Als er iemand is die zijn biologische moeder op een voetstuk plaatst dan is het Joshua.

Het is niet zo dat hij de hele dag over haar praat maar wie hem kent zal weten dat zij de mooiste, leukste en liefste vrouw ter wereld is.

De mama die niet voor hem kan zorgen.

Zijn loyaliteitsgevoel richting haar is enorm. 

Hij heeft medelijden met haar dat zij niet voor hem kon zorgen. Niet omdat hij zichzelf geweldig vind of het zielig vind dat ze zoiets niet kan maar omdat hij denkt dat zij dezelfde pijn voelt als dat ik zou voelen als ik niet voor hem kon zorgen.

Ze heeft een extreme hechtingsstoornis waardoor ze al moeite heeft om voor zichzelf te zorgen. 

Zoals haar pleegmoeder zegt "Het is een schat van een vrouw maar ze kan onmogelijk aan een ander denken".

Dat klinkt heel vreemd. Dan klinkt als onwil maar dat is het niet. 

 

Mensen zien de buitenkant en zien dan een prachtige vrouw, die er goed verzorgd uitziet.

Een mooie pruik, gemanicuurde handen, sieraden, een designer handtas, dan moet je toch ook voor je kind kunnen zorgen.

Financieel zou ze dat ook wel gekund hebben maar je kunt je kind niet even vergeten.

Ze houd zielsveel van hem maar hij zit niet altijd in haar gedachten.

Ze kan vergeten hoe hij heet, hoe oud hij is en wat hij leuk vind.

 

Is ze dan dom?

Heeft ze dan geen interesse?

Ze is absoluut niet dom en is meer dan geïnteresseerd in hem maar ze heeft een probleem.

Een groot probleem.

Een probleem wat is ontstaan toen ze als 9 jarig meisje alleen naar Amerika kwam. 

Ze is in die modus die ze toen nodig had om te overleven blijven steken.

Ze zorgt voor zichzelf maar vergeet daarbij dat er andere om haar heen zijn.

 

Ik vond het mij moeilijk voor te stellen toen ik haar enkel nog op een foto had gezien.

Blijkbaar kijk ik toch snel naar het uiterlijk om mij een beeld te vormen van iemand, slecht, absoluut en daar werd ik hierbij met mijn neus op de feiten gedrukt.

Ik wou dan ook niets liever dan haar ontmoeten. Ik moest uit haar eigen mond horen dat dit echt was wat ze voor ogen had voor haar kind. 

In een gesprek met de advocaat in Amerika besprak ik zelfs mijn twijfels. Wist hij wel zeker dat ze er echt niet toe in staat was om voor haar kind te zorgen.

Hij zei mij dat zodra ik haar zou ontmoeten ik het binnen 5 minuten door zou hebben.

 

Hij had gelijk.

De eerste ontmoeting met haar was toen hij slechts 3 weken oud was. Ze keek dolgelukkig naar hem. Een intens liefdevolle blik in haar ogen. Het was prachtig om te zien maar ook hartverscheurend. 

Dit kindje, wat ik inmiddels mijn zoon noemde, hoorde bij deze vrouw, dat was voor iedereen duidelijk.

Hoe gek ik op dat moment al op hem was, ik zou hem haar zo weer gegeven hebben als ik wist dat ze het zou kunnen. Ik keek de advocaat aan, wat had hij bedoeld toen hij zei dat ik het wel zou zien.

Toen kwam het eten eraan. Ze legde de baby zo op de tafel neer, zonder na te denken dat hij er af kon vallen of dat ze hem in de kinderwagen kon leggen die naast de tafel stond.

Haar eten kwam er aan dus moest ze haar handen vrij hebben.

Ik schrok en pakte hem van de hoek van de tafel.

De advocaat knikte enkel kort naar mij.

Die middag waren er meerdere van die voorvallen.

Ze vond hem geweldig, deed heel lief tegen hem maar als ze zelf iets wou dan vergat ze hem compleet.

 

Bij het afscheid zei ze het zelf zo pakkend.

"Ik kan wel van iemand houden maar er niet naar handelen. Ik zou handelen alsof hij er niet toe doet en dat doet hij wel, dus dat stuk moet jij voor mij doen. Ik zal verdriet hebben maar niet iedere dag. Als hij bij mij blijft zal ik hem wel iedere dag verdriet doen".

Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt en hoe beschadigd ze daardoor is heeft ze wel de juiste keuze voor haar kind weten te maken.

 

Toch is er iets waar ik van tevoren niet bij stil had gestaan, voor een kind is dit ook een veel onduidelijkere reden dan dat je afgestaan bent met een reden als drugs, armoede of overlijden.

Psychische problemen zie je niet maar ervaar je des te meer als iemand in je omgeving dat heeft.

Het begrip voor psychische problematiek is klein. 

Ik kan de reacties waarbij mensen zeiden "dan kan ze het toch leren" niet tellen, zoveel als het er zijn. Maar dat kan ze dus niet. Niet omdat ze het niet wil maar omdat ze amper voor zichzelf kan zorgen.

 

Het is voor hem niet makkelijk. Hij plaatst haar op een voetstuk waar ze regelmatig vanaf valt. 

Hij is gek op haar maar zij kan zijn verwachtingen niet waarmaken.

Ze komt ook haar beloftes niet na en terwijl hij het weet en het ergens ook wel incalculeert, is het toch iedere keer weer een teleurstelling.

Uit zelfbescherming heeft hij het, tegenover de buitenwereld, niet vaak over haar. Thuis gaat het wel regelmatig over haar. Zijn verjaardag is bijvoorbeeld pas echt compleet als er een berichtje van haar is.

Sinds kort noemt hij haar niet standaard meer buikmama. Tegenwoordig noemt hij haar ook weleens bij haar voornaam. Hij kan heel goed aangeven dat hij zoekende is naar wat en hoe het voelt.

Hij was er niet geweest zonder haar, maar ze heeft geen dag voor hem gezorgd. Het is zijn moeder maar haar zo noemen voelt sinds enige tijd niet altijd meer als het juiste. Zij vind dat prima. Het maakt haar niet uit.

"Jij draagt de titel mama met trots, ik voel daar niets bij, niets extra, mijn naam is ook goed, zo heet ik", was haar reactie toen ik met haar overlegde wat ze er van vond.

 

Waar Joshua het met de buitenwereld zelden over zijn biologische moeder heeft, praat River er dagelijks over. 

Alles wat er gebeurt op een dag weet ze te koppelen aan haar buikmama, aan een vraag, een wens of een gebeurtenis.

Ze is er heel helder in, ze zal nooit van iemand zoveel houden als van haar. Ze zag haar moeder maar 1 keer. Ze was toen 2 dus echt herinneren kan ze zich het niet. 

Wel heeft ze contact via Facebook. Soms een hele tijd heel vaak om vervolgens niets meer te horen.

Vaak komt dat plotseling verdwijnen van het contact doordat haar buikmama vast zit of er te slecht aan toe is door de drugs.

River weet dat inmiddels en hoeveel commentaar zij daar zelf ook op heeft, een ander mag er niets van zeggen.

 

Het is haar allergrootste wens om samen met haar buikmama pancakes met pindakaas te eten, het lievelingsgerecht van haar buikmama. Ze zal daar alles voor over hebben en is er ook van overtuigd dat het een keer gaat gebeuren.

Dat haar moeder op straat woont vind ze heel erg. Het is iets waar ze regelmatig over begint. Bijvoorbeeld als het regent kan ze vragen "Hoe blijft buikmama droog als ze op straat woont?"

Of als ze ziet dat iemand onaardig tegen een dakloze doet "Zullen mensen ook vaak zo doen tegen buikmama?".

 

River en Jeremiah hebben dezelfde buikmama, groeien op in hetzelfde gezin en toch staan ze beide totaal anders in hun adoptie.

Waar River het altijd over haar buikmama heeft, heeft Jeremiah het vrijwel nooit over haar.

Hij kan zich zelfs ergeren aan het feit dat River het er zo vaak over heeft.

"Kun je niet een keer stoppen met praten over haar. Ik zat in haar buik meer niet. Ik woon hier en niet daar", zei haar laatst nog tegen haar.

Bij beide was hun start moeilijk, zwaar. Een start die je niemand toewenst maar bij Jeremiah was de start traumatisch.

Hij zal de rest van zijn leven moeten leven met de gevolgen van zijn start. Misschien dat het daardoor komt dat hij vrijwel nooit behoefte heeft om het over haar te hebben. Misschien is het gewoon zijn karakter.

Soms zeggen mensen dat het de leeftijd is maar zowel River als Joshua waren daar veel jonger mee bezig.

 

River kan vragen om een foto naar buikmama te sturen. Joshua kan een zin oefenen zodat hij in het Engels iets naar zijn moeder kan sturen, Jeremiah doet dat eigenlijk nooit. Ook in zijn biologische broers heeft hij een stuk minder interesse dan dat River dat heeft maar er is een biologisch familielid dat zijn hart heeft gestolen en dat is zijn oma.

Hij is stapelgek op haar en zij op hem. Een contact waarvan ik tot anderhalf jaar geleden nooit had kunnen bedenken dat het er zou zijn. Iets wat ik niet wou om de dingen die zijn gebeurd, dingen die nooit goed te praten zijn, dingen die ik niet ga delen maar die je verstand te boven zullen gaan maar wat ben ik blij dat ik mij beseft heb dat vergeten niet hoeft om te vergeven. 

 

Misschien staat Joshua of River er over een jaar of in de puberteit er volledig anders in en is het juist Jeremiah die er dan heel veel mee bezig zal zijn, niemand weet het antwoord daarop. Dat hoeft ook niet.
Ze zullen er alle drie altijd op hun eigen manier mee bezig mogen zijn. Het is hun weg, hun pad en dat mogen ze naar eigen behoefte afleggen.

Ik kan alleen maar enorm dankbaar, blij en trots zijn dat ik naast ze mag lopen terwijl zij dat pad afleggen.

 

We vinden het leuk als je ons volgt op Instagram en/of Facebook.