Tot mijn 13e groeide ik op in Bussum. Ik woonde in groot herenhuis waaronder winkels gevestigd waren.

Een van die winkels was de kapsalon van Oom Werner.

Oom Werner was geen oom in de zin van biologische verwantschap maar hij voelde wel als een oom en voor mijn gevoel noemde kinderen vroeger veel sneller volwassenen die veel bij het gezin betrokken waren, oom en tante.

Bij oom Werner hoorde geen tante. Oom Werner had een man, Egbert. Voor mij was dat zoiets vanzelfsprekends dat ik pas jaren later de 'grappen' begreep die sommigen mensen dachten te moeten maken. 

 

Het huis had aan de zijkant een deur maar ik kon op meer manieren binnenkomen, de deur van de kapsalon en de optiek brachten mij ook waar ik moest wezen. Een bel of zoemer als je ergens binnenkwam ging er nog niet af, het was een ongeschreven regel dat ik 'Blijf maar' riep als ik bij hun binnen kwam, zodat ze niet voor niets naar voren kwamen. Klanten van de kapsalon gingen in de gang waardoor wij onze voordeur hadden naar binnen. Het intrigeerde mij altijd, die echte dames op pijlhoge hakken met gestifte lippen, zo'n kapmantel om die dan van alles bespraken, het waren de echte Gooise dames die hier naar de kapper gingen. Ik zat vaak op de trap die naar ons huis leiden te luisteren naar al die verhalen. Liep oom Werner de keuken in van de kapsalon dan zag hij mij zitten en kreeg ik uit het bakje dat boven op de plank stond een snoepje. Lag mijn moeder in het ziekenhuis dan ging ik voor schooltijd naar beneden en deed oom Werner mijn haar.

Het waren allemaal vaste rituelen, dingen die standaard zo gingen.

 

Net zoals dat ik standaard met Pasen een chocolade konijn van Lindt kreeg van hem. Ik kon eigenlijk niet zeggen of ik die chocolade echt lekkerder vond dan andere chocolade want ik liet ze altijd staan. Pas met het verhuizen kwamen ze van de kast af. Toen ik ze beet pakten verpulverde ze compleet. Dat gouden konijn met zijn rode lintje stond voor veel meer. 

Net als Kinderen voor Kinderen. Ieder jaar rond Sinterklaas kwam er een nieuwe elpee uit en op de dag dat die uitkwam dan trof ik altijd oom Werner zittend voor de openhaard aan met de elpee in zijn hand waarna we samen alle liedjes gingen luisteren.

Ik ging veel als kind uit eten, leerde alles eten wat je maar kunt bedenken maar kwam in mijn jeugd nooit in een snackbar. Ik wist oprecht niet dat je patat op kon halen en de enkele keer dat ik patat at voor mijn 12e verjaardag zijn echt op een hand te tellen. Oom Werner spaarde de speeltjes van Mac Donalds uit de Happy Meals. Kwam er een nieuw speeltje uit dan ging hij die ophalen. Hij kocht ze zonder de rest van de Happy Meal. Ik vond ze fantastisch, het waren in die jaren echt andere dingen als dat je nu krijgt. Aan de tafel in de kapsalon bekeek ik ze uitgebreid en toen vertelde hij op een keer wat er eigenlijk bij hoorde. Hij zei mij even te wachten en kwam een paar minuten later terug met een Happy Meal. Hij was het die net dat stukje speciale aandacht gaf dat je als kind maar ook als volwassenen zo fijn vindt. 

 

Een paar dagen voor kerst kwam iedereen altijd naar boven voor een borrel. Oom Werner kwam dan standaard naar boven met een adventskalender onder zijn arm. Ieder jaar zocht hij een mooier exemplaar uit en was de verrassing weer enorm dat het hem gelukt was zichzelf weer te overtreffen. Nooit was er een dikke knuffel die hij kreeg. Altijd was het een klein kusje op zijn zachte plekje zoals we het samen noemde. Hij had een rossige baard en snor en als kind vond ik dat vreselijk kriebelen maar daar precies onder zijn oog was het wel zacht. 

Die adventskalender kwam altijd pas na Sinterklaas, de eerste dagen had ik dus vakjes om in te halen maar hij zei altijd 'Een feest moet je groots vieren en niet door een ander feest alvast laten overschaduwen'.

 

Ook ik geef de kinderen ieder jaar een adventskalender die ze krijgen in de zak waardoor er ook hier altijd vakjes ingehaald moeten worden. De keuze is nu zoveel groter als dat het toen was. Inmiddels is er in iedere winkel en van ieder merk wel een adventskalender te vinden. Dit jaar hebben we er meerdere, een geval van niet kunnen kiezen.

Dat ik gek ben op lezen en voorlezen is geen geheim. Toen ik zag dat Lemniscaat een adventskalender uit ging brengen met 24 kleine boekjes was het direct duidelijk, dit moest hem dit jaar worden. Hij is echt groot en op de voorkant staat de Gruffalo, toch wel een van mijn favoriete prentenboeken. 

Ondanks dat ik echt meer dan blij ben met de adventskalender van Lemniscaat heb ik er nog een bijgehaald. Het is geen adventskalender met luikjes maar een het kerstverhaal op een kartonnen tafereel. Iedere dag lees je een stukje over het kerstverhaal dat op de achterkant van de adventskalender staat. Op de voorkant moet je daarna iets opzoeken wat met het stukje dat je net gelezen hebt heeft te maken. Het is een leuke manier om kinderen spelenderwijs het kerstverhaal te vertellen en doordat er ook een spel/zoekelement aan is toegevoegd is het enthousiasme extra groot.

De plaat komt bij ons in de speelhoek te staan.

 

Oom Werner zag ik al 30 jaar niet maar door de tradities die we hadden is hij altijd in mijn gedachten rond deze tijd van het jaar. Ik wist als klein kind dat hij kinderen wou maar zoals hij zei "Dat kan nu nog niet, nu kunnen 2 papa's die nog niet krijgen maar er komt vast en zeker een moment dat dat wel kan tot die tijd oefen ik".

Hij is nooit vader geworden maar heeft meer dan genoeg tradities doorgegeven, tradities die ik met liefde in ere houd.