Zo makkelijk als de een er vragen over alles stelt, dingen openlijk tegen het licht houd en haar mening niet onder stoelen of banken steekt, zo moeilijk is het voor de ander om er over te praten.

 

Voor zijn gevoel is het nooit het juiste moment. Of het is te druk in huis, hij moet zo naar voetbal, het is net zo gezellig en van deze vragen word hij toch wat verdrietig of het is gewoon moeilijk om het iemand recht in zijn gezicht te vragen.

 

Dat neemt natuurlijk niet weg dat er in zijn hoofd enorm veel vragen spelen. Dingen die hij wil weten, waar hij blij of juist boos over is. 

Adoptie is nu eenmaal een complex gebeuren en hoe ouder je wordt des te meer vragen er in je op komen.

Zeker nu we naar Amerika terug gaan, zijn er vragen in overvloed.

 

Het laatste wat ik wil is hem (of welk kind dan ook) onder druk zetten om te praten over zaken en emoties die moeilijk voor hem zijn.

Wel vind ik het heel belangrijk dat hij er niet mee rond blijft lopen.

Een vraag die wellicht een heel makkelijk en ongecompliceerd antwoord heeft kan in zijn hoofd, zonder het juiste antwoord, misschien wel enorme proporties aannemen.

 

Er moest dus een zeer laagdrempelige manier gevonden worden waarbij hij zijn vragen kwijt kon zonder dat hij zich daarbij ongemakkelijk zou voelen.

Hij maakt de mooiste tekeningen waar eigenlijk zoveel in te lezen valt.

Schrijft prachtige korte teksten waar alles in een paar zinnen is samengevat.

Schrijven en tekenen zijn gewoon makkelijker als het zeggen voor hem.

 

Daar ligt dan ook de oplossing.

Samen gaan we naar de Action waar we een houten doosje kopen wat hij vervolgens thuis beschilderd.

 

Het doosje krijgt een plekje op zijn nieuwe kamer en daar staat het de eerste week onaangeroerd.

 

Misschien was dit toch niet de oplossing.

En dan opeens word ik wakker met een doosje naast mijn bed.

Ik open het en vind op een klein papiertje een vraag.

Een vraag die mijn hart breekt.

 

Hij heeft het talent om in enkele woorden tot de kern te komen. Om datgene wat er echt toe doet met enkele woorden te verwoorden. Voor mij zit er een klein leeg papiertje in.

Maar hoe ga ik zo'n complexe vraag op zo'n klein papiertje beantwoorden.

Hoe krijg ik alles wat ik wil zeggen erop.

Uiteindelijk schrijf ik slechts enkele woorden en schrijf ik op de achterkant van het papiertje "We kunnen er altijd samen over praten".

 

Ik zet het doosje voor zijn deur en als ik terug kom van de wc en mij wil gaan aankleden tref ik het doosje op mijn bed aan.

Er zit een briefje in waarop hij mij antwoord dat praten niet nodig is, dat hij het nu wel snapt en dat hij een veel belangrijkere vraag heeft. Een vraag die hem al nachten wakker houd, blijkt later.

Ik lees de vraag en kan alleen maar denken "Hoe kan het dat hij hier zich zo druk over maakt" "Hoe kan het dat dit voor hem zo belangrijk is".

 

Het is namelijk een hele simpele vraag. Een vraag over wat ik voel voor zijn geboortemoeder.

Ik steek nooit onder stoelen en banken dat ik van haar houd.

Dat spreek ik ook uit waar hij bij is maar toch blijkt dit hem al dagen bezig te houden.

Ik schrijf hem terug dat het een anders houden van is dan dat ik van hem doe, dat het ook geen vriendin voor mij is  maar dat ik met heel mijn hart van haar hou.

 

Zodra hij het briefje heeft gelezen straalt hij.

"Mam, dat doosje is echt een goed idee hé. Zo hoef ik nooit meer te piekeren over hoe ik iets moet vragen of wanneer ik dat moet doen. Ik schrijf het en ik krijg het antwoord. Jij hoeft niet meer te vragen wat er aan de hand is. Ik ga ook een doosje maken voor River en Jeremiah, die hoeven er nu nog geen maar ook zijn gaan vragen krijgen. Vragen die moeilijk zijn om te vragen, dat weet ik zeker. Maar wij hebben dan al samen de oplossing gevonden. Fijn hé".

 

Absoluut heel fijn. Want wat gun ik hem de rust in zijn hoofd.