Als je gaat adopteren moet je een heel traject door.

Je volgt een VIA cursus waarbij ze je op de hoogte stellen van de aspecten waar je mee te maken kan krijgen.

Ook zonder die cursus had ik kunnen bedenken dat mijn kinderen geconfronteerd zouden worden met hun "anders" zijn, toch ben je nooit voorbereid op datgene wat gaat komen.

 

We hebben nooit een geheim gemaakt van hun adoptie. Het is er gewoon altijd geweest.

Hoe ouder ze worden, des te meer vragen er komen en des te meer het verhaal groeit.

Ze hebben altijd geweten dat ze niet in mijn buik maar in mijn hart zijn gegroeid. Dat ze geboren zijn in Amerika en dat ik toen uitgekozen ben door hun buikmama om voor hun te zorgen. 

Joshua is stapelgek op zijn biologische moeder.

Ze is de knapste, liefste, mooiste, slimste vrouw die er is op de wereld in zijn ogen.

Qua uiterlijk lijkt hij als twee druppels water op haar. Qua innerlijk verschillen ze sterk.

 

Mensen vragen wel eens of het pijn doet dat hij zo gek op haar is.

Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat het mij absoluut geen pijn, verdriet of wat dan ook doet.

Nu hij ouder wordt merkt hij dat mensen het raar vinden als hij zegt hoe gek hij op haar is. Hij vult het dan snel aan door te zeggen "Maar deze mama is ook de allerliefste hoor, ik heb gewoon de twee leukste".

 

Hij doet ook graag dingen met haar samen. Nu is het niet zo dat ze hier thuis op bezoek komt en dat zal hoogstwaarschijnlijk ook nooit gaan gebeuren maar hij kan zo maar uit het niets naar zijn kamer lopen. Haar foto ophalen en hem naast hem op de bank neerzetten. Dan kijken ze "samen" televisie.

Hij appt met haar, ze sturen spraakberichten en als we in Amerika zijn dan bezoeken we haar.

Hij ziet zijn situatie aan de ene kant als iets normaals, aan de andere kant doet het hem verdriet.

 

Ik had nooit van te voren kunnen bedenken hoe discriminerend mensen kunnen zijn maar ook was ik er niet van uit gegaan dat andere kinderen al zo jong (vaak onbedoeld) de vinger op de gevoelige plek weten te leggen.

 

Het is een woensdagmiddag en er zijn gezellig vriendjes en vriendinnetjes bij ons thuis aan het spelen met de kinderen.

Samen met zijn vriendjes is Joshua aan het spelen met de Lego. Ze maken de mooiste bouwwerken en kletsen ondertussen honderduit.

Dan hoor ik het vriendje plotseling zeggen: "Maar je echte moeder wilden je niet eens hebben, hoe kan ze dan van je houden?

 

Op zich een reële vraag van een kind maar ik zie Joshua compleet verstijven.

Het liefste loop ik direct naar hem toe om hem plat te knuffelen en te zeggen dat zijn buikmama juist zielsveel van hem houd. Ik weet ook dat hij deze vraag vast en zeker vaker voorgeschoteld gaat krijgen als ik niet in de buurt ben.

Ik besluit dan ook nog even te wachten met ingrijpen en te kijken hoe hij dit aanpakt.

 

Ik zie hem bijtend op zijn lip om hem heen kijken.

Net als ik wil ingrijpen zegt hij "Buikmama houd juist zoveel van mij, dat ze weet dat een andere mama, het beter kan en dat ze dat voor mij wil".

 

Voor het vriendje is de Lego inmiddels al weer veel interessanter maar voor Joshua is het onderwerp nog niet klaar.

Hij gaat staan en zet zijn handen in zijn zij.

"Ik weet zeker dat ze heel veel van mij houd anders had ze nooit de liefste mama van de wereld voor mij uitgezocht".

 

Ik draai me snel om richting de keuken en besluit vast de uien te gaan snijden voor het avondeten. Dan heb ik in ieder geval een verklaring voor mijn tranende ogen.