Het thema van die maandag lijkt wel het tevergeefs in contact proberen te komen met de mensen die ik moet bereiken. Of het nu om de koffers gaat of om mensen die we willen zien, het lijkt niet te lukken tot het einde van die dag. Je leest hier verder hoe het na deel 1 , deel 2 en deel 3 ging.

Dagelijks krijg ik vragen over adoptie en pleegzorg. Vaak zijn het mensen die zelf ook overwegen om hun huis en hart open te stellen voor andere kinderen. Zodra adoptie of pleegzorg negatief in het nieuws komt stijgt het aantal berichtjes van mensen die ook even moeten zeggen hoe ze er over denken. Ook die opmerkingen krijgen een reactie terug. En soms zit er een vraag tussen waardoor ik zelf aan het denken wordt gezet. Zo ook met de vraag 'Heb je nooit spijt?'.

Vaak krijg ik een vraag over de overeenkomsten en de verschillen bij adoptie en pleegzorg. Waarom ik nu voor pleegzorg koos en niet eerder en wat ik het moeilijkste vind. Dat is niet het loslaten kan ik je vertellen. Wat het wel is lees je hier.

Is het niet verwarrend voor ze? Maar wie hoort dan bij wie? Kost het niet allemaal heel veel tijd? Waar stopt het? Het zijn vragen die ik wekelijks krijg over de lappendeken die onze familie is. In dit blog geef ik daar antwoord op.

Ooit zei een vriendje tegen mij 'Jij moet altijd alles zeker weten en als je dat niet weet dan ga je net zolang door tot je die kennis wel hebt. Het is je geluk en je handicap'. Ik vond dat toen een enorm overtrokken reactie. Hij maakte hem dan ook voor het eerst tijdens een onenigheid maar kwam er later nog vaker op terug. Nu na al die jaren denk ik dat hij wel gelijk had en dat er daarin nog steeds weinig veranderd is.

De afgelopen dagen kreeg ik ontelbaar vaak de vraag 'Hoe gaat het met jullie?' Een kort en simpel antwoord is daar niet op te geven vandaar dit blog.

Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die zelf geadopteerd hebben, geadopteerd zijn of mensen die er een bepaalde mening of vragen over hebben. "Je doet net alsof het altijd leuk is met biologische ouders en alsof het altijd mogelijk is". Nou, het is niet altijd leuk en nee, het is niet altijd mogelijk. Ook bij ons niet.

Ik ontvang heel veel persoonlijke berichtjes via social media. Heel vaak gaan die over pleegzorg en adoptie. Oprechte vragen, mensen die hun eigen verhaal delen of mensen die een mening hebben. Ik probeer iedere vraag zo goed als mogelijk te beantwoorden. Een van de meest gestelde vragen is hoe ik pleegzorg ervaar in vergelijking tot adoptie. Daar is niet heel kort een antwoord op te geven daarom besloot ik er een blog over te schrijven waarin je het antwoord daarop leest.

Ben je geworden wat je als kind wou worden, was afgelopen week een vraag op de radio. Nou, dat was bij mij niet echt gelukt. Een gesprek over iets totaal anders kwam onverwachts op hetzelfde onderwerp terecht en dat zetten mij aan het denken.

Ik kreeg al ontelbaar vaak de vraag of de liefde die ik voel voor de kinderen gelijk is. Kan je wel hetzelfde voelen voor een kind dat een ander droeg? Is de liefde die je voelt niet anders? Ik kan daar voor niemand anders dan mezelf antwoord op geven. Voor mij is er geen enkel verschil qua houden van maar er is wel een heel groot verschil en rond Moederdag ben ik mij daar altijd extra bewust van.