Zodra de eerste papieren ontvangen waren door Kind en Toekomst begon het verzamelen van een enorme hoeveelheid papieren.

Nu is dat nog steeds het geval maar bij een zelfdoe-procedure (destijds kon dat voor Amerika) moest je alles zelf regelen en dus ook rechtstreeks contact hebben met het adoptiebureau in Amerika. Alle drie de adoptieprocedures die ik doorlopen heb waren totaal verschillend en hadden uiteindelijk allemaal dezelfde uitkomst, een kind waar ik zielsveel van houd maar als ik terugkijk op de procedures dan weet ik wel dat een zelfdoe-procedure het beste bij mij past.

 

Ik heb graag de touwtjes in handen, heb enorm veel geduld met bijvoorbeeld kinderen maar kan slecht afwachten zonder dat ik weet of ik niet ergens onder op een stapel ben beland of dat ik misschien wel van de stapel ben afgevallen in de oud papierbak.

Ergens in mijn achterhoofd was er dat stemmetje dat zich afvroeg of ik wel het recht had om te gaan adopteren. Zou ik niet mijn plekje op moeten zeggen zodat iemand die nog helemaal geen kinderen had meer kans zou hebben?

Of zou ik helemaal nooit door een zwangere moeder uitgekozen worden omdat ik al drie kinderen had? Zou zo'n moeder niet denken dat haar kind beter af zou zijn bij een vrouw die nog geen kinderen had? 

Zou een biologische moeder misschien bang zijn om mij te kiezen omdat ze bang is dat ik mijn biologische kinderen zou voortrekken?

Er was een erg open en transparant contact met het adoptiebureau en zo kwam het dat ik ook deze twijfels aan hun vertelde.

Zij begrepen mij volkomen maar gaven aan dat zij het totaal anders zagen.

Ik zou niet een kind van een andere aspirant-adoptieouder ontnemen, ik zou de lijst met mogelijkheden om uit te kiezen, voor de zwangere dames die een adoptiegezin zochten voor hun kind, enkel verruimen.

Bij adoptie gaat het er (gelukkig) om dat er een gezin bij een kind wordt gezocht en niet andersom.

 

Al veel sneller als verwacht kwam er voorstel. Er was een vrouw zwanger van haar derde kindje. Haar eerste twee kinderen, twee jongetjes, waren ook niet bij haar maar waren geadopteerd door familieleden.

Bijgevoegd bij het dossier was een foto van beide jongetjes, een foto van een zwangere vrouw en een foto van de biologische vader van het ongeboren kindje.

Verder was er een uitgebreid verslag te lezen over de familiegeschiedenis van moeder. Een geschiedenis die ik nooit zou vergeten. Een heftiger verhaal dan ik ooit had gehoord.

De vader van het ongeboren kind zat op dat moment in de gevangenis en moeder leefde op dat moment overal en nergens. Beide waren verslaafd aan drugs. 

Het kwam in dit dossier meer dan duidelijk naar voren dat deze mensen niet voor hun toekomstige kindje zouden kunnen zorgen.

De moeder had bij het adoptiebureau aangegeven dat ze ons wou uitkiezen omdat ze, doordat ik al 3 kinderen had, zeker wist dat ik het moederschap aan zou kunnen. 

(De moeders kunnen bij het adoptiebureau van alle aspirant-adoptiegezinnen voorstelboeken inzien. In zo'n boek vertel je over je gezin, hoe je over opvoeden denkt, hoe je denkt over contact houden enz. maar laat je ook foto's zien van bijv.je huis, je vrienden, je vakanties enz. Je geeft eigenlijk echt een kijkje in je leven. Zo gedetailleerd mogelijk zodat de moeder en eventueel vader echt kunnen zien welk gezin het beste bij hun en hun kindje past).

Er werd over en weer gemaild en de match leek een feit...

Leek, want van de een op de andere dag was er geen contact meer en leek de moeder van de aardbodem verdwenen.

Het adoptiebureau had geen idee waar ze was, belde diverse ziekenhuizen in de omgeving en moest toen noodgedwongen het dossier sluiten.

 

Enkele dagen later kwam er een nieuw voorstel. In de buurt van Miami was er een vrouw zwanger die meer dan tien jaar geleden haar dochter ter adoptie had afgestaan. Haar dochter was door een Amerikaans echtpaar geadopteerd maar van de afspraken om contact te houden was niets terecht gekomen. Ze wist dat ze ook voor dit kindje niet zou kunnen zorgen maar wist ook heel zeker dat ze het absoluut dat ze het kindje in een ander land dan Amerika wou laten opgroeien. Niet alleen omdat ze de hoop had dat er dan wel contact zou blijven bestaan maar ook omdat ze bang was voor hoe de samenleving in Amerika aan het veranderen was richting donkere mensen.

Ze was ervan overtuigd dat haar kind in het buitenland meer kansen zou hebben.

Er waren wat kleine dingetjes in haar dossier waarover het adoptiebureau eerst nog zekerheid wou van een arts maar toen dat binnen was, werd het voorstel een match.

 

Ik vergeet nooit meer het moment dat ik mijn eerste Skype-afspraak met haar had. Ze zat bij een advocaat aan tafel en ik zat aan de eetkamertafel. De eerste minuut hebben we elkaar enkel aan zitten staren. Tot zij zei "Zo dus jij bent de mama van mijn baby". Waarop ze ging staan en vol trots haar buik showde. 

Het gevoel dat dan door je heen schiet is onbeschrijfelijk. Je wilt zoveel zeggen op dat moment maar de woorden kwamen niet. Je wilt van alles vragen maar ik durfde het niet. Wat als zij een vraag van mij als beledigend of brutaal zou ervaren? 
Dat zou wel het laatste gevoel zijn dat ik haar wou geven.

Ze zag er prachtig uit. Helemaal niet zoals ik mij voor had gesteld dat een moeder er uit zou zien die deze keuze zou moeten maken.

De volgende dag heb ik dan ook direct het adoptiebureau opgebeld om te zeggen dat ik echt 100% zekerheid wou dat deze vrouw zich nergens toe verplicht voelde, dat ze wist dat ze altijd nog zou kunnen beslissen dat ze het zelf zou gaan doen en de adoptieprocedure stop kon zetten, dat dit echt haar keuze was. Dat er geen andere mogelijkheid was.

Het adoptiebureau begreep mij maar zei direct "Charlotte, je kunt aan de buitenkant niet zien wat er aan de binnenkant schuilt. Ik kan je verzekeren dat dit haar keuze is, dat ze weet dat ze altijd alles kan beslissen wat ze wil maar ik kan je ook verzekeren dat deze vrouw onmogelijk een kind op zal kunnen voeden, Je zult het begrijpen als je haar ontmoet".

 

Weken gingen voorbij waarin we contact hielden. 

Er stond al een vakantie naar Frankrijk gepland en die liet ik doorgaan. Daar op de vakantiebestemming aangekomen bleek het internet waardeloos en net nu ze zo ver in de zwangerschap was wou ik goed bereikbaar zijn.

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik toch naar Frankrijk was vertrokken.

Zo werd het dagelijkse uitstapje op de vakantie een tripje naar het internetcafé in een dorpje vlakbij. Waar ik inlogde en die hele week geen bericht ontving.

Thuis gekomen begon ik met de berg was die je altijd na een vakantie overhoud en besloot ondertussen ook de schuur op te ruimen. Het zal wel een soort nesteldrang of iets dergelijks zijn geweest.

Ik weet het moment nog precies. De kinderen mochten wat lekkers, ik schonk drinken in en pakten de snoeppot die ik op tafel neerzetten. Terwijl zij daaruit een snoepje kozen keek ik even in mijn mail en terwijl ik daarin scrolde kwam er een berichtje binnen van het adoptiebureau. 

"S.is zojuist naar het ziekenhuis gebracht en staat op het punt om te bevallen. Zodra we meer weten laten we het direct weten".

Ik moet heel vreemd hebben gekeken want ik weet nog dat de kinderen mij vroegen "Mama, wat is er, je kijkt heel raar!".

De uren daarna leken voorbij te kruipen. Ik week niet van de computer. Toen was daar het bericht, een bericht in blauw getypt. 

Hij was geboren, Joshua Elijah (later zou zijn naam nog veranderen, waarom dat was lees je hier).

Even later volgde de eerste foto. Een enorm wazige foto waarop bijna niets te zien was maar waar ik direct verliefd op werd.

 

Ik had mezelf voorgenomen om afstand te bewaren, om mijn gevoelens niet de vrije loop te geven want dit was niet mijn kind, ook nog niet het kind dat ik zou mogen adopteren want daarvoor moest eerst de wettelijke bedenktijd voorbij zijn.Pas als die voorbij zou zijn dan zou zijn moeder de adoptiepapieren mogen tekenen.

Het bleef bij een idee want ik bleek helemaal niet in staat om die afstand te bewaren. Ik voelde het in iedere vezel van mijn lijf, de liefde stroomde door heel mijn lichaam zoals je dat voelt als je voor de eerste keer je kind ziet.

 

En toch hoopte ik dat ze zou schrijven dat ze zich bedacht had.

Dat het allemaal op een misverstand zou berusten en dat deze vrouw prima in staat zou zijn om voor haar kind te zorgen.

Ik zou absoluut verdriet hebben maar dat zou niets voor stellen bij het verdriet van een moeder die deze beslissing moest maken, niets voorstellen bij het verdriet van een kind dat hij gescheiden zou worden van zijn biologische familie, mijn verdriet zou niets voorstellen bij al de angst en wanhoop die de moeder zou doen besluiten haar kind bij een buitenlands gezin te plaatsen.

Die nacht schreef ik haar een brief van 4 a4-tjes waarin ik tegen haar sprak. Haar vertelde wat ik voelde, haar dingen vroeg die ik niet eerder had durven vragen, de tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik het schreef.

De dag daarna kwam het bericht dat ze het ziekenhuis zonder haar kind had verlaten. Hij zou opgehaald worden door de advocaat en naar een kindertehuis gebracht worden.

Twee dagen later nam ze contact op met het adoptiebureau of ze langs kon komen om te tekenen. Ik kreeg direct een telefoontje nadat er getekend was.

Ik was moeder geworden van een prachtige zoon.

Tranen van geluk!

Maar ook tranen van verdriet want dat ik dit prachtige kind in mijn leven heb komt voort uit het verdriet van een andere moeder.

 

De volgende keer zal ik vertellen hoe het verder ging en hoe bijzonder de match die uiteindelijk niet doorging bleek te zijn. Een match die toen niet doorging maar tot op de dag van vandaag bovenaan bij mijn contacten staat.