Toen het berichtje via Facebook verscheen van de biologische moeder van River met daarin de boodschap dat ze weer zwanger was, zei ik direct ja.

Ja, zeggen bleek het makkelijkste gedeelte want er volgde enorm zware en spannende maanden.

 

Ik ben niet de enige die koppig is, de biologische moeder van River (en inmiddels ook Jeremiah) was en is dat ook.

Daarnaast kan ze door het gebruik van drugs erg opstandig zijn en zich snel in het harnas gejaagd voelen. Voelt ze dat dan zal ze de aanval inzetten.

Inmiddels weet ik daar (meestal) goed mee om te gaan maar toen ze zwanger was zorgde dat voor de nodige problemen.

Zo weigerde ze eerst naar een adoptiebureau in Amerika te gaan. De reden was heel simpel, ze had geen zin in mensen die zich met haar gingen bemoeien. "Ik hoef niet te horen dat drugs niet verstandig zijn, dat weet ik zelf ook wel".

Ik begreep haar maar het was een noodzakelijke horde om ervoor te zorgen dat ik haar kindje zou kunnen adopteren.

Het heeft mij heel wat overtuigingskracht gekost maar toen ze inzag dat ik ook niet tegen de wet op kan en dat ook niet wou, besloot ze te gaan.

 

Een adoptiebureau heeft zich uiteraard ook te houden aan allerlei protocollen en eisen. Zo moest er een bezoek aan het ziekenhuis gebracht worden door de biologische moeder om te zien hoe ver ze in de zwangerschap zat en hoe het was met de gezondheid van de baby.

In plaats van dit ook niet te willen, nam ze direct actie en ging met iemand van het adoptiebureau door naar het ziekenhuis waar allerlei onderzoeken plaatsvonden.

Gespannen zat ik thuis te wachten. Ik bereidde mij voor op het bericht dat ze boos zou zijn omdat de arts iets gezegd zou hebben van haar drugsgebruik. Ik had geen idee hoe lang ze zwanger zou zijn, vroeg mij af of de baby gezond zou zijn maar geen seconde heb ik gedacht aan datgene wat ik te horen zou krijgen.

Hier was ik totaal niet op voorbereid maar wie is dat wel als hij slecht nieuws krijgt tijdens de zwangerschap.

Ik werd gebeld door een medewerkster van het adoptiebureau die ik inmiddels goed kende. Zij gaf aan dat ik even moest gaan zitten. Op dat moment weet je eigenlijk al dat alles wat daarna volgt, niet leuk is om te horen.

 

Ze vertelde hoe de arts direct meerdere artsen erbij had gehaald. Dat de baby een jongetje was en van alles mankeerde. Woorden waarvan ik nog nooit gehoord had hoorde ik maar kwamen niet echt binnen. Ik probeerde nog wat mee te schrijven maar uiteindelijk was ik enkel nog rondjes aan het tekenen.  Ik moet heel stil zijn geweest want degene aan de andere kant van de lijn vroeg bezorgd of ik er nog wel was.

Ik bracht nog net een "ja, ik ben er nog" uit. Het leek alsof alle lucht uit mij was geknepen.

De medewerkster vertelde verder.

Er zouden meerdere onderzoeken nodig zijn en de biologische moeder zou onder strikte medische controle moeten komen te staan en dan was het nog maar de vraag of dit kindje met het leven verenigbaar zou zijn.

De onderzoeken stonden voor overmorgen gepland, dan zou er meer duidelijk zijn maar ze begrepen het volkomen als ik de handdoek in de ring zou gooien. Het was de eerste keer van de vele keren dat mensen dat tegen mij zouden zeggen tijdens deze adoptieprocedure.

Ik weet sinds dat moment wat ze met het oergevoel bedoelen. Het was als een bal die zich van onder uit mijn buik omhoog duwde met ongekende kracht. Een bal die mij liet trillen over mijn hele lichaam, het zweet over mijn rug liet lopen maar mij bovenal direct een soort ongekend vertrouwen gaf, een enorme dosis liefde.

Hoe zou ik ooit de handdoek in de ring kunnen gooien?

Dit was mijn kind, mijn zoon! Als ik niet voor hem opkwam, wie dan wel?

Zijn biologische moeder had hulp aan mij gevraagd. Ik kon haar toch niet laten stikken omdat de vraag wat complexer bleek dan gedacht?

Ik weet mijn antwoord nog exact. Dat antwoord kreeg ik later op een handgeschreven briefje mee toen ik hem in mijn armen mocht sluiten. De medewerker van het adoptiebureau had het opgeschreven tijdens dat telefoongesprek.

"Hij hoeft niet perfect te zijn om perfect bij mij te passen, ik zet deze procedure onveranderd door".

 

Het verbaasde mij ergens dat de biologische moeder op de afspraak in het ziekenhuis verscheen. Net zoals het de artsen en de medewerker van het adoptiebureau verrast had. De dag ervoor was ze heel stellig geweest dat ze niet in al die onderzoeken geloofde.

Ze gaf direct aan dat ze dit eenmalig deed en uitsluitend voor mij zodat ik zou weten wat ik kon verwachten.

De uitslagen waren kei en keihard...

Niet een aandoening maar een enorme rij van alles wat er mis was.

Anti-Kell, Down syndroom, aanlegfouten van organen, ontbreken van ledematen, te klein hoofdje, een veel te snelle hartslag en zo kan ik nog wel even doorgaan.

De arts was duidelijk, dit kindje zou vast en zeker overlijden tijdens de zwangerschap en anders vlak erna.

Ik vergeet nooit meer het advies van die man aan mij. "U kunt het geld van deze procedure beter besteden aan een casus die u iets op kan leveren waarvan u gelukkig zult worden, dit zal u enkel en uitsluitend verdriet brengen".

De man zal het vast en zeker goed bedoelt hebben maar zijn woorden riepen zoveel woede bij mij op.

Wat dacht die man, dat een kind inwisselbaar is? Dat als je adopteert je "recht" hebt op iets perfects dus als het tegenzit schuif je dat kindje aan de kant en ga je door voor het volgende? 

Het voelde alsof hij dacht dat ik een kind kocht terwijl ik dondersgoed wist waar het geld van de procedure heen zou gaan. Dat gaat niet naar de biologische moeder. Dat is uitsluitend bestemd voor alles wat er bij een procedure komt kijken en ja die kosten zouden hetzelfde zijn bij een andere casus maar door het zo te brengen voelde het zo fout...

Niets maar dan ook niets in mij heeft ooit getwijfeld of ik moest doorzetten. Zij had het mij gevraagd, ik had ja gezegd en hoe moeilijk het ook zou worden dit pad zouden wij samen bewandelen.

 

Die avond had ik contact met haar.  Ze vertelde dat ze sinds die dag wist dat ik het op straat ook wel zou redden. "Je bent dan wel klein en hebt een andere achtergrond maar je vecht voor wat je staat. Toen jij tegen die arts zei dat hij niets van liefde begreep waren je woorden zo scherp als een mes. Jij kunt vechten en dat maakt dat ik weet dat jij de moeder voor mijn kinderen bent. Er is wel een ding dat ik je moet zeggen Charlotte en dat is niet omdat ik het je moeilijk wil maken maar omdat ik het niet kan. Ik ga geen medisch traject in. Dit kindje gaat geboren worden en dit kindje zal bij jou gaan wonen en dat ga ik zonder allerlei bezoekjes aan dokters doen".

Ik protesteerde nog, bracht allerlei feiten aan waarom dit kindje juist die extra prenatale zorg nodig had. Ik zei zelfs dat ik de arts op het hart zou drukken dat hij niets over haar drugsgebruik zou zeggen. Ik had nog nooit eerder in mijn leven iemand echt om iets gesmeekt maar ik heb haar toen huilend gesmeekt dit alsjeblieft voor hem en haarzelf te doen.

Haar antwoord was helder. "Mijn nee blijft altijd een nee".

 

Ik had heel goed contact met het adoptiebureau in Nederland. Zij kennen mij, ik ken hen en we kunnen compleet open en eerlijk tegen elkaar zijn.

Ze waren al op de hoogte gebracht over alles wat de baby zou mankeren maar nog niemand wist dat de biologische moeder de prenatale zorg zou weigeren.

De volgende ochtend liet ik hen dat direct weten. Hun antwoord was helder. "Charlotte, dit klinkt niet goed".

Er volgde een gesprek met vragen over hoe ik het nu voor mij zag, wat kon ik in mijn gezin aan, hoe ging ik mij voorbereiden, ging ik dat überhaupt doen of zou ik wachten tot er meer duidelijk was?

Ik wist glashelder wat mij te doen stond. Ik moest zorgen dat de procedure helemaal klaar zou zijn zodat als hij geboren zou worden dat alles gereed was. Aangezien ik geen zin had in allerlei goed bedoelde adviezen sprak ik er nog met niemand over. De eventuele komst van een kindje was iets wat ik alleen met een heel select groepje deelde. Mijn zorgen en wat er allemaal met hem aan de hand kon zijn deelde ik met niemand.

Ik kon dat niet.

Al mijn kracht had ik nodig om voor hem te vechten, om 100% voorbereid te zijn. Ik kon daar geen vragen bij hebben van andere mensen en ik kon het al helemaal niet erbij hebben dat ik mij tegenover iedereen zou moeten verdedigen.

Dat niemand mijn keuze begreep was mij inmiddels wel duidelijk. De mensen die ook maar een klein beetje wisten wat er speelde probeerde op mij in te praten om te laten zien dat ik al vijf kinderen had waar ik om moest denken. Ze wilde laten zien dat er aan alles een grens zit van wat haalbaar is. En daar hadden ze gelijk in, absoluut. Ik voel mij een gezegend mens, ook toen ik vijf kinderen had en ik kan heus niet alles aan, dat weet ik nu maar dat wist ik toen ook.

Ik deed het niet ondoordacht zoals sommige wellicht dachten. Ik las alles wat los en vast zat. Had gesprekken met allerlei artsen en ouders met kinderen met diverse handicaps. 

Nooit kun je je volledig voorbereiden maar ik probeerde dat wel zo goed mogelijk te doen.

 

De kinderen wisten op dat moment nog van niets. Het was al zo snel duidelijk geworden dat de kans groot was dat dit kindje de zwangerschap niet zou overleven, dat ik besloten had het nog niet met ze te delen. Mocht het mis gaan dan zou ik hun het verdriet kunnen sparen.

De adoptieprocedure moest ook aan de Nederlandse kant gereed worden gemaakt en daar hoorde ook weer gesprekken met de Raad van de Kinderbescherming bij.

Gelukkig kende ik de medewerker al ruim 10 jaar en begreep hij mijn keuze om het nog niet met de kinderen te overleggen. Hij moest wel een gesprekje met hen aan gaan tijdens het gezinsonderzoek over de komst van een eventueel broertje of zusje. Dat vond ik geen enkel probleem, ik wou ook niet dat de kinderen totaal onverwachts misschien een broertje zouden krijgen en daarom was ik al weken bezig hen voor te bereiden door bijvoorbeeld te vertellen dat het soms gebeurt dat een buikmama weer een baby in de buik heeft maar ik liet terloops ook afbeeldingen en filmpjes zien van kinderen handicaps. 

De kinderen zagen het bezoek van de raadsmedewerker gewoon als een gezellig bezoekje meer niet en dat was prima.

 

Het duurde even voordat aan de Nederlandse kan alles geregeld was maar toen dat eenmaal zover was kwam er een rust over mij.

Ik had dan nog wel niets in huis gehaald voor zijn eventuele komst maar alle officiële dingen waren geregeld.

Al die tijd hield ik intensief contact met de biologische moeder. Ze bleef heel stellig in het feit dat ze geen medische controles wou. Ik bleef het daar heel moeilijk mee hebben.

Hij kreeg voor mijn gevoel al niet de beste start door haar drugsgebruik maar nu ze hem ook medische hulp weigerde voelde dat voor mij alsof ze hem al in de steek liet.

Gelukkig staan wij op een voet waarbij we zulke dingen ook naar elkaar toe kunnen uitspreken, dat deed ik dan ook.

Ze hoefde nog geen seconde na te denken over haar antwoord "Charlotte, jij hebt zoveel waarop je kunt vertrouwen. Je opleiding, de mensen om je heen, je verzekeringen, zorg, dat je iedere dag eten hebt enz. Ik heb dat allemaal niet. Ik heb hoop en dat heeft mij altijd overeind gehouden. Ik kan nu niet het risico nemen om te vertrouwen op dingen waar ik nooit op heb kunnen vertrouwen. Ik blijf hoop houden. Ik doe dit op mijn manier. Jij moet ook leren hopen, niet alles is te verklaren, niet alles is op te lossen maar hoop mag je altijd houden. Hij zorgt dan voor je, zelfs als je zulke fouten maakt als mij".

Er zijn denk ik weinig woorden die ooit zo bij mij zijn binnengekomen als de woorden die ze toen schreef.

Vanaf dat moment begreep ik haar. 

Het niet naar het ziekenhuis gaan was geen onwil, het was angst. Ze mocht haar hoop niet verliezen.

Zij leerde mij echt hopen. Met iedere vezel in je lichaam iets willen wat eigenlijk onmogelijk is. Ik kon het moeilijk loslaten, wou alles aangrijpen wat er maar bestond om kansen te vergroten maar zij had die kansen nooit gehad, ze waren haar vreemd. Hopen dat was hoe ze iedere situatie in haar leven had gered en hoe ze deze situatie ook wou gaan redden.

 

Ik bleef hopen ook toen ze plots totaal van de aardbodem verdween....

Wat er gebeurde lees je binnenkort hier.