Het thema van die maandag lijkt wel het tevergeefs in contact proberen te komen met de mensen die ik moet bereiken. Of het nu om de koffers gaat of om mensen die we willen zien, het lijkt niet te lukken tot het einde van die dag. Je leest hier verder hoe het na deel 1 , deel 2 en deel 3 ging.

Ik wou haar beschermen tegen de keiharde waarheid. Ik dacht het goed te doen maar deed het daardoor juist zo fout. Ze wil duidelijkheid en die kreeg ze in Amerika van haar biologische oma. Daar ging een enorme boosheid en groot verdriet aan vooraf. Want wat doet het pijn als je, je kind zo stuk ziet gaat. Een afkomst zegt niets over je toekomst en voor die afkomst hoeft ze zich zeker niet te schamen dat heeft haar oma ons wel duidelijk gemaakt. Wat had ze gelijk!

Over minder dan 3 maanden vliegen we naar Florida. Terug naar hun geboortegrond. Op zoek naar ontbrekende puzzelstukjes, in de hoop heel veel van hun biologische familieleden te zien. Het is hun grootste wens om hun buikmama te zien, het liefst zouden ze wat tijd met haar doorbrengen, maar wat als ze niet komt?

Dagelijks krijg ik vragen over adoptie en pleegzorg. Vaak zijn het mensen die zelf ook overwegen om hun huis en hart open te stellen voor andere kinderen. Zodra adoptie of pleegzorg negatief in het nieuws komt stijgt het aantal berichtjes van mensen die ook even moeten zeggen hoe ze er over denken. Ook die opmerkingen krijgen een reactie terug. En soms zit er een vraag tussen waardoor ik zelf aan het denken wordt gezet. Zo ook met de vraag 'Heb je nooit spijt?'.

Vaak krijg ik een vraag over de overeenkomsten en de verschillen bij adoptie en pleegzorg. Waarom ik nu voor pleegzorg koos en niet eerder en wat ik het moeilijkste vind. Dat is niet het loslaten kan ik je vertellen. Wat het wel is lees je hier.

Is het niet verwarrend voor ze? Maar wie hoort dan bij wie? Kost het niet allemaal heel veel tijd? Waar stopt het? Het zijn vragen die ik wekelijks krijg over de lappendeken die onze familie is. In dit blog geef ik daar antwoord op.

Ooit zei een vriendje tegen mij 'Jij moet altijd alles zeker weten en als je dat niet weet dan ga je net zolang door tot je die kennis wel hebt. Het is je geluk en je handicap'. Ik vond dat toen een enorm overtrokken reactie. Hij maakte hem dan ook voor het eerst tijdens een onenigheid maar kwam er later nog vaker op terug. Nu na al die jaren denk ik dat hij wel gelijk had en dat er daarin nog steeds weinig veranderd is.

De afgelopen dagen kreeg ik ontelbaar vaak de vraag 'Hoe gaat het met jullie?' Een kort en simpel antwoord is daar niet op te geven vandaar dit blog.

Het moment van afscheid nemen kwam steeds dichterbij en daarmee ook het besef dat ik hun moeder weer niet zou zien. Was het enkel om ons te beschermen of was het iets wat ze niet aankon? Beide kon ik enkel waarderen en respecteren maar ondanks dat was het iets wat niet goed voelde. Voor mijn gevoel moest ik haar zien, moest ik haar in de ogen kijken en was er nog iets om te zeggen.

Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die zelf geadopteerd hebben, geadopteerd zijn of mensen die er een bepaalde mening of vragen over hebben. "Je doet net alsof het altijd leuk is met biologische ouders en alsof het altijd mogelijk is". Nou, het is niet altijd leuk en nee, het is niet altijd mogelijk. Ook bij ons niet.