Ja, ik zie kleur!

Natuurlijk zag ik die altijd al maar ik riep altijd dat het niet uitmaakte voor mij welke kleur je hebt. Voor mij maakt dat inderdaad niet uit maar voor degene die die andere kleur heeft wel degelijk. Want zij of hij is het die met de ongelijkheid moet leven. 

Door te zeggen dat ik de kleur niet zie, ontken ik het verdriet en de ongelijkheid die kleur helaas nog steeds met zich mee brengt.

 

Wil ik dat dat verandert?

Jazeker! Als ik de kans kreeg om op een knop te drukken waarbij ik alles kon resetten en we daadwerkelijk allemaal gelijk behandeld werden dan zou ik dat direct doen. Helaas, zo'n knop bestaat er niet.

Zal ik er aandacht voor blijven vragen dat die verschillen er daadwerkelijk wel zijn? Jazeker!

Iedere dag leer ik bij hoeveel verschillen er nog zijn. Hoeveel ongelijk er nog in de wereld is.

Wat voor verschil het maakt of je vel nu wit of zwart is. Zou dat iets mogen uitmaken?

Nee, absoluut niet maar het is wel de waarheid.

Een waarheid die ik niet kende of waar ik misschien mijn ogen voor sloot maar waar ik na de komst van mijn kinderen, met een ander huidskleur dan de mijne, mijn ogen niet meer voor kan sluiten. Want die ongelijkheid die dient zich soms keihard aan.

 

Het schattige is van Joshua af. Waar iedere voorbijganger hem als peuter nog zo'n schatje vond is hij nu voor menig voorbijganger; een van die zwarten, moet hij terug naar zijn eigen land of worden er apengeluiden gemaakt. Die opmerkingen verstommen zodra ik naast hem loop of ze in de gaten krijgen dat hij bij mij hoort.

Het meest pijnlijke is het als mensen dan zeggen "Oh sorry, ik wist het niet. Hij is dus geen echte!".

Dat is hij dus wel. Hij is zwart en daar is hij trots op. Hij is geen nep-variant, hij groeit alleen op in een wit gezin met diverse kleuren. 

Want precies door te zeggen dat hij geen echte is, benadruk je mijn white-privilege. 

Het maakt het voor hem daardoor niet makkelijker. Je onderstreept juist dat hij door mijn aanwezigheid er wel mag zijn. Met wit erbij is zwart blijkbaar niet erg, wat denk je dat dat in een kinderhoofdje doet?

 

Ik kreeg heel veel berichtjes waarom mijn feed op Instagram niet op zwart stond. Daarvoor zijn diverse redenen die ik je graag uitleg.

Ik ben dus groot voorstander van het feit dat we wakker worden maar dat ik nu mensen zag die zomaar klakkeloos hun feed op zwart zetten en nog geen dag later een echt racistische opmerking onder een ander bericht plaatsen en dat dat dezelfde mensen zijn die ook mij regelmatig een bericht hebben gestuurd waar je nekharen van omhoog gaan staan, zorgde ervoor dat ik ging twijfelen aan de intentie bij sommige van de mensen die het plaatsten. Begrijp mij goed 99,9% zal dit met de beste intentie plaatsen maar er zit ook een gedeelte tussen dat het klakkeloos plaatst maar niet bij zichzelf te raden gaat hoe ga ik mezelf ontwikkelen hier in. Hoe ga ik mijn kinderen goed voorlichten. Waar en hoe kan ik mij verdiepen in deze materie zodat ik weet waar ik over praat.

 

Maar dat was niet de reden dat ik het niet deed. Ik was die dagen met mijn hoofd ergens anders. Ik was bezig met een biologische moeder in Amerika die zich zorgen maakte of ik als witte vrouw wel goed wist hoe ik onze zwarte zoon zou moeten voorbereiden op de buitenwereld. Of ik hem wel de dingen zou leren die hij zou moeten weten. Dingen als dat hij zijn handen nooit in zijn zakken moet doen, dat hij zijn hoodie nooit mag opzetten, dat hij niets aanraakt in winkels zonder het daadwerkelijk te kopen, dat hij altijd groet bij binnenkomst en als hij een winkel verlaat. 

Ik voed mijn kinderen natuurlijk zo goed mogelijk op, maar ik heb mij nooit bezig hoeven houden met de consequenties als ze bovenstaande dingen niet deden. Afgezien van het feit dat het niet netjes is om niet te groeten zou niemand er een mening over hebben. Zij wist wat de mening over hem zal worden als ik het hem niet leer. Dan zal hij aangezien kunnen worden voor crimineel. 

Overdreven? Nee, zeker niet. 

Dat dit namelijk een reële angst is bleek dezelfde week ook toen River haar biologische vader geheel ten onrechte werd opgepakt en vastgezet. Enige reden, hij was zwart dus leek hij op iemand die zich verdacht had opgehouden.

Dat hij die persoon die ze zochten onmogelijk kon zijn omdat hij voor zijn zieke moeder thuis zorgt en dat 24/7 doet en meerdere mensen dat konden bevestigen deed niet ter zake.

Hij moest zijn onschuld vanuit de gevangenis zien te bewijzen. Geen gedegen onderzoek maar enkel een huidskleur en geslacht dat overeen bleek te komen. 

 

Dit verhaal kregen we via de zijlijn mee. Er is geen contact mogelijk met hem op dit moment. River en haar biologische vader hebben elkaar slechts een keer ontmoet toen zij nog maar een paar dagen oud was. Vluchtig en op een neutrale plek waar niemand kon bedenken dat dit zijn baby was. Toch hangt hij hier met een grote foto op de koelkast en horen we veel over hem. Dat had hij zo geregeld, alles uit liefde en binnen zijn mogelijkheden. Nu bereikten dus ook dit bericht ons.

Een extreem pijnlijk voorbeeld, dat ook nog eens heel dichtbij kwam waarbij weer eens onderstreept werd dat het "You did nothing wrong but are still in possible trouble" nog echt op gaat.

 

Schokkend, heftig en walgelijk.

Je zult begrijpen dat mijn hoofd maar ook mijn hart overuren maakten. Mijn hoofd stond niet naar het zwart maken van mijn feed, ik wil veel meer.

Ik wil geen onderscheid hoeven maken in de opvoeding van mijn kinderen. Ik wil niet dat ik moet uitleggen dat als de één zijn fietssleutel kwijt is en de fiets mee naar huis neemt terwijl die op slot staat, de meeste mensen zullen helpen en dat bij mijn andere kind in dezelfde situatie de meeste mensen zullen denken dat hij iets steelt.

Ik wil niet dat mijn kind zijn onschuld verliest maar ik moet hem wakker schudden uit zijn bubbel dat er anders naar zijn gedrag gekeken wordt dan naar datzelfde gedrag van vriendjes.

Het is hier geen Amerika maar het is hier ook geen paradijs.

Ook hier zijn kansen anders, behandelen we mensen anders, kijken we echt niet met een open blik naar elkaar.

Ja, ieder leven doet er toe en ik begrijp dan ook wel de mensen die dat roepen maar dat is nu even niet het punt.

Het punt is dat we allemaal onze kinderen willen leren dat je als je je netjes en fatsoenlijk zal gedragen, jij ook zo behandeld zal worden. Niet dat we daar bij een andere huidskleur als de witte, nog een extra disclaimer aan moeten hangen "Je hebt daar net zo goed recht op als een ander maar wees voorbereid op het tegenovergestelde".

 

Ik zetten mijn scherm dus niet, niet op zwart omdat ik er geen aandacht aan wil besteden maar omdat het even allemaal te dichtbij kwam, het te eng werd en ik kan dan als witte vrouw besluiten dat ik mij er even voor afsluit, dat is mijn white privilege. Ik ben mij er terdege van bewust dat dat voor een zwarte vrouw in dezelfde situatie niet mogelijk was geweest en daar moet verandering in komen!.

 

 

 

 

Leuk als je ons volgt op Instagram en/of Facebook