De tickets heb ik geboekt zoals ik in het vorige blog over de reis naar Amerika schreef zonder dat het gehele budget compleet was. Iets wat ik normaal nooit zou doen maar wat ik nu wel deed omdat ik voelde dat het belangrijk was. Nog steeds sta ik voor de volle 100% achter die beslissing.

Het heeft rust gebracht vooral voor River maar ook voor de buikmama's en de rest van de biologische families. Het is niet meer een ooit, niet meer een droom, niet meer stip aan de horizon, nee er staat er een datum. Er is een moment waarnaar afgeteld kan worden.

Ze weten nu wanneer ze elkaar weer gaan zien.

 

Of River en Jeremiah hun buikmama gaan zien was lange tijd niet duidelijk omdat hun buikmama nog steeds niet daar is waar ze normaal is. Er werd door sommige mensen volop gespeculeerd in berichtjes die we ontvingen dat ze in de gevangenis zit. Dat is niet zo en als het wel zo was dan zouden we dat gewoon zeggen. Het is namelijk niet iets om je voor te schamen als je ouder in de gevangenis zit. Die zit daar namelijk niet om iets wat jij als kind hebt gedaan. Die ouder zit daar dan door iets wat hij of zij zelf heeft gedaan en die daad staat los van jou als kind.

Het klopt dat ze vaker vast heeft gezeten en dat is iets wat we gewoon open communiceren. Zij wil ook dat de kinderen dat gewoon weten. Dat wil ze om twee redenen. Ten eerste als waarschuwing. Drugs maken niet alleen dat je ongelukkig bent en dat alle keuzes die je maakt bepaald worden door de drugs. Het maakt dat je dingen doet die niet mogen, dingen waarvan we met elkaar hebben afgesproken dat het niet mag. Dingen waarvoor je in de gevangenis moet verblijven als je ze wel doet. De gevangenis is zeker in Amerika geen feestje toch is het niet altijd iets waar we rouwig om zijn. Het is namelijk ook een vaste plek, een plek waar je eten en drinken krijgt. Een plek die niet gevaarlijker is dan het leven op straat. Een plek waar we weten waar ze is en dat ze gaat slapen in een bed met een gevulde maag. Vooral voor Jeremiah geeft het soms de rust die hij zoekt. Natuurlijk zou het nog mooier zijn als ze niet langer actief verslaafd zou zijn maar of dat ooit aan de orde zal zijn betwijfel ik. Niet omdat ik de hoop op geef, niet omdat ik niet in haar kracht geloof maar omdat ik inzie dat echt voelen wat zij heeft meegemaakt in haar leven eigenlijk een onmogelijke opgave is. Haar leven vraagt eigenlijk om verdoving, om even niet voelen. Een keiharde conclusie die ik jaren geleden trok maar wel een conclusie waardoor ik eerlijk en open naar haar kijk.

De tweede reden waarom ze wil dat ze het altijd zullen weten als ze in de gevangenis zit is om het feit dat ze wil dat ze weten waarom ze geen contact opneemt. Ze wil niet dat ze denken dat zij hun vergeten is. 

Toen ze vermist was en zolang geen contact zocht wist ik dan ook dat het mis was. We hielden hoop en gelukkig is er weer contact mogelijk.

 

Ze heeft aangegeven dat ze ons zal zien, dat er pannenkoeken gegeten gaan worden.

Hun droom om samen die pannenkoeken met pindakaas te eten gaat werkelijk worden. Nu zou het nog niet kunnen maar in april wel. Wat ben ik blij dat we dan pas heen gaan.

Daar ben ik trouwens om meer redenen blij om. Er moet nog flink gespaard worden voor de accommodatie, de autohuur enz. Er is al wel een accommodatie op het oog en de overnachting in Miami (waar we Joshua zijn moeder zullen ontmoeten) is geboekt. Dat zal op mijn verjaardag zijn, een mooier cadeau kan ik mij niet wensen.

 

Toen 2 weken geleden de brief van de nieuwe energieprijzen op de mat viel was dat toch wel heel erg schrikken. Zakelijk ga ik voor een locatie alleen al bijna 6000 euro per maand betalen. Te absurd voor woorden maar een feit.

Ik zag die blik in haar ogen...die angst dat hiermee een einde kwam aan het verwezenlijken van haar droom.

Het hoge woord kwam er al snel uit toen ze vroeg 'Kan je die tickets weer ongedaan maken, krijg je je geld dan terug?'.

Ik antwoordde haar dat dat onmogelijk was en al zou het kunnen dat ik dat dan nooit zou doen. Ik ga wel een manier vinden.

'Eigenlijk wist ik het wel, want wat jij beloofd doe je altijd'.

Dat die belofte wat lastiger zal zijn door alle stijgende prijzen realiseer ik mij goed maar ik ben er met de enorme hoge kosten die corona met zich meebracht ook gekomen. 

Zoals hun buikmama altijd zegt 'Een probleem vraagt slechts om een creatieve oplossing'. Hoe ik die ga vinden weet ik nog niet maar ik heb er het volste vertrouwen in dat het rechtsom dan wel linksom gaat lukken.

 

De oma van Joshua heeft aangegeven dat ze zeker weet hem te willen ontmoeten en dat zijn opa ook mee zal komen en zij zullen zorgdragen dat zijn buikmama er op tijd kan zijn. Een unieke ontmoeting zal dat gaan worden. Zijn zus zal op een ander moment ons ontmoeten met haar 2 zoons. De broers van River en Jeremiah kijken er naar uit. Hun oma, tantes, neven en nichten kunnen niet wachten om ons allemaal weer te zien en hoe mooi zal het zijn als ik kan kijken naar een droom die uitkomt, pannenkoeken eten met je buikmama.

Zoiets bijzonders, zoveel mensen die niet kunnen wachten om elkaar weer te zien dat gaat gewoon lukken.

De een noemt het manifesteren, de ander noemt het een plaat voor je hoofd hebben of je kop in het zand steken. Ik noem het hoop.

'Als je hoop verliest dan zullen er nooit meer dromen uitkomen'.

Wij verliezen die hoop niet en die droom, die gaat uitkomen.

April 2023 gaat memorabel worden!.