Steeds vaker krijg ik vragen binnen over wat een open adoptie nou precies inhoud. Of het dan eigenlijk geen pleegzorg is en of de kinderen dan wel bij mij blijven. Waarom ik er voor koos en hoe de band is ontstaan met de buikmama's. Ik zal de komende tijd daar uitgebreid op ingaan.

Ik ontvang heel veel persoonlijke berichtjes via social media. Heel vaak gaan die over pleegzorg en adoptie. Oprechte vragen, mensen die hun eigen verhaal delen of mensen die een mening hebben. Ik probeer iedere vraag zo goed als mogelijk te beantwoorden. Een van de meest gestelde vragen is hoe ik pleegzorg ervaar in vergelijking tot adoptie. Daar is niet heel kort een antwoord op te geven daarom besloot ik er een blog over te schrijven waarin je het antwoord daarop leest.

Deze week legt Sophie uit hoe zij en Jack hun familie en vrienden betrekken bij hun adoptietraject. Hoe de eerste reacties waren en of ze alles delen maar ook bij wie ze haar verhaal goed kwijt kan.

Sophie en Jack twijfelden al een tijdje tussen adoptie uit de Filipijnen of toch uit Colombia. Colombia was hun eerste keuze en eigenlijk ook de belangrijkste reden dat ze kozen voor adoptiebureau Wereldkinderen, in plaats van een ander adoptiebureau. Naar aanleiding van Sophie haar blog over de twijfel kwamen er meerdere lezersvragen binnen. Vandaag beantwoord Sophie deze vragen!

De procedure ligt alweer jaren achter Natasja maar adoptie houdt haar nog steeds iedere dag bezig. Naar verwachting zal dat zo blijven, want het is een "onderdeel" van ons gezin. En adoptie heeft ons veel gebracht. Niet alleen als gezin, maar zeker ook als persoon.

Sophie vertelde in haar vorige blog al iets over het telefonisch contact met Wereldkinderen en de twijfel die daarna ontstond over de procedure opstarten voor Colombia. Vandaag een update over hoe het er nu voorstaat met hun adoptietraject.

Wat een mooie, lieve en ontroerende reacties kregen we op zowel de Moederdag-blogs als op de Mom2Mom over Moederdag. Tussen de reacties kwam één vraag meer dan 25 keer terug. Kan je echt wel even veel houden van andermans kind als van je eigen? Kan dat en had ik twijfels? Ik vertel het je vandaag.

Moet ik mij schamen dat ik zo van jullie geniet? Soms voelt het zo wrang dat ik van jullie knuffels, jullie verhalen, jullie zijn zo intens kan genieten, terwijl dat allemaal niet zo was geweest als er niet zoveel leed aan vooraf was gegaan. Moederdag is een van die dagen dat ik nog meer als anders aan hun biologische moeders denk. Ieder jaar hebben we contact op die dag. Dit jaar was ze mij voor, met een prachtig geschenk in de vorm van een brief.

In haar vorige blog beantwoordde Sophie de vraag hoe zij en Jack omgaan met het wachten. Een andere vraag die hun regelmatig gesteld wordt, is of ze al bezig zijn met het inrichteng van de kinderkamer. Vandaag gaat ze in op dit onderwerp en geeft ze ook een korte update over de laatste ontwikkelingen in hun adoptietraject.

Het is exact 7 jaar geleden dat ik haar voor het eerst in mijn armen sloot. Terwijl je, je soms niet eens kunt herinneren wat je twee dagen geleden hebt gegeten, staan deze dag al 7 jaar in mijn geheugen gegrift. De start van ons verhaal! Het moment dat ik eindelijk naar mijn meisje mocht afreizen om haar in mijn armen te sluiten.