Ik zag al snel in dat smeken en hoop houden, dat ze toch naar het ziekenhuis zou gaan voor de juiste zorg, geen enkele zin had. De biologische moeder van River was heel duidelijk, ze hield van mij, ze wou niets liever dan dat ik ook mama zou worden van dit kindje dat ze droeg maar ze zou niet naar het ziekenhuis gaan. Ook niet als ik daar zoveel waarde aan zou hechten.

Als er een ding is dat ze heel goed kan dan is het dat ze heel goed kan verwoorden waarom ze bepaalde dingen doet. Dat deed ze nu ook.

Hoe gek het ook klinkt, ik begon haar te begrijpen.

Ik kreeg zelfs hoop. Ze was zo overtuigd van het feit dat het kindje dat zij droeg levensvatbaar was, dat al die artsen er naast zouden zitten, dat ik dat ook begon te geloven.

 

Op een ochtend schreef ze mij dat het kindje een naam moest krijgen. "Als je iets een naam geeft dan bestaat het, dan geloof je erin dat het levensvatbaar is, dan voelt hij dat je hoop hebt. Het is heel belangrijk dat we dit kindje nu een naam geven Charlotte".

Ik snapte haar volkomen maar het boezemde mij angst in. In alles klonk haar angst om hem te verliezen door. Zou ze dan toch voelen dat ze hem zou verliezen?

Uiteraard reageerde ik dat ik haar begreep en ik hem graag een naam zou geven. Ik vroeg haar of ze al een naam in gedachten had. Die had ze bleek een paar seconde later.

Altijd heb ik gezegd dat de naam die de biologische moeder wil geven bij het kind hoort. Het is een stukje identiteit. Daarmee zeg ik niet dat iemand die een kind adopteert de naam niet mag veranderen of zelf een naam mag kiezen maar voor mezelf voelde het beter om het op de manier te doen tot dat ze de naam zei die ze in gedachten had.

"Ik wil hem graag Gabriël noemen".

Terwijl de naam op het scherm verscheen wist ik dat ik deze naam niet zou kunnen kiezen. Zo kon hij niet heten. Niet omdat ik de naam afschuwelijk vind maar omdat het de naam van een engel is en ik iemand ken die zijn doodgeboren kindje zo heeft genoemd.

Hoe moeilijk ik het ook vond ik moest eerlijk zijn.

Ik schreef haar dat ik echt moeite had met de naam en de reden daarvoor. Ze begreep mij en waardeerde dat ik dit met haar had gedeeld.

"Dan noemen we hem Jeremiah, dat betekent God maakt beter. Die naam zal hem helpen. Ik wil hem Jeremiah Jason Kingston noemen. Jason betekent hij die gezond zal maken. Kingston omdat hij een koning zal zijn die laat zien dat hoop wint. Deze namen gaan bij hem horen Charlotte, hij gaat ze waarmaken!'.

Ik was ontroert en zei dat ik het prachtig vond. 

Ze schreef het zo vol passie en overtuiging. Dit was echt iets waar ze voor de volle 100% in geloofde.

 

Er was nog wat contact over en weer in de weken ernaar en toen werd het stil. Heel stil. Angstaanjagend stil.

Wat ik ook probeerde ik kreeg geen contact. Hele nachten (ivm het tijdsverschil met Amerika) probeerde ik met alles wat in mijn macht lag om haar te vinden. Eerst zocht ik contact met haar familie maar die hadden ook alle contact met haar verloren. Toen probeerde ik ziekenhuizen, opvanghuizen enz. maar al snel werd pijnlijk duidelijk dat ik op papier niets van haar ben. In mijn hart zijn we alles van elkaar maar bij ieder telefoontje kreeg ik hetzelfde te horen, "We mogen u helaas niets zeggen aangezien u geen familie van haar bent". De familie nam het stokje van mij over en belde van alles af, zonder enig resultaat.

De politie werd in geschakeld en ook daar werd pijnlijk duidelijk dat ze voor hun slechts een verslaafde was. "Die gaan nu eenmaal weg, dood of verdwijnen". was het antwoord van de politie.

Maar dit was niet "een verslaafde", dit was een zus, een dochter, een moeder, de moeder van mijn kind en op dit moment droeg ze mijn andere kind. Ik moest haar vinden!. 

De mensen van het adoptiebureau in Amerika zeiden dat ik het moest laten rusten maar ik kon dat niet. Ik wist heel zeker dat ze nooit vrijwillig zou verdwijnen. Aan alles voelde ik dat ze in de problemen zat en niet zo'n klein beetje ook.

 

Er ging weken voorbij.

Hoe ik die weken heb overleefd weet ik achteraf gezien niet. Vrijwel niemand wist waar ik mee bezig was. Ze zagen wel dat ik er oververmoeid uitzag, niet zo gek als je bedenkt dat ik slechts 3 uur per nacht sliep. Toch wou en kon ik niet slapen, ik moest haar vinden, ik moest weten wat er aan de hand was.

In mijn hoofd speelde zich allerlei scenario's af. Regelmatig bedacht ik mij dat de kans aannemelijk was dat ik niet zou afreizen om mijn zoon in mijn armen te sluiten maar om mijn zoon en haar te begraven. 

Een gedachte die mij zo verdrietig maakten want hoe moest ik dan River gaan vertellen dat haar buikmama er niet meer was. Zou ze haar ooit nog kunnen herinneren, had ik dingen anders aan moeten pakken?

Het was slopend maar ik hield mij vast aan haar woorden "Verlies nooit hoop want dan is het er niet meer".

 

Het bleef stil, hoe hard ik ook zocht, hoeveel rondjes de biologische familie ook reed om haar te zoeken, het bleef stil.

Tot opeens een familielid een appje kreeg met haar mogelijke verblijfplaats. Hij bedacht zich geen moment en trommelde wat vrienden op, sprong in de auto en ging op pad. Hij was toen net 18. Zijn moeder wist op dat moment nog van niets. Achteraf hebben we het er met zijn allen uitgebreid over gehad. Wat als ze het had geweten, had ze hem dan laten gaan? Waarschijnlijk niet. Het was geen terrein waar je moest komen waar hij heen ging.

Waren ze dan zelf gegaan? Nee, ze zouden het overgelaten hebben aan de politie en de vraag is maar of ze dan op tijd waren geweest.

Ik zat op dat moment niets vermoedend op de bank samen met mijn oudste dochter tv te kijken.

 

Geen enkele weet wat er zich aan de andere kant van de wereld op dat moment afspeelde. Het hele verhaal is aan de kinderen om later wel of niet te vertellen. Wat wij delen is wat al online terug te vinden is. We weten dat die link al vaker is gelegd door mensen en zoals de biologische familie altijd zegt "Schaam je niet voor je roots, wees trots op de familieband".

Want trots ben ik zeker. Was het verstandig dat hij er heen ging zonder volwassenen om hem heen in te lichten? Nee, dat niet maar het was zeker een heldendaad.

Hij kreeg het voor elkaar om haar te bevrijden, legde haar achter in de truck en reed rechtstreeks door naar het ziekenhuis waar de familie gebeld werd.

 

Het eerste waar ze om vroeg nadat ze iets te drinken had gehad was of ze een telefoon mocht gebruiken. Ze stuurde mij een bericht via Facebook met de volgende tekst "Charlotte, wil je hem nog steeds adopteren want als je antwoord ja is dan ga ik nu persen".

Direct daarna volgde een foto waarop duidelijk te zien was dat hij eraan kwam. Ik stuurde direct een bericht terug om haar te laten weten dat ik uiteraard hem wou adopteren.

Daarna heb ik een kwartier lang naar die foto zitten staren. Totaal overdonderd, totaal verbluft. Mijn kind hij zou ieder moment geboren worden.

Op de achtergrond was nog steeds de Voice op de achtergrond bezig. 

16 minuten nadat ik ja had gezegd was daar het berichtje, Jeremiah Jason Kingston was geboren. 

Een vage foto was bijgevoegd. Ik probeerde te zien of ik iets kon zien aan hem maar de kwaliteit van de foto was zo slecht dat dat onbegonnen werk was. Het was een vreselijk slechte kwaliteit foto waarbij er mistbanken over de baby heen leken te liggen, maar ik was op slag verliefd. Dit was mijn zoon en wat ik ook zou moeten doen, hij zou thuiskomen, niet enkel meer hoop maar een ongekende vechtlust.

Het maakte niet uit wat hij zou "mankeren", daar lag mijn zoon en die was hoe dan ook perfect.

 

Dat kon ik wel zo voelen en denken maar de werkelijkheid lag anders. Doordat het dossier zo complex was moesten er eerst testresultaten afgewacht worden voordat er besloten zou worden of dit kindje überhaupt voor adoptie beschikbaar mocht komen. Een regel die er altijd schijnt te zijn als kinderen een dusdanig complex medisch dossier hebben. 

De biologische moeder bleef maar roepen dat ik hem hoe dan ook zou willen, dat vertelde de hoofdverpleegkundige mij later, toen wij in Amerika waren. Ze vertelde hoe hartverscheurend het was geweest om de wanhoop van de biologische moeder te zien. Haar angst dat zijn medisch dossier te groot zou zijn, dat een ander zou beslissen dat hoe zij het altijd gewild had niet door zou mogen gaan.

 

Die avond ontving ik nog een foto. Een foto waarop ik wel goed zijn gezichtje kon zien en waarop ik een schattig klein mannetje zag. Volgens de artsen was de kans groot dat hij Down syndroom zou hebben, om dat te bepalen was bloed afgenomen. De rest van de onderzoeken waren nu in volle gang.

Ik bleef gespannen achter. Aan de ene kant de gelukkigste vrouw op aarde, hij was levend geboren. Aan de andere kant in en in eenzaam en verdrietig. Hoe zou dit gaan lopen, zou ik de kans krijgen hem in mijn armen te sluiten, zou hij een kans op een pijnvrij leven hebben, zou hij....? Duizenden vragen bleven aan de lopende band zich aandienen in mijn hoofd.

Ik viel uiteindelijk in slaap.

De volgende dag had ik de hoop meer te weten maar het bleef stil. Heel stil.

Ik kreeg geen contact. Aangezien ik niet wist of hij misschien de nacht niet had gehaald wist ik niet wat ik moest doen en besloot ik eerst het adoptiebureau in Amerika te bellen. Zij gaven aan dat ik moest afwachten. Ze zouden eind van de middag langs gaan in het ziekenhuis. Ik moest wachten.

Nooit eerder heb ik zo gehuild als toen. Huilen uit pure wanhoop, niet wetende wat te doen. 

Had ik toen maar, heb ik later vaak gedacht. Had ik maar het ziekenhuis gebeld of de familie. Had ik maar mijn gevoel gevolgd. 

Maar dat deed ik niet.

Ik wou niets doen dat de procedure in de weg zou kunnen zitten en dus bleef ik braaf wachten.

Als ik het over kon doen zou ik het anders doen maar ik weet ook dat wat ik gedaan heb in theorie heel verstandig was.

Soms is theorie alleen niet dat wat nodig is. 

Maar daar zou ik pas maanden later achter komen.

 

Die middag kwam het nieuws dat Jeremiah geen syndroom van Down had en geadopteerd mocht worden. Ik heb staan springen in de kamer toen dat telefoontje kwam. Wat er precies allemaal verder aan de hand was met hem was nog niet duidelijk maar het leek erop dat hij een redelijke gezondheid had.

Hij zou die middag al weggebracht worden naar dezelfde pleegouders als waar River destijds bij had gewoond.

Toen de medewerker hem kwam ophalen bleek de biologische moeder al verdwenen te zijn uit het ziekenhuis. 

Ik kreeg geen contact meer met haar, de familie ook niet.

Aan de ene kant was er de vreugde om Jeremiah en zijn gezondheid, aan de andere kant de zorg om haar.

 

Die avond kon ik hem eindelijk goed zien tijdens het videobellen met zijn pleegouders. Wat was het een schatje.

Ik keek door een roze bril maar zij waren direct heel duidelijk, dit mannetje was wel degelijk ziek. Ze maakte zich zorgen om zijn gezondheid en zouden de volgende dag naar een arts gaan.

 

Hoe dat verder ging lees je binnenkort.