Wie ben ik om dat te bepalen.

Zij heeft een wens en zelfs een plan om aan die wens te werken.

Wie ben ik dan om dat niet volledig te steunen, om haar niet op alle manieren te helpen die in mijn macht liggen.

Wie ben ik om te bepalen dat ze hier "later" als ze groot is, met spijt op terug kijkt als ik het openbaar maak.

 

Ik ben haar moeder en een moeder wil het beste voor haar kind.

Wil haar kind beschermen.

Een moeder wil het liefst een veilig huisje om het kind heen bouwen waar enkel en alleen liefde, mooie herinneringen, gezondheid en vertrouwen binnen komen.

Maar dat huisje kan helaas geen enkele moeder voor haar kind creëren .

 

Hoe mooi het leven van een kind ook verloopt, er zullen altijd verdrietige momenten op een kind zijn of haar pad komen.

In het geval van haar weet ik dat die er al genoeg zijn geweest maar ik weet ook dat ze beschikt over een enorme veerkracht.

Een durf en lef in zich heeft waar ik jaloers op kan zijn.

Ik weet dat ze beter als menig volwassenen weet wat ze wil, waar ze voor staat.

Uiteraard kunnen die denkbeelden in de loop van de jaren nog alle kanten op veranderen.

Wat ik leuk vond toen ik tiener was, vind ik nu ook niet allemaal meer leuk.

 

De vraag blijft door mijn hoofd gaan "Mama, wil je mij helpen?"

Want natuurlijk wil ik haar helpen, daar is geen twijfel over mogelijk.

Maar hoe, dat is voor nu de vraag.

Groet ik enkel iedere dakloze die ik tegen kom op straat of plaats ik een filmpje met haar oproep, want dat is wat ze mij vraagt.

Zal ze daar later spijt van hebben?

Zal ze mij later verwijten dat ik het heb geplaatst?

 

Ik zeg het haar eerlijk want deze dame heeft een enorme sensor op haar hoofd zitten voor iedere twijfel die je ook maar kunt hebben.

Haar antwoord is glashelder "Hoe kan ik mij later schamen voor mijn gevoel?" 

Daar maakt ze het grootste punt dat er maar mogelijk is.

 

Ik wil mijn kind niet meegeven dat ze zich ooit zou hoeven schamen voor haar gevoel.

Haar gevoel mag er altijd zijn.

Of wij hetzelfde voelen of denken over een bepaalde situatie doet helemaal niet ter zake.

Toch twijfel ik nog steeds merk ik.

 

Ik spreek toevallig (over iets totaal anders) een pedagoog en gaandeweg het gesprek komt ook dit ter sprake.

Zij zegt mij "Je moet je wel eerlijk durven afvragen wie je beschermd en wat zwaarder weegt. Kunnen vertrouwen op jou en dat je er altijd alles aan zult doen om haar te helpen of zeker weten dat er geen spijt zal zijn over een kinderwens die er ooit was ". 

 

Mijn meisje is heel stellig in haar wens. Het is niet zo maar een wens. Het is een diepgeworteld verlangen naar iets wat ze zo mist.

Ik wil dat ze altijd zal weten dat ik dat gevoel van missen, zal erkennen, zal begeleiden waar ik kan en mijn uiterste best zal doen om er voor te zorgen dat de bron van dat gemis niet meer nodig zal zijn.

Die avond beloof ik haar dat ik haar altijd zal helpen.

Ze kijkt mij aan, slaat twee armen om mij heen en zegt dan "Ik wist wel dat je te vertrouwen was".

Die paar woorden zijn voor mij de mooiste bevestiging dat ik er goed aan doe om dit te doen.

Het is nog maar zo kort geleden dat, dat vertrouwen hebben in mij onmogelijk was.

Dat het een enorme opgave was voor haar om zich te binden, om open te staan voor liefde is echt nog maar enkele stappen terug.

Een keihard gevecht dat ze met zichzelf aan moest gaan om te kunnen houden van, om te kunnen vertrouwen en wie ben ik dan om haar dan niet te laten zien dat ik er inderdaad altijd ben voor haar.

Wie ben ik om niet aan haar te laten zien dat ze altijd bij mij terecht kan.

 

Misschien zegt ze over 15 jaar waarom heb je dat gedeeld maar dan kan ik met de hand op mijn hart zeggen omdat dat toen was wat je wou en wat je nodig had.

Ik weet zeker dat ze zich het zal herinneren. Ik ben er van overtuigd dat ze er dan nog steeds achter zal staan en dat ze zich zal beseffen dat deze wens een onderdeel is van wie zij is. Zij maakt het verschil, was het eerste wat haar biologische moeder zei tegen mij en dat zal ze zeker doen, dat heeft ze al gedaan.

Zij heeft mij zoveel geleerd, over dingen laten nadenken en ik ben mezelf keihard tegen gekomen door haar.

 

Dus lieve allemaal, ik vraag niet vaak om iets maar zou je haar filmpje willen bekijken. 

Zoals ze zelf zo mooi zegt "Het kost je niets alleen een beetje aardig doen".

Dat kunnen we allemaal wel gebruiken toch?

 

Lieve, dappere, eigenzinnige dochter van mij.

Ik ga mijn uiterste best doen om je bericht daar te krijgen waar jij het, het liefste wilt hebben.

En ik weet zeker dat er heel veel mensen nog een keertje nadenken als ze het hebben over een vieze zwerver. Jouw woorden "Het kan ook iemand zijn mama zijn" zullen vast en zeker in een paar hoofden blijven hangen en lieve schat, dan heb je weer een verschil gemaakt!

Mama, is megatrots op je en houd ontzettend veel van je. Buikmama is net zo trots en houd net zoveel van je en er komt vast een moment dat ze je dat weer kan zeggen!