Ja, dat staat er!

Ik heb geen angst dat ze in de gevangenis zullen belanden. Want eigenlijk vraag je mij dat.

Of ik denk dat ze drugsverslaafd en in de gevangenis hun dagen zullen slijten. 

Die angst heb ik niet en dat is niet omdat ik mijn kop in het zand steek of mij nooit verdiept heb in cijfers en percentages. 

 

Nee, als ik die cijfers en statistieken zou moeten geloven dan zouden ze inderdaad aanzienlijk meer kans hebben om zo te eindigen.

Maar die statistieken laten niet zien waarom iemand ooit verslaafd is geworden, waarom iemand in de gevangenis is beland en waar de zorg en aandacht voor de kinderen van deze mensen uit bestond.

Het zijn dus slechts cijfers, cijfers die misschien wel en misschien niet op mijn kinderen van toepassing zijn.

 

Ik weet namelijk waarom hun moeder verslaafd is geraakt. Valt haar dat aan te rekenen? Nee, ik vind van niet.

Dat is een harde uitspraak en die zal moeilijk te geloven zijn als je het zo leest. Het gaat te ver om hier helemaal uit de doeken te doen waarom ze verslaafd is (al zou zij dat prima vinden, ze heeft mij dat vaak genoeg gezegd. Vertel iedereen maar hoe het zit dan zullen ze het ook beter begrijpen). Maar ik zal een klein stukje vertellen.

Ze heeft in 90 pleeggezinnen gezeten. Ja, je leest het goed, 90!

De redenen dat ze iedere keer weer moest verkassen, lopen uiteen. Van onhandelbaar gedrag tot aan pleegouders die om andere redenen kinderen in huis bleken te hebben dan de reden waarom dit zou moeten.

Het is zeker geen gemakkelijke dame geweest maar wat is die vrouw enorm veel onrecht aangedaan. Afschuwelijke dingen waarvan ik dacht dat ze slechts in vreselijke films zich afspeelde.

Op haar tiende belandde ze op straat en toen ging het mis. De verkeerde mensen bekommerde zich om haar en een verslaving was geboren. Verslaafd is iemand nu eenmaal gewilliger om te doen wat je wilt dat hij doet.

Alles voor het volgende moment om high te kunnen worden en alles te vergeten.

 

Een leven dat ik mij niet voor kan stellen en een leven dat mijn en haar kinderen zich gelukkig ook niet kunnen voorstellen.

Was ze verslaafd geworden als ze in een stabiele gezinssituatie had mogen opgroeien? Niemand heeft daar het antwoord op maar het zou oneerlijk zijn om al die drama's die ze heeft meegemaakt buiten beschouwing te laten en klakkeloos te zeggen dat ze dan nu inmiddels wel een keer afgekickt zou moeten zijn.

Natuurlijk heeft ze daar kansen voor gehad. Maar ze is er niet aan toe. Niet aan toe om alles wat haar overkomen is onder ogen te zien. Om die pijn daadwerkelijk 24/7 te voelen. Ze verdoofd met de drugs haar verdriet, daar is ze heel open en eerlijk over. Door dat verdoven ontstaat er weer meer verdriet en zo blijft de vicieuze cirkel bestaan.

 

Mijn kinderen hebben ook verdriet en een stuk rouw dat ze met zich mee zullen dragen, hun hele leven lang. Ze zijn verslaafd geboren en zullen dan ook eerder verslaafd zijn als ze iets zullen gebruiken.

Maar dat wil nog niet zeggen dat ze dat gaan doen.

Ik hoop door ze open over alles te vertellen, ze op hun eigen niveau altijd overal bij te betrekken dat ze uitgroeien tot volwassenen die sterk in hun schoenen staan, die weten van de gevaren en daar tegen gewapend zijn.

Juist omdat ze weten hoeveel je er door kunt verliezen.

 

Zou ze de dingen die ze gedaan heeft ook hebben gedaan als ze niet verslaafd was geweest, als ze een gewoon gezinsleven zou hebben gehad?

Ik weet het niet. 

Niemand heeft daarop het antwoord maar ik vermoed van niet.

Ik heb zoveel gesprekken met haar gevoerd maar ook enorm veel gesprekken met mezelf erover gevoerd. Wat zou ik doen als ik niets meer had en geen uitweg zag?

Als ik niets meer heb om mijn kinderen te voeden dan zou hier nog zoiets bestaan als de voedselbank of je hebt familie, vrienden, desnoods buren waar je echt wel een brood van zou kunnen krijgen als ze wisten dat je honger leed.

Maar als dat er allemaal niet meer zou zijn? 

Als ik echt alleen stond en geen eten meer zou hebben?

Zou ik dan kunnen stelen?

Ik weet het oprecht niet of ik daartoe in staat zou zijn. Ik kom uit een ondernemersfamilie, heb zelf ook een winkel gehad, ik weet wat diefstal met een ondernemer doet. Het is niet een enkel brood, of een enkel shirt. Het gaat om veel meer dan dat.

Maar wat dan?

Inbreken, je lichaam verkopen, fraude?

Bij al die dingen denk ik nu dat ik het onmogelijk zou kunnen maar ik heb nooit voor die keuze hoeven staan.

Wel of geen eten hebben, dat is mij nooit overkomen. Ik kan het dus ook niet antwoord geven op de vraag of ik het nooit zou doen wat zij heeft gedaan. Ik weet het niet omdat ik nooit in haar schoenen heb hoeven staan.

Ik praat zeker niet goed wat ze heeft gedaan maar ik wil wel haar daden los zien van haar.

Omstandigheden kunnen er voor zorgen dat je dingen doet die niet bij je als persoon horen.

 

Mijn kinderen zullen ook nooit in haar schoenen hoeven staan.

Want hoeveel kritiek mensen ook kunnen hebben op de politiek in Nederland en er zijn echt wel hiaten die ik ook zie, we hebben hier wel voor de meeste dingen een vangnet. In ieder geval voor veel meer dingen dan in Amerika.

Daarnaast krijgen mijn kinderen de kans om te leven en hoeven ze niet te overleven.

Een immens groot verschil.

 

Ik kies ervoor om niet in angst te leven door statistieken en cijfertjes.

Ik kies ervoor om vertrouwen te hebben in de toekomst.

Dat doe ik niet alleen in dit geval. Dat deed ik ook toen de psychologen mij vertelde dat mijn oudste nooit iets zelfstandig zou kunnen, dat hij te autistisch was om ooit een school af te maken. Ik vertrouwde hem en zijn pad, een pad dat niet mijn pad was en is maar wel een pad wat hem bracht waar hij moet zijn. Want zie hem het eens goed doen op het HBO.

Ik deed het ook toen bleek dat Zinsy epilepsie heeft. Ik had bij de pakken neer kunnen zitten en alle toekomstdromen die ze heeft in de koelkast kunnen deponeren want er is zoveel wat niet bereikbaar voor haar is of ik denk zoals haar "het klopt dat het nu nog niet kan maar dat dachten ze vroeger ook van mobieltjes, ik moet gewoon nog even wachten".

Ik denk dat dat die mentaliteit je veel verder brengt.

Laatst kreeg ik de vraag tijdens een interview wat ik mijn kinderen het liefste mee zou willen geven. Ik hoop dat ik ze heel veel kan en mag meegeven maar als er een ding is dat ik ze mee wil geven dan is het vertrouwen.

Vertrouwen in dat ze meer dan goed zijn zoals ze zijn.

Vertrouwen dat ik er altijd zijn zal en van ze zal houden.

Vertrouwen dat dingen soms niet zo lopen als dat je zou willen maar dat dat echt niet het einde van de wereld hoeft te betekenen, je hoeft dan enkel een andere weg te bewandelen die je misschien op nog wel bijzonderdere plekken brengt dan je in eerste instantie had verwacht te komen.

 

Naast dat ik van mijn kinderen zielsveel houd heb ik ook het volste vertrouwen in ze. Niet dat ik denk dat die van mij heilige boontjes zijn die nooit wat zullen doen maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ze daar komen waar ze willen komen.

Dat vertrouwen heb ik in alle zes even veel. 

Een van de buikmama's zei mij ooit "Liefde is iets wat je vaker terug kunt krijgen als vertrouwen".

Ik heb daar toen heel lang over moeten nadenken maar het is waar. 

De andere buikmama zei "Als je moeder je niet meer vertrouwt dan is alle hoop weg. Als zij denkt dat je zult falen dan heeft proberen geen zin meer".

Twee vrouwen die getekend zijn, ze gaven heel veel door aan hun kinderen die ik ook de mijne mag noemen.

Strijdlust, veerkracht, optimisme, doorzettingsvermogen, het zijn allemaal dingen die ze van hun moeders kregen.

Het vertrouwen dat het met hun goed komt, dat geef ik ze. En niet alleen mijn kinderen maar ook hun biologische moeders.

Want ik geloof nog steeds dat ondanks alles er ooit een moment komt dat de een de strijd aan durft te gaan met haar verslaving en dat de ander de stap richting school (iets wat ze zo graag wil maar niet durft om diverse redenen) durft te zetten. In die tussen tijd sta ik vol vertrouwen langs de lijn, klappend en juichend bij iedere stap voorwaarts, hun oppakkend als ze achteruit vallen. Niet omdat het moet maar omdat ik ze dat vertrouwen wil geven.

Het vertrouwen dat er altijd iemand is als je valt.

Om de simpele reden dat ik van ze houd.

 

Ik heb dus geen extra angst dat mijn kinderen in de gevangenis zullen belanden. Zij zijn niet hun achtergrond. Zij zijn niet hun biologische moeder hun daden. 

Zullen ze het er moeilijk mee krijgen, ja absoluut!

Dat gaan ze niet krijgen, dat hebben ze het al. In de gevangenis horen boeven te zitten en daar hoort voor een kind nooit zijn moeder bij. Door haar daden bevinden de kinderen zich in een tweestrijd van houden van en boos zijn.

Een paar jaar geleden zou ik gezegd hebben dat ik mijn kinderen het nooit zou vertellen. Nu weet ik dat het het beste is om te doen. Waar ik eerst smoesjes verzon als ze een tijdje geen contact opnam, vertel ik het nu eerlijk.

Het geeft ze een beter gevoel hoe gek dat ook klinkt. Ze is ze niet vergeten, ze is niet boos op ze of bijvoorbeeld dood. Nee, ze heeft iets stouts gedaan en heeft straf.

Klinkt simpel maar doet uiteraard veel verdriet.

Het eerste contact erna is het moeilijkst. 

Blijdschap die overheerst bij de een en enorme boosheid bij de ander.

River is keihard. Ik vlak dat niet af. Het is haar emotie en haar manier van verwerken.

"Kun je misschien 1 keer regels gewoon opvolgen, ik houd ook niet van regels maar doe het ook. Gedraag je eens als een groot mens. Je bent een moeder". 

Dingen die heus ook door mijn hoofd ronddwalen zegt zij rechtstreeks. Het heeft ook de grootste impact.

 

Voor River is het moeilijk omdat iedereen altijd zegt hoeveel ze op haar biologische moeder lijkt. Ook in gedragingen, maniertjes en karakter. 

Ik heb de familie gevraagd of ze daar wel altijd bij willen zeggen dat ze op haar buikmama lijkt hoe ze kan zijn, hoe ze is als het goed met haar gaat. Ze begrepen waarom ik dit vroeg en doen dat nu.

Zij is er nu trots op. 

Haar buikmama zei; Jij bent wie ik had kunnen zijn.

Waar ik bang was dat dat misschien een enorm gewicht op de schouders van een kind zou kunnen zijn geeft het haar een goed gevoel.

Een gevoel van vertrouwen. Een gevoel van ik ben de perfecte versie van haar.

 

Met deze kanjers gaat het goed komen!