Als wensen niet uitkomen...

Het einde van het schooljaar nadert en voor ons nog een stukje sneller dan voor de rest omdat we enkele weken eerder vertrekken naar Amerika.

 

Zinsy sluit dit jaar de basisschoolperiode af.

Een einde van een tijdperk.

Ik zie haar nog gaan, die eerste dag. 

Een klein, dapper meisje aan mijn hand.

Een meisje dat regelmatig in het ziekenhuis lag, een meisje dat een rugzak associeerde met de EEG onderzoeken uit het ziekenhuis en het dus maar wat vreemd vond om nu lyrisch te doen over zo'n ding op je rug, op je eerste schooldag.

 

Ze vond het leuk op school, genoot van het spelen met de kinderen.

Alle ouders wisten van haar "probleem" maar er werd geen probleem van gemaakt.

Ze bleek makkelijk te kunnen leren.

 

Toen bleek dat het beter was voor haar broertje om naar een andere school te gaan, was ik van plan haar op haar oude  school te laten. Zij had het er immers naar haar zin.

Zij dacht daar anders over.

"Ik denk dat hij mijn steun prima kan gebruiken als hij naar een nieuwe school moet".

 

Het is typisch Zinsy.

Ze heeft een sterke eigen mening.

En die mening steekt ze niet onder stoelen of banken.

Ze kan uren filosoferen over wereldproblemen, beweegredenen van mensen en onrecht.

Al snel riep dan ook iedereen; "die zien we later terug in de politiek".

 

Ze zou het er prima doen.

Ze zou er de boel in ieder geval even flink wakker schudden.

 

Iedereen bleef zich gedurende de jaren verbazen over het gemak waarmee ze leert.

Als iemand zoveel absences heeft zoals zij die heeft gedurende de dag, verwacht je dat degene toch heel wat leerstof mist.

Maar leren deed ze zonder moeite.

 

Het was dan ook geen verrassing toen het eindadvies VWO luiden.

Direct vroegen mensen of ik trots ben op haar advies.

Ik ben trots op mijn meisje en vind het fijn voor haar dat ze goed kan leren maar waarom zou ik daar trotser op zijn dan op mijn andere dochter die MAVO doet of  trotser zijn dan ik op mijn zoon ben waarvoor de MAVO later vast en zeker nog te hoog gegrepen zal zijn.

Ze doen allemaal hun best, de een haalt met zijn best doen alleen een ander niveau dan de ander.

 

We liepen over straat toen een kennis ons aanhield en aan Zinsy vroeg wat ze na de basisschool ging doen.

Na haar antwoord dat ze naar het VWO gaat, vervolgde de man "Met zo'n hoog niveau maak je iedereen vast en zeker trots".

Zinsy wierp hem een blik toe waaruit ik al kon opmaken dat ze er wat op ging zeggen want dat dit totaal niet haar mening is.

"Ik mag hopen dat mensen trots zijn op wie ik ben, niet op mijn leerniveau. Dat is het namelijk, een leerniveau. Dat zegt niets over wie of wat ik ben. Het zegt iets over hoe ik kan leren. Het zegt niets over mijn niveau van knutselen, mijn niveau van sporten of mijn niveau van oplossingen bedenken. Voor die dingen moet je namelijk bij mijn broers en zussen zijn".

De man keek haar aan en zei "Je hebt groot gelijk Zinsy het wordt tijd dat we iedereen gaan waarderen om wie hij is, niet om wat hij kan. Jij komt er wel. Heel veel plezier op de middelbare school".

Iedereen kijkt er naar uit om naar de middelbare school te gaan.

Ik weet nog goed dat ik bij de V&D mijn eerste agenda en schoolspullen mocht uitzoeken. 

Je voelde je letterlijk groot worden, je hoorde niet meer bij die kleintjes.

 

Zinsy kijkt er niet naar uit.

Ze heeft het er nooit over en als ik haar er naar vraag komt dan eindelijk het hoge woord eruit.

 

"Iedereen doet zijn best om als 1ste klasser niet op te vallen, nou ik hoef die moeite niet te nemen want ik zal altijd opvallen. Op de basisschool kijkt niemand er van op als je met de auto komt maar op de middelbare ben je dan gewoon sneu".

 

Het niet mogen fietsen, het is zo'n teer punt voor haar.

Ze weet waarom het niet mag maar dat maakt het verlangen er naar niet kleiner.

Het voelt voor haar alsof ik haar vrijheid beperk, terwijl ik er juist in geloof dat je kinderen hun vleugels moet laten uitslaan.

Waarom het niet kan? Het antwoord is heel simpel; het zou veel te gevaarlijk zijn. Niet alleen voor haar maar ook voor alle andere weggebruikers. Ik zou niet zonder haar kunnen als haar iets overkomt doordat ze onder een auto beland terwijl ze een aanval krijgt op de fiets maar moet er ook niet aan denken wat het voor de automobilist zal betekenen als hij zonder enige schuld een kind aanrijd.

 

Ze wil gewoon niet anders zijn op dit vlak en dat begrijp ik maar al te goed.

Met haar mening wil ze best boven het maaiveld uitsteken maar dat is iets waar ze zelf voor kiest.

Om niet deel te mogen nemen aan het verkeer is geen keuze, dit word bepaald door haar gezondheid.

 

Ze heeft het er later die dag weer over.

"Ik kan het, ik wil het, maar het mag niet, terwijl ieder ander kind het moet. Ik droom soms over dat ik fiets, dat ik meerijd in een groepje dat voor het huis langs komt. Dat ik ook mijn fiets in het fietsenrek zet. Dat ik net zo ben als de rest. 

Ik zal nooit zo zijn als de rest. Ik ben altijd anders en anders zijn is niet verkeerd maar het gevoel van iets te willen maar niet te mogen is wel vreselijk. Ik weet waarom een dieet bij mensen niet werkt, die mogen ook iets niet en dan is dat datgene wat de hele tijd in je hoofd zit. Bij mij is dat fietsen. Fietsen staat voor mij voor normaal zijn, voor iets wat ik nooit zal zijn".

 

Het breekt mijn hart keer op keer als ik dat lieve meisje, dat om iedereen altijd denkt, zo'n simpele wens zie hebben die ik helaas niet kan vervullen.

Je wilt het levenspad van je kinderen zo makkelijk mogelijk maken maar sommige hobbels zijn niet glad te strijken, daar moeten ze mee leren leven.

En hoe erg ik het ook voor haar vind, als er eentje is die dat kan, dan is zij het.

 

Die avond als ze naar beneden is ze meer dan duidelijk "Ik heb epilepsie, ik ben het niet. Ik zal er voor zorgen dat straks ook iedereen mij kent als Zinsy en niet als het meisje dat met de auto komt omdat ze epilepsie heeft. Dat is mij tot nu toe nog altijd gelukt".

 

Ze komt er wel en wat hoop ik voor haar dat inderdaad ook de kinderen daar, haar straks zien als Zinsy en niet als het meisje met epilepsie, want ze is zoveel meer dan dat!