Ouders gezocht.

Een paar weken geleden zat ik begin van de avond thuis op de bank, lekker lazy een beetje door mijn nieuwsoverzicht van Facebook te scrollen.

De meeste statusupdates van vrienden gingen, zoals gewoonlijk over vakanties, etentjes, sportprestaties of nieuwe liefdes.

Een dag zoals alle andere dus.

 

Ik was maar half met mijn gedachten bij de Facebookberichten en zat eigenlijk vooral te bedenken of ik een goede smoes kon bedenken om vanavond de Pilates-les over te slaan. 

Zodat ik lekker thuis op de bank kon blijven zitten. Netflix in combinatie met Tony Chocolonely, sprak me een stuk meer aan dan mezelf afmatten in de sportschool.

Afwezig scrolde ik verder door de nieuwsberichten. 

Totdat ik daar opeens tussen alle andere updates, het bericht van de Nederlandse Adoptie Stichting (NAS) zag staan.

"De NAS zoekt aspirant adoptiefouders voor siblinggroepen van 3 en 4 kinderen uit Hongarije. Voor meer informaties zie s.v.p onze website"

 

Mijn hart sloeg even over. Ze zochten ouders. Ze zochten ouders voor een land waar wij lang over getwijfeld hadden. En ook al hadden we recent de knoop doorgehakt om voor Colombia te gaan, toch raakte deze oproep me.

En dus klikte ik door, naar de website van de NAS, om het hele bericht te lezen. 

Daar las ik dat de NAS in opdracht van de Centrale Autoriteit van Hongarije, ouders zocht voor een groep van 3 kindjes (2 meisjes en een jongetje in de leeftijd van 2-6 jaar) en voor een groep van  kinderen (2 meisjes en 2 jongens in de leeftijd van 1,5 tot 6 jaar)

 

Wow. Heftig dit. Blijkbaar waren ze al lang bezig met ouders zoeken voor deze twee siblinggroepen.

Logisch ergens ook wel, want veel ouders zien 3 of 4 kinderen tegelijk niet zitten.

En als ik het bericht goed begreep, was er ook wel sprake van heftige special needs.

 

Intussen had ik Jack ook ingeseind over de oproep. Ik was benieuwd wat hij er bij zou voelen.

We hadden het tijdens de raadsgesprekken gehad over het aantal kinderen dat we tegelijk op zouden willen nemen.

Hierbij was het altijd gegaan over 1 of 2 kinderen.

Het aantal 3 was wel eens door Jack en mij besproken, maar we hadden toen al vrij snel geconcludeerd dat 3 kinderen tegelijkertijd opnemen, erg ingewikkeld zou worden.

Onze grens lag dus bij 2.

Daar was goed over nagedacht en die knoop was doorgehakt.

Dat was ook Jack's eerste reactie: "Drie? Is dat niet een beetje veel, schat?

Tja. Drie was inderdaad wel een beetje veel.

Maar nu, door deze oproep, leken onze grenzen wat te gaan vervagen. 

Stel dat we zouden reageren op de siblinggroep van 3 kindjes.

Zouden we dat aankunnen?

Was 3 echt zoveel heftiger dan 2?

Konden we op korte termijn een procedure in?

Hoe zouden we dat praktisch gezien doen qua werk?

Hoe moest het met de slaapkamers boven?

De indeling was nu zo dat we maar 3 kamers hadden.

Zouden we het aankunnen als het 3 kindjes waren met heftige special needs?

En konden we eigenlijk wel reageren, als we onze beginseltoestemming nog niet officieel hadden?

Duizend vragen gingen door mijn hoofd.

 

Uiteindelijk besloten we, dat we er nog een nachtje over zouden slapen. 

En mochten we er morgen nog zoveel over nadenken, dan moesten we misschien gewoon maar contact leggen met de NAS voor meer informatie.

 

Het werd een onrustig nachtje.

De slaap vatten lukte ons allebei niet. Ergens halverwege de nacht, besloten we dat we de volgende ochtend een mail naar de NAS zouden sturen.

Wie weet waren er al ouders gevonden of waren wij geen optie voor de NAS, omdat we onze beginseltoestemming nog niet hadden. 

Dan was dat maar duidelijk en konden we het weer "uitzetten" in ons hoofd.

De volgende dag stelde ik de mail op aan de NAS, met onder andere de mededeling dat we interesse hadden in de siblinggroep van 3 kinderen.

 

De daaropvolgende dagen kwam er geen reactie op mijn mail.

Op donderdagochtend, bijna een week nadat ik mijn mail verzond, kon ik eindelijk naar het wekelijkse telefonisch spreekuur van de NAS bellen.

 

Ik kreeg te horen dat ze onze mail hadden gelezen, maar dat het lastig was om iets te doen omdat onze beginseltoestemming nog niet was afgegeven. 

Pas als die was afgegeven, werd namelijk ook ons raadsrapport vrijgegeven voor een vergunninghouder.

En het raadsrapport had de NAS nodig om in te kunnen schatten of onze wensen en grenzen op gebied van special needs, overeenkwamen met die van de siblinggroep.

Dus helaas.

Maar fijn dat we alvast onze interesse kenbaar hadden gemaakt.

Wacht even.

Zo kon het toch niet eindigen?

Alleen maar omdat wij toevallig nog 2 of 3 weken moesten wachten op onze beginseltoestemming werden we niet als optie gezien?

Wie weet waren wij wel de perfecte match!

Ik drong nog even aan of er niet een mogelijkheid was om toch in beeld te komen als geïnteresseerden.

 

Uiteindelijk kwam de NAS met het idee, dat wij een ingevulde versie van het document met special needs naar hen konden mailen.

Dan konden zij op basis daarvan inschatten of wij een mogelijke optie waren.

Kijk, nu kwamen we ergens!

We spraken af dat we de lijst dit weekend zouden mailen. Maar na het telefoontje met de NAS sloeg de twijfel behoorlijk toe.

Drie kinderen?

Dat was toch helemaal niet te doen?

Ik appte wat vriendinnen over de oproep.

Ik moest het even kwijt. maar wilde ook weer niet teveel mensen inlichten. Want wie weet werd het helemaal niets en dan moest ik dat weer aan iedereen gaan meedelen.

En we wisten zelf nog helemaal niet of we 3 kinderen  tegelijk wel zagen zitten!

Pfff, ingewikkeld allemaal dit zeg.

 

Een vriendin tipte me over een film die net uit was in de bios: Instant Family.

Een film over een echtpaar dat 3 pleegkinderen tegelijk krijgt.

Hoe toevallig dat die net dit weekend draaide!

Dus werden er snel kaartjes gekocht en bezochten we de film. Wie weet kregen we een "aha-moment!" tijdens het kijken, iets dat ons duidelijk maakte of het wel of niet bij ons paste.

De film bleek gebaseerd op een waargebeurd verhaal. 

We zagen niet alleen een romantisch beeld, maar heel duidelijk de ups en downs van het gezin.

Stilzwijgend reden we na de film terug naar huis.

Had het ons iets gebracht? Nieuwe inzichten gegeven?

We waren er nog niet uit....

Dat weekend werd het special needs document ingevuld en mailden we deze door aan de NAS. 

We zagen wel hoe het liep.

Met het verzenden van onze lijst, begon voor ons een toch wel zenuwslopende periode.

 

Want misschien, heel misschien waren wij wel de juiste match. Dan zouden we over 2 maanden al in Hongarije zijn, bij onze drie kindjes! 

Dat zou bijzonder zijn.

Maar meteen kwam ook weer de vraag boven of we het wel zagen zitten, 3 ineens.

Hoe moest dat allemaal?

Konden we dat wel aan?

Was dit niet veel te impulsief van ons, reageren op deze oproep voor 3 kinderen uit Hongarije, terwijl we eigenlijk voor 1 of 2 kindjes uit Colombia zouden gaan?

 

Blijkbaar vervaagde onze grenzen bij adoptie minstens zo snel als bij het (overwegen van een ) medisch traject.

Maar aan de andere kant, we zagen ook heel veel mooie kanten de adoptie van een siblinggroep.

Er was ruimte in ons huis en in ons hart. We hadden de bovenverdieping in gedachten al heringericht en hadden bedacht hoe we het qua werk allemaal zouden kunnen vormgeven.

De conclusie was dus dat we eigenlijk wel hoopten op een positieve reacite van de NAS!

De dagen die volgde op het versturen, leken eindeloos te duren.

Ik probeerde afleiding te zoeken en nergens op te hopen.

Maar stiekem zag ik al 2 meisje en een jongetje tussen de 2 en 6 jaar rondlopen.

Wat ik dan weer stom vond van mezelf, want zo ging het straks misschien wel enorm tegenvallen.

 

Na 4 dagen kwam daar de reactie van de NAS per e-mail. 

Het was het einde van de middag en ik was op mijn werk toen ik het mailtje las.

 

We waren, op basis van ons ingevulde special needs document, niet de beste match voor de kinderen.

 

Oké. Duidelijk. Mijn brein wist even niet wat het met de inhoud van deze mail moest.

Want ik voelde niets. 

Helemaal niets. Alsof alles even was uitgeschakeld.

 

Ik belde Jack om het nieuws door te geven. Ook hij reageerde wat stilletjes. 

We zouden het er vanavond na werktijd verder over hebben.

Ik moest weer snel door, was er zat alweer een cliënt op me te wachten in de wachtkamer.

Ik voelde me tijdens het voeren van dat laatste gesprek van die dag, maar half aanwezig.

Wow, blijkbaar deed dit toch wel veel met me.

Die avond waren Jack en ik allebei wat afwezig. 

We hadden even tijd nodig om de mededeling te verwerken. 

We waren niet intens verdrietig, ik barstte niet in huilen uit, maar het voelde gewoon echt niet fijn.

 

Het was schakelen, vooral omdat er even bijna iets was, en nu abrupt niet meer.

Het meest frustrerende vond ik nog, dat ik niet wist waarom we waren afgewezen.

Er is geen gesprek, er worden geen verhelderingsvragen gesteld over onze ingevulde special needs lijst.

Het wordt gewoon beoordeeld op papier en op basis daarvan worden ouders gekozen.

 

Ergens logisch natuurlijk, hoe moeten ze het anders doen.

Maar het voelt gewoon zo zakelijk en afstandelijk.

"Welkom in de echte wereld. Welkom in Adoptieland", hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen.

Wat zijn we nog naïef.

We zijn nu 4 weken verder.

De oproep van de NAS, voor de twee siblinggroepen, is nog steeds actueel.

 

Zelf denk ik er nog regelmatig aan, het laat me nog niet los.

Jack en ik zijn blijkbaar niet de goede match voor deze kindjes, maar ik hoop zó dat er snel ouders worden gevonden!

 

Dat er een goed thuis voor hen wordt gevonden, dat ze samen kunnen blijven.

Voor ons is er blijkbaar een andere route uitgestippeld. 

We gaan weer verder met ons "oude " plan: inschrijven bij Wereldkinderen zodra onze beginseltoestemming rond is.

En dan zien we wel hoe het verder loopt!

 

Tot over 2 weken!

Liefs, Sophie