Ben je geworden wat je als kind wou worden, was afgelopen week een vraag op de radio.

Ik wist al heel jong wat ik wou worden.

Als kind zat ik gekluisterd aan de tv als Flying Doctors erop was. Dat was wat ik wou. 

Ik zou daar zijn waar mensen mij nodig hadden. Nooit weten waar je het volgende moment heen zou moeten en wat je moest doen.

Werk doen dat echt een verschil zou maken.

 

Mijn leven zou in ieder geval nooit zo voorspelbaar en saai als dat van mijn ouders zijn daarnaast zou het betekenisvol moeten zijn.

 

In de 7e klas schreef ik krantjes die ik verkocht, ik poetste schoenen deed klusjes alles om de Foster Parents kinderen die ik had te kunnen betalen. Niet echt standaard voor een kind van net 10 maar ik was op die momenten het gelukkigst. Ik deed iets wat er toe deed, hoe klein het verschil ook was, wat ik hierdoor kon bereiken, het was altijd meer dan niets.

 

Ik werd ouder en zag in dat die Flying Doctors geen reële optie was maar er bestonden gelukkig meer dan genoeg andere banen die mij wel wat leken. 

Op het moment dat ik zou gaan werken in een kindertehuis in Suriname veranderde mijn leven compleet, ik bleek zwanger te zijn.

Dolblij was ik met de zwangerschap maar het knaagde soms, ik had iets kunnen doen wat er echt toe deed. Zelfs nu nog is dat gevoel er soms.

Want hoe trots ik ook ben op het bedrijf dat ik 22 jaar geleden begon en hoe het nu is uitgegroeid tot een kinderopvangorganisatie met meerdere locaties bekruipt mij het gevoel, zou ik niet meer voor een ander moeten doen.

 

Betekenisvol leven.

Dat kan uiteraard op allerlei manieren.

Iedereen mag daar zelf een betekenis aan geven. Voor de een is dat misschien in het hier en nu leven, voor de ander oprecht leven , een ander ziet dit misschien als iets voor een ander doen.

 

Tijdens een gesprek met de biologische oma van de kinderen afgelopen week vroeg ze mij toevallig ook wat ik had willen worden en ik vertelde mijn verhaal.

Ik eindigde met de woorden "Dus ik ben totaal niet geworden wat ik wou worden".

Er verscheen daarna een hele rare Gif in beeld. Ik dacht ze stuur iets naar de verkeerde, maar dat bleek niet het geval.

"Heb ik een ander verhaal zitten lezen dan dat jij schreef ofzo???!!!"

Ik antwoordde dat ik haar niet begreep.

"Jij bent juist alles geworden wat je wou. Je bent daar waar je nodig bent, je vloog zelfs letterlijk er heen. Je werkt dan wel niet in een kindertehuis maar je huis en hart staan altijd open. Pleegzorg en adoptie is juist dat wat jij zegt, nooit voorspelbaar en altijd nodig. Je wist gewoon al als kind wat je zou worden omdat het een stuk van jou is. Daardoor zie je het zelf niet meer. Het is wie je bent, niet wat je werd".

 

Mensen die mij goed kennen weten dat ik eigenlijk nooit om woorden verlegen zit maar er kwam niets. Mijn vingers bleven boven die toetsen van mijn laptop hangen. Haar woorden leken door de ruimte te galmen en mijn hoofd maakten overuren. Had ze gelijk? Was het misschien zo dat je iets na kan willen streven en denkt te moeten doen, terwijl je het al in een andere vorm doet. Een vorm die voor jou zo normaal voelt dat je het niet ziet als dat wat je wilt doen, als dat wat je wilt betekenen.

Al die jaren riep ik "het is toen niet doorgegaan maar ooit ga ik het doen, er komt een dag dat ik werk doe wat er toe doet".

 

Ze liet mij niet lang piekeren. Het ongeduldige heeft River niet van een vreemde. 

"Je wilt werk doen wat er toe doet, omdat je jezelf er niet toe vind doen".

Op dat moment begonnen de tranen te stromen. Uiteraard gooide ik die op slaaptekort, periode van de maand enz enz maar als ik eerlijk ben sloeg ze de spijker op zijn kop. Een spijker die ik zelf nooit zo had gezien maar waarvan ik denk dat hij wel klopt.

Ik schreef haar dat het mij raakte.

"Uiteraard want je wist het niet. Je ziet niet wat je doet, je vind het allemaal gewoon. Je ziet niet hoe bijzonder het was dat je vergaf na iets wat maar heel weinig mensen kunnen vergeven, hoe speciaal het voelt dat je nooit oordeelt maar er gewoon bent als er een hulpvraag is, dat je geen seconde nadacht of Jeremiah bij je kon komen terwijl er zoveel mis met hem zou zijn, dat je hun buikmama nooit het gevoel geeft op de tweede plek te staan, hoe moedig je bent door op zoek te gaan naar biologische familie van de kinderen op terrein waar toeristen niet komen, wat voor energie je hebt door maar door te gaan, wat voor veerkracht je hebt als het over hechten gaat, hoe je je huis en hart openstelt voor wie dat nodig heeft, hoe heerlijk koppig je bent als het op zelf doen aankomt".

Woorden die mij ontroerde. Herinneringen die over elkaar heen doken in mijn hoofd. Prachtige herinneringen maar ook pijnlijke herinneringen. Het waren allemaal dingen die ik niet moest doen of waar ik over nadacht. Het kwam op mijn pad en zo verliep mijn leven. 

Een leven wat zeker niet saai is en wat ik voor niets zou willen inruilen.

De hectiek, het onvoorspelbare, het lachen maar ook de tranen ze horen bij mijn leven. Een leven dat misschien toch meer lijkt op dat wat ik als klein meisje voor ogen had.

 

Vanochtend schreef ik haar terug dat River haar treffende woorden en bijzondere kijk op het leven niet van een vreemde heeft. Dat zeker nu met corona de afstand zo ver voelt en dat ik niet kan wachten om ze allemaal te zien.

Ik adopteerde kinderen maar kreeg er zoveel meer mensen bij. Mensen die dieper in mijn hart zitten dan dat valt uit te leggen. Eigenlijk stond de waarheid al die tijd al op het aankomstkaartje van Jeremiah. Daarop stond de tekst As much as you want to plan your life, it has a way of surprising you with unexpected things that will make you happier than you originally planned.