Hi Natas,
Het weekje Veluwe was heerlijk maar thuis zijn heeft ook zijn charmes. Zeker als je kind 's nachts wakker word in blinde paniek en gilt (die huisjes op zo'n park zijn toch altijd wat gehorig en ik voel mij dan toch wel opgelaten als een van mijn kinderen s' nachts als een sirene afgaat, ondanks het feit dat ik zo'n nachtmerrie vooral voor mijn kind zielig vind).
Want die zijn er dus op dit moment bij één van de kinderen, griezelig enge nachtmerries.
Hij heeft iets op school gezien over het Corona-virus en sindsdien is het mis. Hij droomt over mensen die over straat gesleept worden. Hij droomt over vriendjes die het krijgen en doodgaan en hij droomt over dat we verhongeren in huis omdat alle winkels dichtzijn doordat het Corona-virus in Nederland is toegeslagen. Het zijn levensechte dromen waarin hij doodsangsten uitstaat en badend in het zweet wakker word.
Ik vertel hem dat het allemaal goed komt en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken maar om heel eerlijk te zijn vind ik het ook best een beetje spannend. Dat tripje naar Italië staat ineens toch wel op losse schroeven. Waar ik eerst nog de nuchterheid zelf was en zei dat de gewone griep ieder jaar ook voor doden zorgt, ben ik nu toch wel iets huiveriger.
Het is niet zo dat ik met een mondkapje rondloop en ik ben ook niet aan het hamsteren geslagen maar ik sta er minder nuchter in dan enkele weken geleden.
Is dat omdat het dichterbij komt? Is het omdat de omvang toeneemt? Is het omdat er nog zo weinig écht over bekend is? Ik weet het niet maar ik weet wel dat mijn kind inmiddels door heeft dat mama het ook wel spannend vind.
Je weet ik ben altijd eerlijk richting mijn kinderen, maak een verhaal niet mooier dan het is maar nu hij zo bang is merk ik dat ik de boel afzwak en uitspraken doe die ik niet gegarandeerd kan waarmaken. Want ik kan niet beloven dat het hier niet komt. Toch doe ik het, omdat zijn verdriet door merg en been gaat. Herken je dat, dat je zoiets doet?
Is angst voor zulke dingen als een virus iets wat erger word als je kinderen hebt?
Er is zo ontzettend veel in de wereld aan de hand, oorlogen, honger, ziektes, soms slaat het mij om het hart. Waar gaat dit heen. Uiteraard weet ik ook wel dat er al decennia lang oorlogen, ziektes en honger in de wereld zijn en dit heeft mij altijd veel gedaan, toch flitst het steeds vaker door mijn hoofd dat we nu echt met elkaar de schouders er onder moeten zetten en een grote verandering teweeg moeten brengen. Niet meer klakkeloos uitgaan van het feit dat Nederland wel de dans ontspringt, niet enkel als het om die dingen als oorlog enz. gaat maar ook bijvoorbeeld om acceptatie van drugsgebruik, het steeds harder worden richting elkaar, de te hoge eisen die we stellen aan het leven en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ben ik nu oud aan het worden, stijgt mijn mutserig-gehalte of is het een reële angst?
Lieve Natas, heb jij die gevoelens ook wel eens?
En maak jij je ook wel eens schuldig aan het afzwakken van dingen voor je kind omdat je hem wil beschermen?
Ik hoor het graag!
Liefs en tot snel,
Charlotte
Hi Charlot!
Wat ontzettend zielig en naar, ik kan het me helemaal voorstellen dat je je dan machteloos voelt en inderdaad dingen een beetje afzwakken lijkt me wijs in dit soort gevallen.
Uit een stukje bescherming, om de kids niet bang te maken, ik vind dat niet vallen onder liegen- maar onder beschermen.
Zelf ben ik nogal hypochondrisch uitgevallen en is elk virus, elke kwaal en elk risico wel een reden tot lichte paniek.
Dat is niet minder geworden door het moederschap.
Want je bent je meer dan ooit bewust van je kwetsbaarheid, en al helemaal de kwetsbaarheid van je kind.
Het coronavirus is dan voor mij ook wel iets dat me bezig houdt, aan de ene kant ben ik nuchter - en denk ik "Aan een gewone griep gaan ook mensen dood" en ben ik redelijk kal,.
Ook heb ik Mexicaanse griep nog wel vers in het geheugen zitten, wat (in mijn ogen) wel met een sisser afliep.
Aan de andere kant, zijn er niet voor niets hele gebieden plat gelegd. Voor een griep gaan geen honderden mensen in quarantaine en wordt het openbare leven in hele gebieden niet plat gelegde.
En zijn er zat mensen en kinderen in onze omgeving die een verminderde weerstand hebben en sowieso kwetsbaarder zijn - op dit gebied vind ik het doodeng.
Ik herken je uitspraken zeker, hier is een steekincident recentelijk geweest. Jongens van 16 met een mes op zak.
Het is een bizarre wereld.
Aan de ene kant wil ik Bram tegen alles beschermen en hem het liefst in een pakje van noppenfolie met kniebeschermers, helm en mondkapje naar school sturen, ingesmeerd met desinfecterende crème , van zijn tenen tot zijn krullen.
Aan de andere kant wil ik hem ook de ruimte geven om dingen te doen en te ontdekken, nu en later - zoals ik dat ook heb kunnen doen.
Als ik even in mijn paniek modus schiet, dan denk ik vaak even terug aan een uitspraak van mijn opa (die ook Bram heette en waar Brammetje dus naar is vernoemd), die me met beide benen meestal weer op de grond zet.
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
Het klinkt ouderwets, maar vaak ik het wel echt waar.
Vaak hebben we van de beren en de leeuwen op ons pad, die we zelf zien en creëren, meer last dan van hetgene dat ons echt overkomt.
Laten we hopen dat ze snel een medicijn, een remedie of een oplossing vinden.
Dan kunnen we weer 1 beer van ons moederpad afstrepen.
Ik wens je veel wijsheid en liefs!
Natasja
Reactie schrijven