Een heel speciale ontmoeting.

Deze vakantie/reis staat naast genieten ook het ontmoeten van de biologische families van de kinderen voorop.

 

Ik koos heel bewust voor open adopties.

Dit deed ik om diverse redenen.

Ik wou 100% zeker weten dat de adoptie echt datgene was wat de biologische moeder wou.

Ik wou geen spoorloos verhalen.

 

Is het altijd makkelijk?

Nee, zeker niet.

Niet omdat ik mij minder moeder er door voel of doordat het voelt alsof ik mijn kind moet delen maar wel omdat we een totaal ander leven hebben leiden.

Een leven dat in elkaar verstrengeld is.

Een leven waarin de liefde voor de kinderen centraal staat.

River wou niets liever dan haar biologische moeder zien. Haar vragen stellen, haar een knuffel geven, haar geur opsnuiven en haar ook vertellen hoe ze over bepaalde dingen denkt.

Met dat doel boekte ik de reis.

Niet alleen River keek er naar uit. Ook haar biologische moeder kon niet wachten om haar kinderen in haar armen te sluiten.

Helaas bleek dit alles enkele maanden geleden plots onmogelijk.

Ik ontving eerst een cryptische boodschap via Facebook en enkel dagen later was daar het bericht.

Een keihard, koud bericht....

Een bericht wat in een klap alle hoop op een ontmoeting van de kaart veegde.

Ik moest de slechte boodschap brengen, dat een ontmoeting er niet in zat.

 

We hebben geen seconde getwijfeld of we nu nog wel naar Amerika zouden gaan. Joshua zou zijn zus gaan ontmoeten en eventueel zijn moeder. Hij wou graag het kindertehuis bezoeken en dat alles moest doorgaan, hoe sneu het ook was voor River en Jeremiah.

 

River en Jeremiah hebben meerdere broers en een zus hier in Amerika, die in diverse gezinnen wonen. Met twee van die broers hebben we contact en hun zouden we als alles goed ging wel weer ontmoeten.

 

Naar mate de tijd verstreek kwam er meer familie in beeld.

Zouden er dan toch onbeantwoorde vragen beantwoord gaan worden?

 

Er is veel gebeurd, heel veel gebeurd.

En ondanks dat ik altijd tegen mijn kinderen zeg dat je zelf pas verder kan als je vergeeft, is dat soms makkelijker gezegd dan gedaan.

Toch wist ik dat ik uit liefde voor mijn kinderen moest vergeven, bepaalde gevoelens moest parkeren.

Na vergeving zijn de pagina's blanco en kun je samen een nieuw verhaal schrijven.

Een verhaal dat zoveel mooier is dan het verhaal dat je zult schrijven als je in bepaalde emoties blijft hangen.

Maar nogmaals dit doe je niet van het ene op het andere moment.

 

Zoals ik later zou begrijpen, voor vergeving is moed nodig.

Moed om op een nieuwe toekomst te vertrouwen.

Sinds ik in Florida ben, gaan er wat berichtjes over en weer maar tot een echte afspraak is het nog niet gekomen.

Dan komt het voorstel om samen ergens te gaan eten.

Een uitstekend plan.

 

Je spreekt toch af met mensen die je niet kent.

Voor hetzelfde geld is er geen klik of vinden de kinderen het bij nader inzien toch niet zo'n fijn idee, dan stap je sneller op in een restaurant dan bij iemand thuis.

 

Ik check wel 1000 keer of er al een bericht is over waar we afspreken en hoe laat.

Dan appt een nicht van River en Jeremiah dat ze het leuk zou vinden als we afspreken bij het restaurant waar ze werkt.

Doordat ik haar al wel ken geeft mij dat een vertrouwd gevoel.

 

Als je al twijfelt over wat je aan doet bij een eerste date of bij een sollicitatiegesprek dan kan ik je verzekeren dat, dat niets voorstelt bij de twijfel die toeslaat als je, je familie voor het eerst gaat ontmoeten.

Ze trekken uiteindelijk beide iets aan waar ze zich helemaal goed bij voelen.

Ruim op tijd zitten we in de auto maar dan komen we in een file...

Een half uur te laat arriveren we bij het restaurant.

We krijgen te horen dat ze er nog niet zijn maar dat we vast plaats kunnen nemen.

De serveerster brengt ons naar een enorme tafel....

Blijkbaar gaan er meer mensen komen dan de twee mensen die ik verwacht.

 

De tijd verstrijkt en de spanning stijgt.

Ik tuur door het raam naar de parkeerplaats.

Check meerdere keren de foto's op mijn telefoon om te zien of ik mensen zie die op de foto lijken maar zonder resultaat.

De kinderen zijn klaar met het wachten, vragen zich af of er nog iemand gaat komen.

Ik vraag mij dat inmiddels ook af maar laat dat niet blijken.

Dan zie ik vanuit mijn ooghoek een bekend gezicht.

De kinderen zien het ook.

Voor de andere mensen in het restaurant moet het een rare gewaarwording zijn geweest maar op dat moment bestond er even niets anders.

 

Er volgt een knuffel.

Emoties hebben de vrije loop.

Een sorry, een dank je en een het is goed zo.

Even is het ongemakkelijk want wat zeg je tegen elkaar.

De ober breekt het ijs door te vragen wat we willen drinken.

Dan gaat alles in een stroomversnelling.

Dit is niet alleen familie, dit voelt ook als familie.

 

Voor het eerst in hun leven zien ze hun oma.

Hun oma heeft ze even vastgehouden na hun geboorte maar ze verder nooit gezien of gesproken.

Beide partijen verwonderen zich over de overeenkomsten.

River blijkt in al haar handelingen op haar moeder te lijken.

Jeremiah blijkt een kopie van zijn vader te zijn.

Vragen worden beantwoord en na even de kat uit de boom kijken kruipen ze bij oma op schoot.

 

Waar Jeremiah enkel liefde voelt en dit van hen wil ontvangen en met hen wil delen is River sceptisch en dat steekt ze niet onder stoelen of banken.

"Leuk dit hoor, maar verdwijn je straks weer uit mijn leven?"

Keihard, maar een oprecht gevoel.

Oma slikt en zegt dan tegen mij "Ze lijkt nog meer op haar moeder als dat ik dacht".

Ze legt River uit dat we deze week nog een keer zullen afspreken.

Jeremiah juicht. River zegt enkel "We zullen zien, eerst meemaken dan geloof ik het".

 

De tantes, nichtjes en neefje zijn meer dan interessant.

Over de wel of niet aanwezigheid van een klik had ik mij geen zorgen hoeven maken, die is er zeker.

Ook de andere kinderen vinden het een leuke avond en kijken uit naar een volgende afspraak.

 

Het restaurant is al lang en breed gesloten als we de deur uitlopen.

We nemen afscheid, praten nog wat en voor dat River in de auto stapt vraagt ze aan haar oma "Ben je boos geworden op mijn buikmama?"

"Ja, heel boos meer dan 1 keer, ben jij ook boos?"

"Ja, enorm boos maar toch houd ik van haar"

Dan stapt ze in de auto en is het klaar voor haar.

Jeremiah vertelt nog dat hij zijn oma mooi en lief vind, dan valt ook hij in slaap.

 

Als ik River de volgende ochtend vraag hoe ze het vond, is ze heel duidelijk.

Het was leuk, ze heeft kunnen vragen wat ze wou, gezegd wat ze wou en nu gaat ze afwachten of het waar is wat ze gezegd hebben.

Ik zeg dat ze, ze kan vertrouwen waarop ze antwoord; ik kan vergeven, niet vergeten....

We zullen zien mam, we zullen zien...