Ik weet dat heel veel mensen het niet met mij eens zijn op dit punt en dat geeft niet. We hoeven niet allemaal hetzelfde te denken over dingen.

 

Ik kies ervoor om op een liefdevolle wijze te denken over en aan de biologische moeders van mijn kinderen. Dat kiezen dat hoef ik overigens niet met mijn hoofd te doen, dat deed mijn hart vanaf het begin en dat gevoel is in de loop der jaren enkel gegroeid.

 

Iemand neemt niet zo maar het besluit om zijn kind af te staan voor adoptie, dat afstaan noem ik trouwens liever overdragen. Ze sneden namelijk niet de banden door, de liefde bleef, de plek in hun hart bleef, ze konden om diverse redenen niet, het stuk zorgen voor, op zich nemen dat ook bij een kind krijgen hoort. Een heel groot en essentieel deel van een kind krijgen maar niet het enige deel.

Al die liefde, die zorgen, die moedergevoelens die er bij een kind krijgen horen, hebben zij ook en die kun je niet afstaan, die dragen zij net als iedere moeder dag in dag uit met zich mee.

 

Ik ben de laatste die zal zeggen dat ik het altijd eens ben met hun beslissingen of dat ze in staat zijn om voor een kind te zorgen maar ik hoef dat niet te zeggen en niemand anders hoeft hun daar aan te herinneren want dat wisten ze zelf dus ook heel goed, daarom besloten ze voor adoptie te gaan.

Juist omdat ze het leven wat hun kunnen bieden, niet datgene was wat ze voor hun kinderen willen namen ze deze stap. Niet omdat ze de makkelijke weg kozen maar omdat ze kozen uit liefde voor hun kind.

 

Waren de drugs belangrijker? Ja, die zijn dat. Ze kan daar geen afstand van doen. Is haar liefde dan niet groot genoeg voor haar kinderen? Of is haar zelfkennis groot genoeg om uit liefde te kiezen voor een ander leven voor hun? Er zijn zoveel verschillende manieren om naar iets te kijken, dat is wel iets wat ik de afgelopen jaren heb geleerd.

Je kunt geen goed of fout oordelen tot je het hele verhaal kent. Ik ken de verhalen voor een groot gedeelte, schrijnende verhalen, slechter dan in een goedkope film, verhalen vol verdriet en strijdlust, verhalen die niet over leven maar over overleven gaan. Is dat een vrijbrief voor drugs? Nee, zeker niet. Begrijp ik het? Nee, want ik sta niet in haar schoenen. Maar ik heb er wel 100% begrip en respect voor. Respect voor iets hebben is iets anders als het goedkeuren want dat zal ik het nooit kunnen. Maar ik respecteer het en laat het niet tussen onze liefde voor onze kinderen in staan.

 

Joshua zijn moeder kan om een totaal andere reden niet voor hem zorgen, dat ze dat niet kan weet ze zelf heel goed. Ze spreekt het ook naar hem uit. Is dat hard? Getuigd dat niet van moederliefde of is het juist zoals het moederschap is, soms lastig maar je weet dat je eerlijk moet zijn tegen je kind en jezelf. Hij is blij dat ze er zo open over is. Hij hoeft daardoor niet te twijfelen of ze spijt heeft van de adoptie maar aan de andere kant voelt hij ook een bepaalde loyaliteit richting haar en kan hij zich zorgen over haar maken. Zorgen die een kind niet hoort te hebben over zijn moeder. Daarin zijn bij hun de rollen soms omgedraaid.

Moet ik hem daarvoor beschermen? Oh, wat zou ik mijn kinderen graag beschermen voor al het verdriet dat op hun pad kwam. Dat kan niet helaas. En al kon het dan kwamen ze al met een grote rugzak verdriet bij mij. 

 

Niet bij je biologische moeder op kunnen groeien is een groot verdriet. Dat verdriet neem je niet weg door te zeggen: " Maar nu heb je het beter".

Het is verdriet dat er mag zijn. Het is een levenslang rouwproces over iets wat niet hoort. Net zo goed als je je kinderen niet hoort te overleven, hoor je als kind bij je moeder op te kunnen groeien.

Iedereen zal het lomp vinden als je nadat iemand een kind verliest dat ernstig ziek was zult zeggen "Maar nu heb je het beter".

Natuurlijk mag je blij zijn dat verder lijden een kind bespaart is gebleven maar het verdriet van de ouder zal er niet minder om zijn. Mijn kinderen zijn heus blij met mij als moeder maar het had niet zo moeten zijn.....

Birthmother's day is bedacht om biologische moeders te eren, ze het respect te geven wat ze verdienen.

De dag is bedoeld om iets te leren over het adoptieproces.

Geen adoptieproces is hetzelfde. Het bevat wel altijd de "ingrediënten" liefde en verdriet, moed en angst, hoop en verlies. Dat gaat niet alleen op voor de biologische moeder maar ook voor het geadopteerde kind en de adoptieouder.

 

De dag is bedacht door Mary Jean Wolch-Marsh in 1990.

Mary Jean Wolch-Marsh is zelf een moeder die haar kind afstond ter adoptie.

De dag wordt ieder jaar op de zaterdag voor Moederdag gevierd.

 

Iedereen kiest er voor om deze dag op zijn of haar eigen manier te vieren. 

Er is geen dag dat ik niet aan de vrouwen denk die mij alle vertrouwen schonken om voor hun kinderen te zorgen. Hun foto's hangen hier in huis, hun naam wordt dagelijks genoemd, er is veelvuldig contact met de biologische families en ze zijn een heel belangrijk onderdeel van mijn/ons leven.

 

Doen we dan vandaag iets speciaals? Nee, wij doen dat niet.

Ik vroeg Joshua 3 jaar geleden. toen hij 8 was wat hij van de dag vond. Hij vond de dag stom. "Ze is mijn moeder en dus vier ik dat op Moederdag"

Gisteren hadden de kinderen er het onderling over. Eenduidig kwam naar voren dat ze hopen dat mensen beter over hun moeders en de moeders die dezelfde keuze moesten maken gaan denken en dat het fijn zou zijn als deze dag daaraan bijdraagt maar dat hun liever gewoon Moederdag vieren.

Jeremiah die heel nuchter over dingen nadenkt en vrij stil is als de rest een discussie heeft, vatten aan het einde van hun gesprek de boel samen. "Natuurlijk vieren we het voor buikmama ook gewoon op Moederdag, zij deelt ons met mama en mama deelt Moederdag met haar".

 

Dus hoe belangrijk ik de positieve aandacht voor biologische moeders ook vind, ik volg hierin mijn kinderen. Het is hun moeder en wat ben ik dankbaar en trots dat ik Moederdag door deze vrouwen en met deze vrouwen kan delen..