Ik ben bezig in de tuin terwijl zij op de trampoline druk aan het springen zijn. 

Zodra ze wat vermoeider beginnen te worden gaat het springen over in kunstjes doen om daarna over te gaan in samen kletsen.

 

Ze hebben mij allang niet meer in de gaten. Onkruid wieden is dan ook niet echt iets interessants om naar te kijken.

Ik vang af en toe flarden van hun gesprek op. Het gaat over school, daarna over Amerika en vervolgens hoor ik River aan Jeremiah vragen wat hij van de baby in de container vind.

 

Ik verplaats een beetje zodat ik het allemaal beter kan horen.

Hij haalt zijn schouders op en dan hoor ik hem zeggen "Dat weet ik niet, hoorde jij het ook op de radio?".

River beaamt dat ook zij het op de radio heeft gehoord toen ik stond te verven.

"Maar je vind toch wel iets, als je zoiets hoort?!".

De verbazing is overduidelijk in haar stem te horen.

"Nee, dat kan toch niet. Ik hoorde maar heel weinig".

 

"Vind jij het erg dat iemand zijn baby in een container doet, dat vonden die mensen op de radio".

"Nee, het was donker dus misschien dacht ze wel dat het zo'n luik was. Weet je wel zo'n luik als buikmama jou in wou doen. Weet je nog toen we daar gingen kijken. Dat luik was ook zo'n klep. Misschien zag die mama het verkeerd in het donker".

Even is het stil. 

Dan zie ik dat River gaat staan en even om zich heen kijkt.

"Ja, dat zou wel heel goed kunnen. Ik ben heel blij dat ik niet in het luik ben gestopt door buikmama en dat ze toch naar binnen is gegaan. Ik vond het een raar ding. Net alsof je een brief in de brievenbus doet maar dan zonder je naam op de brief te zetten".

 

Ik voel een brok in mijn keel opkomen. Want zo had het inderdaad ook allemaal kunnen gaan. Zo was eigenlijk het plan van haar buikmama. Haar achterlaten in een babyluik, zonder dat iemand ooit zou weten dat het haar baby was.

Het was dat ze gezien werd door een oude bekende. Op dat moment wist ze dat het nooit een sluitend geheim zou kunnen zijn. In plaats van haar in het babyluik achter te laten liep ze het ziekenhuis in.

Een beslissing die in een minuut werd gemaakt. Een beslissing die alles veranderde voor de toekomst van haar dochter. Haar en mijn dochter. Zonder die oude bekende die toevallig langs liep was River hoogstwaarschijnlijk nooit in mijn leven geweest. Zonder die oude bekende die toevallig langs liep had River hoogstwaarschijnlijk nooit haar biologische moeder in haar leven gehad.

 

Ik hoor haar verder praten. "Wat vind je dan van dat de baby in een plastic zak zat?".

"Dat weet ik niet, misschien had de mama geen deken of misschien was ze bang dat ze de baby anders liet vallen".

"Ja, dat kan heel goed!. Slim bedacht van je, eigenlijk kan je tas ook makkelijker vasthouden als je iets ergens in wilt leggen in het donker".

Het onkruid komt inmiddels al niet meer uit de grond. Ik zit daar op de grond en luister.

Ik luister naar hoe ze beide geen enkel verwijt hebben in hun stem. Hoe ze geen enkel kwaad woord spreken over de moeder. Hoe ze denken in waarom en dan niet als een in spannend verhaal maar als in waarom je een bepaalde keuze maakt. Niet veroordelen maar zich proberen te verplaatsen in hoe dit kon gebeuren.

Ik schrok afgelopen dagen van de reacties die mensen onder nieuwsberichten hadden geplaatst over deze baby. Niet eens met de gedachte aan dat de moeder dit zou lezen maar aan wat een kind later tegen zou komen als zij op zoek zou gaan naar haar geschiedenis.

Uit ervaring met de kinderen weet ik dat ze sneller iets op Google ontdekken dan dat je zelf in kunt schatten. Zo had River een tijd geleden haar moeders naam ingetoetst op Google, een politiedossier was het eerste zoekresultaat.

 

Hier voor mij zitten twee kinderen in al hun onschuld samen te praten. Te praten op een manier die mij raakt. Ook ik probeer te leven zonder een oordeel te hebben over een ander. Mij bewust te zijn van het feit dat je vrijwel nooit alle ins en outs over iets weet. Het gebeurt mij nog vaak genoeg dat ik denk 'hoe kan iemand dit of dat doen'.

Bij dit nieuwsbericht dacht ik wat erg dat het zover heeft moeten komen. Wat een wanhoop moet iemand hebben om zo'n besluit te nemen. Om vervolgens mij ook af te vragen of dit het besluit van de moeder zelf was of had wellicht iemand anders dit voor haar besloten.

 

'Denk jij dat die mama van haar kindje houd?' hoor ik River dan vragen aan Jeremiah.

Terwijl hij op staat om weer te gaan springen, zie ik hem haar stralend aankijken. 'Natuurlijk houd deze mama ook van haar kindje, buikmama houd toch ook heel veel van jou. Alle mama's houden heel veel van hun kindjes alleen soms hebben ze hulp nodig en soms weten ze niet waar ze dat moeten vragen'.

Ook zij staat op. Ze geeft hem vriendschappelijk een duwtje.

'Weet je wat ik later ga maken?'

'Nee dat weet ik niet'

'Als ik groot ben, echt al een mama ofzo, dan ga ik een TomTom uitvinden die je altijd brengt naar de hulp die je nodig hebt dan gebeuren zulke dingen niet meer'.

'Misschien kom jij dan ook wel op de radio met je uitvinding of op de tv'.

 

Zij klimmen van de trampoline af om iets anders te gaan doen.

Ik loop naar binnen en besef mij weer eens hoeveel je van kinderen kunt leren.