Er is één woord voor liefde en verdriet.

Tijdens de herfstvakantie ging ik met 8 kinderen een week naar Denemarken.

De vier kleintjes zaten bij mij in de auto. De vier grote gingen samen in hun eigen auto.

Ik bleek begonnen te zijn aan een week zonder tablets, tv enz. Nu kan ik een inspirerend verhaal houden over dat het mij zo fijn leek om echt tot elkaar te komen of dat wij altijd uren liedjes zingen en mijn kinderen geen filmpje kijken tijdens een lange autorit maar de waarheid is anders...ik was het gewoon vergeten mee te nemen.

 

Zo halverwege Duitsland kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, want echt na keer op keer dezelfde cd gehoord te hebben (ja, ook daar had ik er maar één van mee) was het spanningsniveau hoog in de auto.

De vragen als "wanneer zijn we er", "wanneer gaan we stoppen voor wat lekkers" werden afgewisseld met "Zit niet zo breed", "Kijk me niet zo aan" en "Ik ga op de terugweg echt niet weer naast haar zitten". 

Ik besloot na tien pogingen om de sfeer er in te houden, gewoon te doen alsof ik gek was. Alsof ik net zoals zij dat vaak zijn, Oost-Indisch doof te zijn.

Ik snap inmiddels ook waarom ze dat met grote regelmaat zijn, want het werkt!!

Na een kwartiertje keerde de rust terug, er werd zelfs vrolijk gekletst, niemand had meer last van elkaar en er werden spelletjes verzonnen.

Na auto's tellen, gekke bekken trekken en geen ja en geen nee-spelen begonnen ze te bedenken waarom sommige dingen zo heten.

River word door Zinsy vaak de filosoof genoemd omdat ze dingen tot in het oneindige kan analyseren, uitpluizen en van allerlei kanten wil bekijken. Het was dan ook River die het meest fanatiek was in dit spel.

 

Het begon met dat er woorden zijn die twee dingen betekenen zoals bank en arm.

Ik kon hun horen nadenken terwijl ze zoveel mogelijk woorden probeerde te bedenken.

 

Daarna kwamen de makkelijk herleidbare woorden aan bod. Bij woorden als stoplicht en zaklamp is het goed te begrijpen waarom ze zo genoemd worden maar bij de meeste woorden is dat niet het geval kwamen ze al snel achter.

Er ontstonden mooie gesprekken en lang niet altijd waren ze het met elkaar eens maar er werd echt naar elkaar geluisterd.

Het was super leuk om van achter het stuur, als een soort chauffeur, mee te luisteren naar hun totaal verschillende belevingswerelden.

 

Toen vroeg Jeremiah hoe ze dan op het woord adoptie waren gekomen.

Wie had dat bedacht en waarom noemen ze het zo?

Ik moest mijn tong afbijten om mij nu niet opeens te gaan bemoeien met het gesprek.

Er viel een ijzige stilte.

Ik zag Zinsy, die naast mij zat, mij aankijken. Hier ging zij haar vingers niet aan branden, zei haar blik.

In mijn achteruitkijkspiegel zag ik Joshua nadenken en ik zag River met gesloten ogen zitten.

Iets wat ze altijd doet als ze nadenkt. Ze sluit zich dan echt even af.

Weer hoorden ik hem vragen "Maar waarom noemen ze adoptie, adoptie?".

Net op het moment dat ik het de hoogste tijd vond om hem niet met zijn vraag te laten zwemmen, ging River rechtop zitten.

Ze pakten zijn handje vast en keek hem aan "Het is vast een Grieks of een Latijns woord, dat zijn heel veel woorden. Het zal een woord zijn dat de mooiste liefde en het grootste verdriet betekent. Een woord waar geen ander woord voor te vinden is omdat er geen woord is wat zoveel liefde en verdriet hoeft te betekenen".

 

Jeremiah en Joshua knikte instemmend.

Mijn meisje, toen ik het eerste berichtje van haar pleegouders kreeg, schreven zij mij "Bereid je er op voor dat je geen baby'tje maar een oude ziel in je gezin zult verwelkomen".

Ik kon daar op dat moment weinig mee. Begreep totaal niet waar ze het over hadden. Dat kleine hummeltje was toch "gewoon" een baby. Een baby met een flinke rugzak. Maar een oude ziel, dat zei mij helemaal niets.

Inmiddels weet ik exact wat ze destijds bedoelde.

 

Ze zijn allang weer bezig met een ander woord, als River er zelf op terug komt.

"Mam, zo is het toch?"

Ik, inmiddels al lang weer verdiept in de weg en de omleidingen, vraag haar wat ze bedoelt.

"Het is toch zo dat er niets is waar meer verdriet en liefde bij is dan bij adoptie. Buikmama houd van mij en daarom vroeg ze jou om voor mij te zorgen maar dat was nooit gebeurd als ze geen problemen had. Nu mis ik haar en ben ik verdrietig over dat zij het niet goed heeft maar als alles anders was gelopen dan had ik jou nooit gekend en had ik misschien nooit geleerd dat ik ook echt van iemand kan houden. Dat iemand er altijd voor mij is. Dan wist ik misschien wel nooit wat liefde is en van jou mag ik verdriet hebben. Je wil niet dat ik het heb maar het mag wel hé mam, omdat jij mij snapt".

Ik kan nog net een "Hmmm, dat klopt schat" uitbrengen.

De tranen lopen over mijn wangen.

Wat zou ik graag willen dat ik je buikmama op dit moment kon laten weten wat een geweldige dochter ze op de wereld heeft gezet. Wat een bijzonder meisje het is, met haar eigen unieke kijk op alles.

Ons meisje, het meisje dat ons verbind. Het meisje dat zo gelijk heeft want inderdaad ik ken geen ander woord waar zoveel liefde en verdriet bij komt kijken.

 

De rest zingt ondertussen al luidkeels mee met Kinderen voor Kinderen en zij haakt aan.

Ik slik mijn tranen weg en haak ook aan.

Op dat moment voel ik een hand op mijn been. Het is de hand van Zinsy.

Als ik haar aan kijk, geeft ze mij een knipoog en dan fluistert ze "die filosoof heeft wel gelijk hé".

Ik knik en met zijn vijven zingen we luidkeels verder met Kinderen voor Kinderen.

 

Mijn stel, wat ben ik gek op ze!