Ik vind bruin mooi maar wil gewoon zo zijn als jij

De kinderkamers zijn nu zover dat er behangen kan worden en dan kunnen de spulletjes erin.

Nieuwe bedden en kledingkasten staan al in dozen klaar op hun kamer.

Het leuke werk van verbouwen is aangebroken. Eindelijk kan ik mij met de inrichting bezig gaan houden.

 

Ik ben bezig in haar kamertje om wat posters in lijsten te doen als ze plots naast mij staat.

Het vuur spuwt uit haar ogen.

"Ik moet een bureau hebben, want ik moet enorm veel gaan knutselen".

 

Ze vind kleuren en kleien leuk maar knutselen heeft niet echt haar voorkeur.

Ik denk dan ook in eerste instantie dat de juf misschien iets heeft gezegd, in de trant van, dat ze beter haar best moet doen op knutselwerkjes en dat ze dat, nu beledigd thuis gaat doen.

 

Maar al snel weet ik dat het allemaal anders en vele malen gevoeliger ligt.

 

Joshua komt er aan en zegt "Ja, ik ga haar helpen hoor, want ik snap haar wel. Het kan ook gewoon enorm irritant zijn".

 

Inmiddels snap ik dat het om iets draait wat haar dwars zit en wat hij blijkbaar goed begrijpt.

Joshua is degene die uitleg geeft.

"River wil een masker maken zodat ze die op kan zetten als ze geen zin heeft om opmerkingen te krijgen.

Het moet een masker worden waarmee ze heel erg op jou lijkt".

Ik pak haar vast en zegt dat ze altijd een masker mag knutselen maar dat het absoluut niet nodig is.

Dat ze prachtig is zoals ze is.

 

"Zie je wel dat jij het gewoon niet snapt!

Het gaat er niet om dat ik niet mooi ben.

Ik vind mijn krullen mooier dan stijl haar.

Ik vind het niet erg dat ik dikke bollen billen heb.

Ik vind het wel erg dat ik daardoor altijd anders ben.

Dat mensen zeggen als ik dans, dat je wel kunt zien dat ik niet Nederlands ben. 

Op zulke momenten wil ik gewoon zo stijf als jou dansen, gewoon omdat ik dan niet anders ben".

 

De tranen van woede en opgekropt verdriet lopen inmiddels over haar wangen.

Het klopt, niet alleen qua uiterlijk zijn wij totaal verschillend ook qua bewegen enz. is er een groot verschil.

Zij danst met volle overgave, wordt meegenomen in de muziek en haar lichaam lijkt vanzelf te bewegen. Tijdens het dansen schudden haar billen en zwaait ze haar hoofd in de rondte. Ik vind het prachtig om naar haar te kijken als ze danst.

Andere mensen ook en ik snap hun opmerking wel als ze zeggen dat je haar roots in haar dansen terug ziet maar dit is voor haar dus geen compliment maar een teer punt.

 

Dan kijkt ze mij aan en vraagt mij met enorm veel gevoel in haar stem "heb jij je ooit afgevraagd hoe het voelt als je nooit op iemand lijkt en iedereen dat iedere keer nodig vind om je aan te herinneren?"

Ik ben altijd eerlijk naar mijn kinderen, ze moeten mij kunnen vertrouwen en dat kan mijn inziens alleen als je eerlijk bent.

Ik zeg dan ook naar alle eerlijkheid dat ik wist dat, dat niet altijd makkelijk zou zijn maar dat ik niet van te voren had kunnen bedenken op welke momenten het moeilijk zou zijn.

 

Ze zucht en kijkt naar Joshua.

Die heeft al die tijd stil staan kijken.

"Ga jij ook nog wat zeggen of kijk je alleen maar"

 

Joshua die zijn adoptie totaal anders beleeft kijkt haar en mij aan.

"Ik ben juist blij dat ik niet op mama lijk maar op buikmama lijk. Zo is zij ook altijd bij mij.

Maar ik snap het wel wat je bedoelt, soms zou ik ook niet anders willen zijn maar gewoon even willen weten hoe het voelt om bij de mama te wonen waar je in de buik bij hebt gezeten.

Of dat heel anders voelt.

Ik denk van niet maar ik weet het niet zeker want ik ben altijd een geadopteerd kind geweest.

Ik zou willen weten hoe het is als mensen niet kijken op straat naar je omdat je bruin bent naast een mama die dat niet is.

Hoe het is als mensen geen vragen stellen over waarom ben je geadopteerd maar gewoon iets over mij vragen, bijv. wat vind je leuk om te doen? 

Zullen we nu dat masker voor je gaan maken?"

 

Ze staat op en loopt naar haar broer.

Een vastberaden blik in haar ogen maar nog veel mooier een ongekend vertrouwen in haar broer die dit voor haar gaat oplossen.

Die haar probleem dan misschien wel anders ervaart maar haar wel begrijpt.

Dat hij haar écht begrijpt dat gelooft ze bij mij denkt ze dat ik het wil begrijpen maar dat niet echt kan.

Ergens denk ik dat ze daar gelijk in heeft want hoe hard ik mijn best ook doe om mij in te leven in hun situatie, ik zal nooit voelen wat zij voelen.

Hoe hard ik ook mijn best doe om ze trots te maken op hun roots, is dat juist wel datgene wat hen anders maakt als mij.

Hoe hard ik ook probeer ze te beschermen en te wapenen tegen opmerkingen, die komen, nu en in de toekomst.

 

Ik kijk even naar ze om het hoekje als ze samen bezig zijn. 

Dit samen maken gaat om zoveel meer als een masker samen maken.

Dit gaat om verbondenheid, begrip, anders omgaan met situaties, liefde en vertrouwen.

 

Ik laat ze samen achter, terwijl ik verder ga in de kamer ernaast.

Dan klinkt er opeens een enorm uitbundig gelach.

Ze gieren het letterlijk uit.

Als ik poolshoogte kom nemen kan Joshua nog net tussen het lachen door uitbrengen "Dat masker was wel een goed idee maar toen ze ging proberen als jou te dansen ging het echt mis. Kijk dan hoe het er uit ziet als ze zoals jou danst!"

 

Ze beweegt wat houterig op de muziek mee, niets van de overgave aan de muziek is meer te zien.

Je ziet aan alles dat ze krampachtig haar best doet om niet los te gaan. Ook ik kan mijn lachen niet inhouden.

 

Uiteindelijk zitten we lachend met zijn drietjes op de grond.

"Ik denk toch dat het niet zo goed bij mij past om op jou te lijken"

 

Dat denk ik ook, zeg ik.

Je bent prachtig, uniek en speciaal zoals je bent.

Maar er zijn heel veel dingen waarin we wel op elkaar lijken alleen zitten die niet aan ons vast zoals een neus of haar.

Mensen die ons echt goed kennen vinden juist dat jij en ik heel veel op elkaar lijken.

Er zijn weinig mensen zo koppig als jij en ik maar we zijn ook beide gek op dierenprint, houden van sushi, hebben een uitgesproken eigen mening, zijn gek op lezen en het belangrijkste, we zijn stapelgek op elkaar.

Dat is veel belangrijker dan op elkaar lijken.

Van buiten zie je niet dat we op elkaar lijken maar van binnen in ons hart zijn we wel heel erg hetzelfde.

Dat komt omdat jij niet in mijn buik bent geboren, dan had je op mij geleken.

Jij bent in mijn hart geboren en daarom lijken we daarin op elkaar.

 

Compleet tevreden met het antwoord draait ze de muziek hard aan en daar gaat ze...mijn kleine danseres, flink schuddend met haar billen, zicht overgevend aan de muziek.

Ze roept nog boven de muziek uit "Mama, jij bent jij en ik ben ik hé maar samen zijn wij, wij".

"Ja, schat zo is het!"