Ik weet natuurlijk niet hoe het echt zal gaan verlopen. Het enige dat ik op dit moment kan doen is mij een voorstelling maken van hoe het straks zal zijn.

Dat we een pleeggezin gaan worden is niet iets wat in een ochtend besloten is. Hier is jarenlang aan afwegingen maken aan vooraf gegaan.

 

Ik denk of eigenlijk weet ik dat als mijn 3 jongste kinderen geen adoptiekinderen waren geweest, ik al eerder de stap tot pleegzorg had gezet.

Hechten is een ingewikkeld iets.

Iets waar je eigenlijk niet zo bij stil staat als je je kindje gewoon zelf gedragen hebt, een normale bevalling doorloopt en daarna direct thuis van een harmonieus gezin kunt gaan genieten. Hechten gaat dan ook eigenlijk altijd vrijwel vanzelf dus waarom zou je je er ook in verdiepen.

Bij adoptiekinderen kan dat heel anders liggen. Zeker niet ieder geadopteerd kind heeft er last van maar het is wel iets om rekening mee te houden.

Mijn 3 jongste kinderen hebben alle drie in meer of mindere mate last van hechtingsproblemen. Dit kan zich op allerlei manieren uiten. Voor mij stond voorop dat zij alle drie eerst zo goed gehecht moesten zijn dat het voor hun duidelijk zou zijn dat een pleegkindje weer weg kan gaan maar dat dat met hunzelf nooit zal gebeuren.

Niet alleen dat ze het verstandelijk zouden weten, want dat weten ze wel maar ook dat ze het zouden voelen en er op zouden durven en kunnen vertrouwen.

 

Het verdriet zal er zeker zijn als een kindje weer weg gaat. Ik hoop dat ik ze kan laten zien dat er zijn voor iemand, het verdriet hebben waard is. Dat verdriet niet altijd iets slechts is om te hebben. Dat dit verdriet staat voor de band die je voelde. Dat het verdriet er mag zijn.

 

Mijn kinderen weten dat niet ieder kind thuis op kan groeien. Het is de reden waarom ze broertjes en zusjes zijn van elkaar.

Ze weten ook heel goed het verschil tussen adoptie en pleegzorg. Ze weten dat afscheid nemen bij pleegzorg zal horen. Ik wil niet dat ze leren dat dat afscheid een reden is om iets niet te doen. Ik wil dat ze zien dat wij in de gelegenheid zijn om er te zijn voor iemand die een plekje nodig heeft. Dat wij de wereld niet kunnen veranderen maar dat we wel een heel klein verschil kunnen maken. 

 

Ik weet nu niet hoe mijn kinderen later zullen terugkijken op de keuzes die ik maak maar ik hoop dat ze zullen zeggen dat ik ze heb laten zien dat je je mogelijkheden altijd moet gebruiken om een ander te helpen. Dat ik ze heb laten zien dat iedereen een verschil kan maken in iemand anders zijn leven. Ik hoop dat ze zullen zeggen dat ik ze de wereld liet zien, ze de wereld liet kennen en ze leerde dat liefde de grootste kracht is die er is. Dat die liefde in iedereen zit.

Ik hoop dat ze zullen zeggen dat bij ons iedereen welkom was. Dat ze meegekregen hebben om andere niet te veroordelen, om geen ja maar, in te bouwen als het gaat om hulp bieden. Dat ze geleerd hebben dat je nooit iets terug hoeft te krijgen voor je hulp. Dat is hoe ik hoop dat ze er op terug zullen kijken, hoe het echt zal zijn weet ik niet.

 

Ik bereid mijn kinderen er op voor dat de kinderen die zullen komen uiteindelijk weer weg zullen gaan. Sommige na een paar weken, andere na een paar maanden misschien zelfs jaren. Ik zeg ze eerlijk dat het afscheid nemen heel moeilijk kan zijn, zeker als je een enorme klik met het kindje hebt. Ik leg ze ook uit dat dit kindje dit al eerder een keer heeft moeten doen. Want dat kindje moest afscheid nemen van alles wat het kende voor het in een pleeggezin werd geplaatst. Het zal noodzakelijk zijn maar dat maakt het afscheid niet minder een afscheid.

 

Eigenlijk is dit misschien wel de grootste overeenkomst en direct het grootste verschil met adoptie, het afscheid nemen, het verlies, dat bij iedere procedure gepaard gaat. Er zal nooit een adoptieprocedure of pleegzorgprocedure zijn waarbij geen verlies en verdriet komt kijken. Dat is de keiharde waarheid.

Dat verlies, die pijn kan niets en niemand weghalen. Soms is de pijn van het verlies, het verdriet zelfs zo groot dat liefde ontvangen heel moeilijk is. Daar kan je je niet op voorbereiden. Ik weet wel dat ik er toe in staat ben om eindeloos te blijven geven ondanks dat het niet lijkt aan te komen. Met dat bijltje hebben we eerder gehakt. Want het zijn juist die kinderen die het niet nodig lijken te hebben, die al die liefde afstoten, die de liefde het hardste nodig hebben.

Ik wil zeker niet de wereld verbeteren en ik denk ook niet dat ik een groot verschil kan maken maar als iedereen een klein verschil maakt is dat uiteindelijk ook een groot verschil.

Dat er bij dat verschil pijn en verdriet zal komen kijken is iets wat ik inbouw, ook voor mijn kinderen. Want het zal nooit alleen pijn en verdriet zijn. 

Ik zal nooit de pijnlijke momenten onder een kleedje schuiven maar ik denk dat het zonde is om je keuzes af te laten hangen van de mindere kanten van iets. Ik focus mij liever op alles wat er mooi is aan een keuze die ik maak.

 

Om de vragen te beantwoorden, ik ben mij bewust van het verdriet dat mijn kinderen er door zouden kunnen hebben maar ik ben mij ook bewust van wat het daarnaast zal kunnen brengen. Hoe we er straks als het daadwerkelijk zo ver is mee om zullen gaan dat moet de tijd uitwijzen. Voor nu kan ik enkel zeggen dat ik mij er bewust van ben, ik alert zal zijn op wat het doet met mijn kinderen en dat ik altijd plaats zal maken voor dat verdriet als het er is.

Ook ik zou mijn kinderen graag een leven geven zonder verdriet maar zo is het leven niet. Verdriet komt op allerlei manieren op je pad. Verdriet van missen bestaat alleen als er iets was wat heel mooi was, leer ik mijn kinderen.

Focus je op het fijne gevoel dat je dat mooie hebt mogen meemaken en je zult zien dat het verdriet heel anders voelt.

Niet dat verdriet dan leuk is om te hebben maar je denkt dan veel sneller met een glimlach terug aan wat was dan dat je met een traan denkt aan wat niet meer is.

Toen iemand het van de week rechtstreeks aan mij vroeg, terwijl River naast mij stond, zei zij voor ik kon antwoorden "Afscheid nemen is nooit leuk maar hoe fijn is het als dat kindje weer naar zijn mama kan. Wij zijn er gewoon als het niet lukt en als het weer lukt dan gaan zij en wij weer verder en denken we af en toe aan elkaar de ene keer moeten we dan lachen en de andere keer misschien huilen, dat is toch prima".

Kinderen ze weten soms in een zin precies samen te vatten waar het omdraait.