River en Jeremiah weten heel goed dat hun biologische moeder meer kinderen heeft.
Ze weten ook dat geen van die kinderen bij haar woont.
Ze weten zelfs wie die kinderen zijn.
En ze hebben contact via Facebook met twee van die kinderen.
Die twee kinderen hebben ze ook ontmoet, vijf jaar geleden.
Het contact bleef maar er was een hobbel.
Die kinderen wisten niet dat zij de grote broers waren van River en Jeremiah.
Ze wisten zelfs niet dat ze geadopteerd waren.
Een andere kijk op adoptie.
Ook al zijn er in Nederland best verschillende meningen over adoptie, er is een ding waar we het met zijn allen wel over eens zijn.
Een kind heeft het recht om te weten dat het geadopteerd is.
In Amerika zijn er nog veel mensen die daar anders over denken.
Die het niet zien als iets waar je recht op hebt om te weten, als iets waar je hoe dan ook een keer achter komt omdat je diep van binnen voelt dat er iets anders is.
Er zijn daar nog best veel mensen die het als een extra ballast zien om te weten dat je geadopteerd bent en het daarom uit liefde niet vertellen.
Zo was het ook bij hun broers.
Wat als er vragen zouden komen over hun afkomst.
Wat als ze zich minder als de rest zouden voelen.
Wat als ze ermee gepest zouden worden.
Maar niemand had stil gestaan bij "Wat als de kinderen iets gaan vermoeden".
Ik zag er heel nauwlettend op toe dat de kinderen het nooit via ons te weten zouden komen maar indirect gebeurde dat wel.
De oudste zag steeds meer gelijkenissen.
Ging bij bepaalde dingen vraagtekens zetten en toen hij op een dag alleen thuis was, zocht hij zijn geboortealbum en vond daarin de antwoorden die hij zocht.
Zodra de familie thuis kwam vroeg hij ze het op de man af "Ben ik geadopteerd en zijn River en Jeremiah soms mijn zusje en broertje in plaats van nichtje en neefje?".
Iedereen vond het moeilijk om daar antwoord op te geven.
Niets zeggen was voor hem al de bevestiging.
Met die bevestiging verschoven alle familiebanden.
Tante werd biologische moeder.
Een andere tante bleek oma.
De wereld stond even op zijn kop.
De ontmoeting.
Nadat we oma, twee tantes, twee nichtjes en een neefje hadden ontmoet vroeg ik of het misschien mogelijk zou zijn om de broers ook te ontmoeten.
Ze gingen direct akkoord.
Er werd een afspraak gemaakt voor die week en we zouden met zijn allen naar een soort JumpXL gaan.
Een plek waar ze op een ongedwongen manier elkaar konden ontmoeten.
Dit keer als broers en zus.
De hele dag kroop voorbij voor River haar gevoel.
Wat keek ze hier naar uit.
De navigatie bracht ons echter niet naar de juiste locatie maar naar een trailerkamp waarbij het direct overduidelijk was dat je die niet moest betreden. (Later zou de familie ons vertellen dat het daar inderdaad levensgevaarlijk was)
Gelukkig zagen we al snel waar we wel moesten zijn.
Ondanks dat we dus wat later waren, was er niemand.
De teleurstelling op River haar gezicht zal ik nooit vergeten.
"Het geeft niet, ik had al verwacht dat niemand zich aan zijn afspraken zou houden" zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde.
Ik belde, appte (zonder succes) en probeerde de moed er in te houden door te zeggen dat er veel files waren maar haar gezicht sprak boekdelen.
Toen waren ze daar opeens, twee grote broers.
Twee jongens die dezelfde achtergrond delen als twee van mijn kinderen.
Even werd de kat uit de boom gekeken maar toen was daar de eerste knuffel.
Oma, tante en een neefje en nichtje kwamen even later binnen.
River liep op oma af.
Ze keek haar strak aan en zei toen "Je bent gekomen, je hield je dit keer aan je afspraak. Misschien kan ik je ooit gaan vertrouwen".
Ik wou mij nog verontschuldigen voor het niet zo warme ontvangst dat River haar gaf maar oma pakte mij beet en fluisterde in mijn oor "Niets zeggen, dit is het mooiste compliment dat een ex-junk kan krijgen".
De speciale sokken gingen aan en toen werd er gespeeld.
Wat was het mooi om te zien dat ondanks dat je niet samen opgroeit.
Dat terwijl je pas net weet dat je broers en zus bent, er een band is.
Een band die niet te verbreken is door een oceaan.
Die niet te verbreken is door het achterhouden van de waarheid.
Een band die zo puur en vol liefde is, dat een taalbarrière niet bestaat.
Een band die voor iedereen zichtbaar was, een band voor het leven.
Na het spelen gingen we ergens eten.
We moesten lang wachten op het eten maar dat deed er niet toe.
De kinderen zochten hun overeenkomsten, wezen elkaar op bepaalde maniertjes die ze allemaal hebben.
Vroegen elkaar met handen en voeten, de oren van het hoofd.
Leerde elkaar Nederlands en Engels.
Er werd geknuffeld, gelachen en er vloeiden wat tranen.
Er werden vragen beantwoord en er ontstonden nieuwe vragen.
Oma genoot ondertussen.
Nooit eerder had ze zoveel kleinkinderen bij elkaar.
Zij vertelde mij honderduit.
Legde bepaalde dingen uit.
Gaf antwoorden en advies.
Maar bovenal gaf ze mij een kijkje in haar ongelooflijk moeilijke leven.
Sprak ze dapper en goudeerlijk over haar fouten, over de dingen die ze heeft gedaan om te kunnen overleven.
Nooit eerder keek ik zo recht in iemands hart.
Nooit eerder zag ik zoveel littekens.
Mijn maag draaide om bij sommige verhalen.
Mijn hart smolt bij andere verhalen.
Ik had zo getwijfeld of ik haar wou ontmoeten.
Er is zoveel voorgevallen.
Dingen die ik nooit zou kunnen vergeven.
Dingen waar mijn kind de rest van zijn leven mee moet leven.
Inmiddels weet ik dat je hart zoveel meer kan dan je verstand je doet laten geloven.
Als de persoon voor je zo hard vecht om te veranderen.
Zo veel spijt heeft van datgene wat er is gebeurt.
Je haarfijn en goudeerlijk, zonder zielig te doen, vertelt hoe en waarom dingen konden gebeuren.
Dan kan je hart winnen van je verstand en kun je iemand alles vergeven.
Het afscheid viel de kinderen zwaar maar ze gingen met een hele wijze les van oma uit elkaar.
Wat die wijze les was, lees je binnenkort hier in een nieuw blog.
Reactie schrijven