich in IVF, in pleegzorg, in adoptie. Ze hebben zelfs even overwogen om gewoon met z'n tweetjes een gezin te vormen. En lekker naar een warm oord te emigreren. Uiteindelijk kozen ze voor adoptie, boven een medisch traject of pleegzorg of emigreren. Maar waarom kozen ze dan specifiek voor adoptie?

Eindelijk was het dan zover. Het vierde en laatste gesprek bij de Raad voor de Kinderbescherming. Sophie en Jack mochten het raadsrapport inlezen en zouden daarna te horen krijgen of ze officieel waren goedgekeurd voor adoptie. Ook kregen ze een extra gesprek om Nederlandse adoptie te bespreken.

Adoptie, het is een fenomeen dat altijd een reactie opwekt. Mensen vinden er nou eenmaal iets van.Is dat erg? Totaal niet, de meeste reacties zijn namelijk leuk, lief en aardig. Mensen vinden het vaak leuk, soms knap of "niets voor mij". Hoe dan ook: Iedereen vindt er iets van. Het is vaak het onderwerp van gesprek. Dat ik er vaak over schrijf, zegt natuurlijk ook iets en is ook een oorzaak hiervan. Ondanks dat zijn er nog steeds misverstanden, ik neem je mee.

Als moeder krijg ik vaak vragen over adoptie. Het lastigste van de hele procedure was voor ons (en voor veel anderen) het wachten. Je kunt niet zoveel doen, je hebt geen invloed meer. Je zit voor je gevoel op de reservebank te wachten tot Het Moment eindelijk daar is. Dit kan soms best frustrerend zijn. Een veel gestelde vraag die horen van wachten adoptie-ouders is Wat kunnen we doen? Hoewel dit voor iedereen persoonlijk is, heb ik hierbij 10 tips voor je op een rijtje gezet.