Durf ik het?

Ik schreef een blog over Sinterklaas en hoe ik het ervaar. Gewoon mijn persoonlijke verhaal.

Net zo persoonlijk en zonder wijzende vinger als dat ik mijn andere blogs schrijf.

Er zijn geen onderwerpen die ik schuw. Zonder twijfel plaatste ik een blog over het feit dat mijn kind eerst niet van mij hield. Dat is een enorm taboe.

Het word als vanzelfsprekend beschouwd dat je kind van je houd en zo niet dan zal je wel iets vreselijk fout doen als moeder.

Juist dat taboe wou ik eraf halen en je wilt niet weten hoeveel lieve bijval ik kreeg.

Niemand die riep "Logisch, van zo'n moeder zou ik ook niet houden". 

Niemand die riep "Dat krijg je er van als je als moeder werkt". Terwijl de moedermaffia best heftig kan zijn, heb ik er nooit aan getwijfeld dat blog te plaatsen.

 

Er is een blog waarover ik getwijfeld heb, waarbij ik minutenlang met mijn vinger boven de knop van het plaatsen heb gehangen. Een blog over White-Privilege.

Ik wist dat ik er commentaar op zou krijgen. 

Geloof mij, je mag commentaar op mij hebben. Echt niemand hoeft het met mij eens te zijn. Het zijn immers mijn persoonlijke belevingen maar zodra je kinderen in de reacties betrokken worden is het anders.

Toch plaatste ik het blog en sta ik nog steeds compleet achter mijn woorden.

Ik was ook onwetend dus als niemand het vertelt hoe kan een ander het dan weten. Juist voor mijn kinderen schreef ik het blog.

 

Vandaag is de intocht van Sinterklaas.

Iets wat een feestdag hoort te zijn.

20 jaar geleden stond ik op met een hyperactieve zoon die niet kon wachten om naar de intocht te gaan.

Dat deed je dan ook als moeder, zonder er bij na te denken.

Nu, 20 jaar later, check ik eerst of het veilig is.

Als je het zo leest dan zou je kunnen denken dat we in een onveilig land wonen maar nee, het betreft hier demonstraties van voor- en tegenstanders.

Ik weet niet wat ik moet doen. 

Net zo min als dat ik weet of ik mijn blog moet plaatsen.

Het is mijn persoonlijk verhaal, ik zou het willen delen. Enkel en alleen om een inkijkje te geven.

Ik wil niemand veroordelen, wil geen discussies oproepen, wil iedereen in zijn waarde laten maar vraag mij af of dat met dit onderwerp nog wel mogelijk is.

 

Gisteravond plaatsten ik een poll op Instagram met de vraag of zij wel of niet het blog zouden plaatsen. Het merendeel zei ja. Enkele die op nee hadden gedrukt, stuurden een berichtje met dat ze eigenlijk ja bedoelde. Sommige zeiden nee, want wat haal je, je op je hals. Andere stuurden prachtige berichten die aanzetten tot denken, met veel ging ik in gesprek. 

Een vrouw die ik vertrouw, die weet waarover ze het heeft ten aanzien van dit onderwerp stuurde mij een quote van Maya Angelou "There is no greater agony than bearing an untold story inside you". 

Ze heeft vast gelijk en ergens weet ik dat ook maar hoe kinderachtig het ook klinkt en hoe dom ik het ook van mezelf vind ik moet nog de moed verzamelen om op de plaatsingsknop te drukken.