Ik hoor flarden van wat ze zegt. Dingen als "snappen ze het dan niet", "hoe moet ik het ze duidelijk maken" en "zo moeilijk is het toch niet", vang ik op.

Ze moppert er rustig op los, terwijl ik ondertussen de schooltassen leegruim. Zodra ik daarmee klaar ben loop ik naar de wc en vraag haar door de deur of alles goed gaat.

 

"Nee, dat gaat het zeer zeker niet!!" klinkt er luidkeels vanachter de deur vandaan.

"Ik ben boos en nog veel meer dan dat, want ze willen mij gewoon niet begrijpen!!".

Inmiddels zijn de andere twee kinderen die ook thuis zijn achter mij komen staan.

Eentje haalt zijn schouders op en vertrekt richting de keuken. De ander tikt mij aan en zegt "Ze zeiden op school tegen haar dat je niet van twee mama's kunt houden, dat je moet kiezen".

 

Ik begrijp direct wat er aan de hand is.

Het is de spreekwoordelijke druppel geweest. Al weken is ze met grote regelmaat geïrriteerd omdat ze merkt dat mensen haar liefde voor haar moeder niet begrijpen. Ze wordt duidelijk ouder en begint steeds beter de woorden die mensen zachtjes achter haar rug om zeggen te begrijpen.

De uitleg van een moeder die het lief bedoelt maar die bij haar in het verkeerde keelgat schiet.

"Ze woont nu bij deze mama omdat haar andere mama haar heeft weggegeven".

De opmerking van een vriendinnetje.

"Ik zou nooit houden van iemand die mij weg doet".

De opmerking van iemand in de supermarkt.

"Dat zijn aangenomen kindjes, zij zijn afgestaan".

De kennis die zich hardop afvraagt of het voor mij niet zielig is dat ze zoveel van haar biologische moeder houd en of ik dat niet moet remmen.

Ze is er klaar mee!

En wat begrijp ik dat goed.

 

Ik draai de wc vanaf de buitenkant open en daar zit ze met opgetrokken beentjes bovenop de bril. Ze kijkt mij met een betraand gezicht aan. "Niemand wil snappen wat ik voel, waarom denkt iedereen te weten hoe het voelt terwijl ze het niet hebben meegemaakt?".

Ik steek mijn hand uit, die ze aarzelend aanpakt. Samen lopen we naar mijn slaapkamer. Op het grote bed kun je zulke dingen het beste bespreken is al regelmatig gebleken.

Ik leg haar uit dat ze niemand een verklaring schuldig is, dat ze zich nooit zorgen hoeft te maken dat ik het erg vind hoeveel ze van haar buikmama houd. Dat houden van niet iets is wat een ander hoeft te snappen maar dat ik goed begrijp hoe vervelend het is als iedereen er ongevraagd een mening over denkt te moeten hebben.

 

Haar broers steken hun hoofd om de hoek en vragen haar of het weer gaat.

Een van hen heeft als tip "Praat er dan niet over, dan zegt ook niemand er wat van".

De ander vind dat juist een heel slecht plan "Zij hoeft zich toch niet aan te passen omdat een ander het niet wil begrijpen, ze moet gewoon zorgen dat ze het wel gaan begrijpen".

Dan komt er een zus thuis. Eentje die direct de situatie inschat. 

"Het is gewoon dom als mensen het niet snappen. Je kunt prima van twee mama's houden. Mama houd toch ook van ons allemaal en dat is veel meer dan twee, zeg ze dat maar".

 

River droogt haar tranen, springt op en zegt dat ga ik doen en kun je mij nu helpen met een TikTok dan ga ik het iedereen ook direct leren.

De jongens kijken elkaar aan en besluiten hoofdschuddend dat meisjes soms maar raar zijn en FIFA op hun wacht.

Nog geen tien minuten later komt River terug met een TikTok, een waarin ze uitlegt hoe het zit.

Haar biologische oma moet er vreselijk om lachen als ik het haar vertel. "Dit is precies hoe haar moeder het aan zou pakken, even bij de pakken neerzitten en dan groots terugkomen. Wat lijkt ze toch op haar. Zo mooi om te zien maar direct ook zo confronterend".

 

Die avond stuurt haar biologische moeder mij een bericht. Ze heeft het gehoord van haar moeder. Op zich is dat al wonderlijk want die twee spreken elkaar vrijwel nooit. Dan schrijft ze 'Wil je River laten weten dat je nooit verdrietig moet zijn als mensen je situatie niet begrijpen maar ze er over moet leren. Pas als mensen weten wat jij weet en een klein beetje voelen van wat jij voelt zullen ze het kunnen begrijpen en jou niet meer pijn doen. Dat kan geen juf ze leren enkel de mensen die het meemaken. Vertel het ze meisje, leer ze dat ons verhaal is zoals het is'.

 

De tranen stromen mij over de wangen. Maanden laat ze niets horen. Dan opeens is ze er weer om vervolgens weer weg te zijn. En nu schrijft ze iets met zoveel liefde, zoveel moedergevoelens, zo vol wijsheid. Ondanks alles wat ze niet goed aanpakt, al haar gebreken en mijn ergernissen, kan ik niet anders dan zeggen, ik houd zielsveel van haar.

Het is een prachtig mens en wij horen bij elkaar, ongeacht of mensen dat nu wel of niet snappen. Wij zijn een team!

 

(Benieuwd naar wat River gemaakt heeft, je ziet het bij onze reels op Instagram)