Hoe neem je afscheid van iemand die je zo lang gemist heb?

Hoe zeg je gedag tegen iemand waar je het liefste de rest van je leven mee zou willen doorbrengen?

Er zijn dan geen juiste woorden, er is dan geen goed moment, het moet gewoon gebeuren.

 

Het moment dat er echt afscheid genomen moet gaan worden hangt in de lucht maar eerst wil ik haar nog vragen of ik iets voor haar kan doen, of er iets is waar ik haar mee kan helpen. Niet dat ik dat nooit eerder vroeg. Ik schreef het ongelooflijk vaak en kreeg één keer eerder de kans om het haar rechtstreeks te vragen. Haar antwoord was toen heel helder 'Charlotte een verslaving kan je niet voor iemand oplossen, die stap moet iemand zelf kunnen, willen en voor zijn eigen gevoel moeten zetten. Jij kunt er in de tussentijd alleen zijn voor die ander. Die ander het gevoel geven dat het de moeite waard is om het gevecht aan te gaan'.

 

Het is een van de moeilijkste dingen van houden van iemand met een verslaving vind ik. Het toekijken zonder te kunnen ingrijpen. Zien hoe de ander, die je zo'n ander leven gunt, die kans op een beter leven niet kan grijpen.

Ze zei toen ook dat er wel iets anders was dat ik voor haar kon doen en dat is ons verhaal vertellen. Laten zien dat het geen sprookje is maar dat we er samen wel het mooiste verhaal dat mogelijk is, van maken.

Nu antwoord ze dat ik al heel veel doe, meer dan ze ooit had verwacht, meer dan ze zou mogen verwachten. Ik antwoord haar dat ik niets doe, niets bijzonders.

Dan is daar die schuine glimlach, precies die lach die River je ook kan geven als ze je opmerking belachelijk vind. 

'Charlotte je voed mijn kinderen, je gunt mij een rol als moeder. Nee, je gunt hem mij niet, je vind dat ik er recht op heb. Je ziet mij als wie ik echt ben ondanks alles. Je houd van mij en dat voel ik. Weet je hoe klein de kans is dat zoiets gebeurt. Hoeveel mensen ik ken waarbij het anders liep?'.

Haar toon klinkt hetzelfde als die van River, boos en flink geïrriteerd. Ik weet dat die toon eigenlijk betekent 'snap het dan!'.

Ze pakt mij vast en kijkt mij recht aan en zegt dan 'Weet je wat mooi en lastig is, jij ziet het zelf niet, daardoor zie je niet in dat wat je doet bijzonder is'.

Ik voel in niets dat wat ik doe bijzonder is dus daar heeft ze een punt. Ik vind haar bijzonder, onze band bijzonder maar mezelf zeker niet.

Dan kijkt ze haar moeder aan en zegt ze 'Ze is raar he maar daarom past ze perfect bij mij'. We lachen maar het steekt mij. Iemand die een leven als dat van haar heeft, die keuzes moet maken zoals zij dat moet, zou nooit dankbaar moeten hoeven zijn en zeker niet hoeven opkijken van het feit dat ze een rol krijgt in het leven van haar kinderen. Ieder mens zou gezien moeten worden als wie hij of zij echt is, daar moet je niet dankbaar voor hoeven zijn, dat verdien je gewoon.

 

Ze vertelt mij nog wat dingen en dan durf ik het aan om haar te vragen of ze nog een keer wil en kan afspreken. Het klinkt misschien onnozel maar die vraag is er niet een die ik zo maar stel. Als ze de volgende keer niet komt opdagen zal dat deze ontmoeting overschaduwen. 

Er zijn duizend en één redenen te bedenken waarom ze niet zou kunnen komen, van gearresteerd worden tot niet meer durven. Ik vraag het haar en zeg erbij dat ze als ze nu al weet dat het niet kan doorgaan ze beter kan zeggen dat het niet gaat lukken, dat valse hoop niets brengt. 

Ze loopt naar de kinderen, kijkt ze in de ogen en uit alles wat ze dan zegt blijkt zoveel moederliefde 'Mama moet nu weg en ze wil jullie nog heel erg graag zien volgende week maar of dat gaat lukken weet ik niet. Ik kan jullie  beloven altijd van jullie te houden, altijd aan jullie te denken en jullie altijd mee te nemen in mijn hart maar een mama zoals ik kan niet alles beloven want soms gaan dingen anders dan dat ik eigenlijk wil. Als ik jullie niet meer zie dan moet je onthouden dat ik dat wel wou. Jullie gaan nu mee met jullie mama, oma, broers enz. en dan gaan jullie een hele leuke middag ervan maken. We gaan niet verdrietig zijn omdat het is afgelopen, we gaan blij zijn omdat het is gebeurt'.

Iedereen slikt een brok weg en dan is daar die laatste knuffel. Het moment van weglopen voelt vreselijk. Bij iedere stap die we doen verder uit elkaar, niet wetend of we elkaar ooit nog terug zullen zien. De broers toeteren, ze gaan nog tanken, ze zeggen ons dat wij hun tante moeten volgen. 

 

Waar we dan heenrijden is ons niet duidelijk maar we volgen. Het blijkt een weg te zijn die we zelf niet snel hadden genomen. Uiteindelijk draaien ze een zandpad op en seinen ons dat we moeten wachten. Langs de kant staan schommelstoelen onder een overkapping, precies zoals je in een film ziet. Dit is het echte country leven dat is ons wel duidelijk. Oma en de broers zijn inmiddels beide ook gearriveerd in hun auto's. Ze passeren ons en seinen dat we moeten volgen. Zij stappen uit maar gebaren ons dat we moeten blijven zitten. Later leggen ze uit dat je hier eerst moet melden als je vreemden meeneemt. 'Dat is beter voor iedereen', is de korte uitleg die ik krijg als ik naar het waarom vraag. 

We blijken aangekomen te zijn bij de dierenopvang van een familielid. Werkelijk overal waar je kijkt zijn beesten. Van eekhoorns tot ringstaartmaki's en van geiten tot kangoeroes. Ze vertellen vol trots over hun opvang. Overduidelijk is dat de dieren hier voor gaan en nee, het is misschien niet zoals we het hier in Nederland zouden doen qua verblijven en voeding enz. maar wat een liefde stoppen deze mensen erin. 

We bekijken alle dieren en mogen zelfs even bij de ringstaartmaki's die net geboren zijn en hier gebracht zijn omdat de moeder is overleden, kijken. Het verbaasd mij hoeveel wilde dieren er zijn. Ze vertellen dat ze een speciale vergunning hebben en er steeds meer wilde beesten binnen gebracht worden omdat mensen op social media bijv een aapje zien en denken 'leuk, dat wil ik ook', totdat blijkt dat het toch echt een wild beest is en dat dat niet kan in je huis, zowel niet voor jou als niet voor het beest. Ze vertellen over de vele eekhoorn-baby's die binnen gebracht worden na een orkaan. De kleine beestjes waaien dan letterlijk uit bomen en zijn een gewilde prooi voor katten.

Ik vraag de vrouw hoe ze dit begonnen is en bij dat verhaal breekt mijn hart. Haar dochtertje werd ziek en ze kon niets doen. Zorg zoals wij dat kennen is niet voor iedereen weggelegd in Amerika en dit laat pijnlijk duidelijk zien wat daar de gevolgen van zijn. Ze vertelt met een trilling in haar stem over hoe ze op de dag dat haar dochter de wereld verliet een eend met één poot vond en toen wist dat ze die moest helpen omdat ze die wel kon helpen. Zo bleef ze dieren helpen en groeide de opvang. Mensen ziet ze niet zo graag, die zijn niet te vertrouwen, waren ze dat wel dan deden ze niet zomaar afstand van levende wezens. Mensen zien elkaar als prooi, dieren van hetzelfde soort doen elkaar niet aan wat mensen elkaar aandoen, zegt ze en dan loopt ze naar de papegaaien om daar mee te praten. 

Deze vrouw is overduidelijk het vertrouwen in de mens kwijt.

Oma ziet dat het mij raakt en loopt naar mij toe en zegt zacht in mijn oor 'Ze is anders maar jij begrijpt het wel. Ze vond het niet voor niets goed dat jullie kwamen'.

Wat was het een bijzondere dag, moe van alle emoties stappen we in de auto richting huis maar niet voordat we af hebben gesproken dat we elkaar nog een keer gaan zien.

 

In de auto valt iedereen in slaap en ik, ik denk aan hoe mooi de dag was.. De bijzondere ontmoeting, de wens die uitkwam maar ook aan hoe pijnlijk duidelijk te zien was dat kansen niet gelijk zijn, dat wat voor mij normaal is voor een ander ongrijpbaar is. Dat dat verschil levens kost breekt mij, de tranen lopen inmiddels over mijn wangen. Alle emoties van die dag glijden via die tranen over mijn wangen.

Het zijn niet de mensen die anders zijn, het is de situatie waarin ze leven die anders is.

Wat zou ik graag het verschil daarin maken.

Hoe en wat weet ik op dat moment nog niet maar ik heb nog nooit een talent gehad om te kunnen toekijken zonder iets te doen dus dat er iets moet gebeuren, dat weet ik wel.

Langzaam rijd ik weer de wereld in van de 'mooie' huizen maar nooit meer zonder stil te staan bij het feit dat er ook een andere kant is, een kant die er anders uitziet, waar het leven anders is maar waar de mensen hetzelfde zijn. Mijn hoofd draait op dat moment overuren en er is één ding dat telkens terugkomt in mijn gedachten 'Wat kunnen wij veel van hun leren'.

 

Binnenkort lees je op het blog het vervolg.