Mom 2 Mom Wat te doen met school?

Hi Charlotte!

 

Hoe gaat het met je?

Hier gaat alles zijn gangetje.

 

Ik baal van het herfstweer, ben nu al klaar met de regen, met nat pluishaar, met pandaberen mascara door de buien. Met haar zo statisch dat ik lijk op een lava-lamp. Met kouder, met donkerder.

De herfst is mijn favoriete seizoen, op zijn zachtst gezegd.

 

Ben ik de enigen die zich niet verheugd op een dekentje op de bank en de kaarsjes aan?

Geen reet aan, als je het mij vraagt.

Ik kan dan ook niet wachten totdat we over een kleine maand in het vliegtuig stappen, op naar Florida. Even de zon opzoeken.

Even geen regen, geen herfst en geen school.

Want dat gaat namelijk ook beginnen, als we terugkomen.

 

In mijn laatste blog (link) schreef ik het al: ik twijfel enorm.

Want als Bram straks naar school gaat, moeten we het onderwerp adoptie dan meteen bespreken in zijn klasje?

Willen we dat de juf dit bespreekt met de kinderen?

Gaan we op deze manier een spotlight zetten op Bram, een uitzondering van hem maken?

Of verzwijgen en verstoppen we juist een essentieel en mooi onderdeel van Bram, van ons gezin?

 

Ik kom er maar niet uit.

Want ook ik heb de boekjes, de gidsen, die adviezen en onderzoeken gelezen hierover.

De kangoeroeboekjes, de uilenverhalen. De uitleg aan de hand van ijsjes en snoepjes. Ik ken ze.

Maar jemig, wat is het lastig als het om je eigen kind gaat en niet om een theorie uit een boekje.

Waar doe je goed aan?

 

Dit is dus typisch weer een onderwerp, waar ik gewoon even op de pauzeknop wil drukken.

 

Met vriendinnen bespreek ik het onderwerp.

Maar de meningen lopen uiteen.

Daarbij is elk kind en iedere situatie natuurlijk weer anders.

 

Ik ben bang, dat als ik hierin een foute beslissing neem, Bram hier last van gaat krijgen.

Lastige vragen, lastige opmerkingen. Of dat hij adoptie op een andere manier gaat zien, dan op de luchtige en mooie manier zoals hij het nu ziet. Voor zover hij er überhaupt al iets van meekrijgt. Want 3 jaar is ook nog geen leeftijd voor de zwaardere blik op deze zaken. 

Het is altijd afwachten wat er blijft hangen en of hij het verschil in realiteit tussen zijn verhaal en een willekeurig Peppa Pig verhaal beseft.

 

Lieve Charlotte: Jij hebt al vaker met dit bijltje gehakt. Jij bent de ervaringsdeskundige op dit gebied.

Hoe deed en doe jij dat? Vertel jij meteen vanaf dag 1 op school over adoptie?

En hoe ga je om met eventuele vragen van kinderen?

 

Ik zou je graag weer even als extra hulplijn willen inschakelen!

Alvast een mooi weekend toegewenst.

 

Liefs,

Natasja

Hi Natas,

 

Ik begrijp je helemaal wat betreft het weer. Ik heb het idee dat iedereen gek is op de herfst en ik vind die kleuren ook prachtig hoor maar dan wel met 25 graden.

En dat dekentje en die kaarsjes zijn leuk maar nog leuker als je tot s' avonds laat buiten zit en rond 23 uur een dekentje er bij pakt en de kaarsjes aan steekt.

Die panda-mascara is trouwens wel de enige effectieve methode om wallen te camoufleren, daar kan geen concealer of foundation tegenop.

Gelukkig heb ik iets gevonden op die najaars-dip, ik ga zo mijn koffer inpakken om morgenochtend naar Marokko te vliegen voor een paar dagen.

 

Ik heb inderdaad al vaker met dit bijltje gehakt en niet alleen qua adoptie maar ook wat betreft epilepsie en autisme.

Het is zoals je zelf al schrijft bij ieder kind anders.

Die angst is er altijd, plak je een etiket op iemands voorhoofd of help je hem of haar door de weg wat open te maken.

River heeft haar hart op de tong en kan daardoor keihard overkomen. Zij was zich op drie jarige leeftijd heel bewust van het geheel en stak haar mening daarover niet onder stoelen of banken. Jeremiah was er eigenlijk helemaal nog niet mee bezig op die leeftijd. Twee kinderen die dezelfde opvoeding krijgen en die zelfs dezelfde biologische moeder delen maar er tot op de dag van vandaag totaal anders in staan. 

Joshua was zich op die leeftijd al heel erg bewust van zijn kleur. Nou, viel die ook nogal op in een klein Gronings dorp. Misschien was dat heel anders geweest als we midden in een grote stad hadden gewoond. Alle drie hadden ze daardoor ook behoefte aan een totaal andere "aanpak" voor de introductie op school.

 

Ik heb voordat ik ze de eerste keer bracht uitvoerig gesproken met zowel de directrice als met de juf die voor de klas staat. Niet alleen om te vertellen "Je krijgt nu een geadopteerd kind in de klas" maar vooral over hoe ze zijn, wie ze zijn (en daar hoort de adoptie uiteraard bij) en hoe wij omgaan met hun vragen. Ik heb direct dingen aangegeven als hoe gaan we het met Moederdag doen als ze voor 2 mama's iets willen maken, hoe ga je met vragen om en wat ik het allerbelangrijkste vind: kom direct naar mij toe als er iets speelt, wacht niet tot een 10 minuten gesprekje oid. Hoe klein het ook lijkt. 

 

Het is helaas een feit dat er binnen opleidingen weinig tot geen aandacht is voor adoptie- maar ook zeker pleegkinderen en de behoeftes die deze kinderen hebben. Iedereen kan zich indenken dat deze kinderen bagage met zich meeslepen maar hoe en wanneer die bagage om de hoek komt kijken en wat voor een invloed die heeft op het kind, is koffiedik kijken.

Daarnaast is er de grote misvatting dat kinderen die jong geadopteerd zijn daar geen "last" van zullen hebben.

Het ligt absoluut niet aan onwil maar wel vaak aan een gebrek aan kennis binnen het onderwijs maar ook bijvoorbeeld peuterspeelzaal, kinderopvang en sportclub. Zo is bijvoorbeeld hechtingsproblematiek echt een onbekend terrein voor velen.

Enkele weken geleden zat ik daarom met een adoptiecoach om de tafel. Samen willen we een lesbrief voor het onderwijs en overige instellingen, die met kinderen te maken krijgen, maken. Geen ellenlange teksten die aan de kant worden gelegd, wegens de enorme werkdruk maar een korte samenvatting, handige tips en aanknopingspunten voor een gesprek als er vragen zijn.

 

Uit de praktijk weet ik inmiddels dat kinderen elkaar vaak gewoon accepteren zoals ze zijn. Het is voor hun gewoon een gegeven dat mijn kinderen, twee moeders hebben. Een hier en een in het land waar ze geboren zijn. Kinderen stellen wel degelijk vragen maar in tegenstelling tot veel volwassenen zijn ze tevreden met het antwoord dat ze krijgen.

Ook een antwoord als "daarom" of "gewoon niet" op een vraag als waarom kan je moeder niet voor je zorgen is voor kinderen een antwoord. Een volwassenen neemt daarmee geen genoegen.

Ik vergeet nooit meer dat ik Joshua in de gang tegen kwam tijdens schooltijd (ik was in dezelfde school aanwezig voor mijn werk) en hij luidkeels riep "Hi mam!" waarop een nieuw kindje in zijn klas hem aankeek en vroeg "Heeft je moeder hetzelfde als Michael Jackson, die werd ook wit". Ondanks dat Joshua het heel vaak heeft over zijn adoptie, had dit kind er geen seconde bij stil gestaan dat hij hier een witte moeder zou hebben.

 

Ik heb wel één advies voor je: Laat het verhaal er zijn, dit is Bram. Het verzwijgen past ook niet bij hoe jullie tot nu toe er mee omgesprongen zijn. Bepaal voor jezelf wat je wel en niet wilt delen en houd je hieraan. Eens vertelt ligt het verhaal op tafel en kan je het er niet meer vanaf vegen. Mijn kinderen heb ik altijd op het hart gedrukt (en dat doe ik nog steeds) je mag overal antwoord op geven maar je hoeft nergens antwoord op te geven. Dit is jouw verhaal en als je dat niet wilt delen dan is dat aan jou. 

Het is mooi om te zien dat het vaak hele andere dingen zijn die ze niet willen delen dan dat wij als volwassenen zouden verwachten. Het zijn de kleine dingen die jij ook niet wilde delen als puber. Een lelijke broek, smakken bij het eten enz. Dat hoeven ze wat betreft River nooit te weten maar dat haar biologische moeder op straat leeft is gewoon een onderdeel van haar moeder. Niet iets waar ze zich voor schaamt (wat ik haar hopelijk ook heb geleerd om nooit te doen) en iets wat voor haar net zo natuurlijk is als vertellen in wat voor huis wij wonen.

 

Lieve Natas,

Een adoptiekind blijft eeuwig nadenken, schipperen en zoeken naar de juiste weg. Juist omdat we geen fouten willen maken. Ik kan je als moeder van ook 3 biologische kinderen zeggen dat we allemaal fouten maken. Dat later blijkt dat we wel aan de juf hadden moeten zeggen dat er een gat in die lievelingssok zit en dat jij zo bruut was om die dus weg te gooien, terwijl jij dacht dat het drama wel voorbij was, waardoor je kind de hele dag van slag blijkt te zijn in de klas. En dat de grote dingen die jij denkt te moeten delen soms helemaal niet voor onrust zorgen.

Soms weet je gewoon niet van tevoren waar je kind tegen aanloopt. Wat hem of haar verdriet doet. Welke vragen er op zijn pad komen. Welke opmerkingen er naar zijn hoofd geslingerd gaan worden en ja, die zijn bij een adoptiekind vaker aan de orde maar geloof mij; je doet het goed!

Werkt het niet linksom dan stuur je bij naar rechts. Ga er open in. Houd een prentenboek achter de hand als er vragen komen. En laat hem trots zijn op de moeders die hij heeft en geniet voorlopig nog even van jullie vrijdagen.

 

Liefs,

Charlotte