Nee, het is niet altijd leuk. Zeker niet!

Maar heel veel dingen in het leven zijn niet altijd leuk maar toch meer dan de moeite waard om in je leven te hebben. Zo is het voor mij ook met biologische ouders.

De oma van River en Jeremiah schreef mij ooit "Je nam ze in je leven met alles wat daar bij kwam kijken, ook ons. Je houdt van ze met alles wat daarbij komt kijken, hun verdriet, hun boosheid, hun verleden".

Die zin is precies hoe het voor mij voelt.

Onvoorwaardelijke liefde is wat ik voel voor mijn kinderen en daar hoort alles wat bij hen hoort bij.

 

Een hechtingsstoornis is ook niet leuk, kan een enorme uitdaging zijn, kan voor totaal onbegrip van de buitenwereld zorgen, kan keihard werken zijn maar zal nooit afbreuk kunnen doen aan de liefde voor mijn kind. Ze vroegen niet om de start die ze kregen. Hun moeders vroegen er niet om om ze deze start te moeten geven. Natuurlijk kan je dan zeggen dan hadden ze niet zwanger moeten worden maar dat is een heel ander verhaal en ligt echt wat genuanceerder maar daarover zal ik een andere keer schrijven.

Hun verleden heeft ze mede gemaakt wie ze zijn. Hun verleden ontkennen of niet bespreekbaar maken zou betekenen dat ik een deel van hen niet zou erkennen.

 

Ik snap dat een filmpje van een ontmoeting met de biologische moeder vertederend is. Ik kan het ook niet kijken zonder tranen in mijn ogen. Dat wat je daar ziet is hoe het hoort te zijn. Een moeder en een zoon samen. Een onlosmakelijke band. Een band anders dan dat ik ooit zou kunnen hebben. Niet beter, niet mooier maar wel anders.

Wat je niet ziet op zo'n filmpje is dat we de halve wereld over vliegen en dat zijn moeder dan denkt eigenlijk heb ik het wel heel druk vandaag. Dat druk zijn is dan bijvoorbeeld met een lunch met een vriendin, een bioscoopbezoek of iets dergelijks. Je ziet niet op dat filmpje dat wij meer dan 12 uur lang staan te wachten in een shopping mall, ik urenlang appjes stuur om te vragen waar ze blijft, ik urenlang probeer positief voor hem te blijven, ik urenlang de wanhoop van hem voel, ik urenlang zie hoe de radertjes in zijn hoofd draaien met de vraag of ze hem "weer" vergeet. Je ziet niet dat de andere kinderen na uren wachten er wel klaar mee zijn en uiteraard liever iets anders doen in Florida dan wachten op een bankje in een shopping mall. Je ziet niet dat we vlak voordat de mall sluit een appje krijgen dat ze onderweg naar een andere mall is. Je ziet ons niet rennen naar de parkeergarage, door het verkeer heen proberen te komen om op tijd bij de andere mall te komen waar ik de beveiliger probeer te overtuigen dat ik er echt nog in moet want dat mijn zoon zijn moeder moet zien. Dat de wanhoop mij in de schoenen zakt als ik eindelijk boven in de mall aankom en ze daar ook niet blijkt te staan. Dat ik tegen mijn tranen vecht als hij tegen mij aan komt staan en zegt "Ze komt niet meer he".  

Je ziet alleen de euforie van het moment dat ze toch die hoek om komt zetten. Hij in haar armen valt en alles is zoals het moet zijn.

Waarom je de rest niet ziet?

Omdat ik op dat moment niet film, omdat ik op dat moment er voor mijn kind ben. Maar bovenal omdat dat wat er vooraf ging er uiteindelijk niet meer toe doet als ze er is.

Het is net als bevallen. De weg ernaartoe is pijnlijk maar die ben je eerst weer vergeten als je het kind in je armen hebt. Pas later kan je je enigszins de pijn van de bevalling herinneren.

 

De vraag of ik het haar kwalijk neem is ingewikkeld. Iedereen die mijn kind verdriet doet neem ik dat kwalijk maar echt boos op haar zijn voor wat ze doet kan ik niet.

Ze kan er niets aan doen. Het is de reden waarom hij bij mij is. 

Ik gun het hem enorm dat ze paraat staat, weet wanneer hij jarig is, zich aan afspraken kan houden enz. enz.

Maar als dat zo zou zijn dan was er geen reden om hem bij mij op te laten groeien.

Ik zou nooit willen dat er een kind bij mij zou opgroeien dat ook bij de moeder had kunnen of mogen opgroeien. Bij haar weet ik dat het echt niet anders kon, dat zij niet anders kan. Dat het niets zegt over haar liefde voor hem want die is enorm maar dat het alles zegt over waarom ik hem mijn zoon mag noemen.

 

Natuurlijk ben ik wel eens geïrriteerd. Laatst nog. Ik stuur haar altijd een reminder als er belangrijke dingen zijn. Dat doe ik in stapjes. Bijvoorbeeld als hij jarig is dan laat ik eerst zien dat ik aan het versieren ben. Legt ze de link niet dan zeg ik dat hij morgen jarig is en als er nog geen lichtje gaat branden zeg ik dat hij het geweldig zou vinden als ze hem zou feliciteren. Dit jaar vergat ze dat toch. Er was een leuke man langs gekomen die haar mee uit nam. Op dat moment kon ik alleen maar denken 'hoe kan je!'. 

Ik zat hier met een kind die de hele dag wacht. Want al koop ik de perfecte fiets, is er de lekkerste taart en eten we 's avonds het eten wat hij kiest, uiteindelijk draait het er natuurlijk om dat je niet vergeten wordt door je moeder op zo'n dag.

Hij lacht zijn altijd stralende lach maar ik zie het in zijn ogen. Zodra ik mijn telefoon oppak zie ik die verwachtingsvolle blik maar ik moet hem teleurstellen keer op keer. Er kwam dit jaar geen berichtje.

Ik spreek haar daar dan wel op aan en ze snapt het dan maar dan is het al te laat.

Hij snapt het ook, hij weet waarom het zo gaat maar dat wil niet zeggen dat het niet pijn doet. Dat wil niet zeggen dat het het gevoel van vergeten worden door je eigen moeder niet aanwakkert.

Dat wil niet zeggen dat het gevoel van er niet toe doen niet vergroot wordt.

En ja, ik zou hem daarvoor kunnen beschermen. En ja, het liefste zou ik alle pijn bij mijn kinderen wegnemen maar dat gaat niet. Als ik deze pijn weg neem dan zullen er onbeantwoorde vragen voor in de plaats komen. Onbegrepen verdriet, want het gemis van een situatie zoals die had moeten zijn kan ik niet wegnemen. Ik kan alleen open kaart spelen, duidelijkheid geven waarom het is zoals het is.

Laten zien dat het niets maar dan ook niets met een gebrek aan liefde te maken heeft. Dat moeder zijn iets anders is als in staat zijn om het moederschap te vervullen. Ze zal altijd zijn moeder blijven op een manier waarop ik het nooit zal worden. Zij zullen altijd een band hebben die wij nooit samen kunnen hebben en ik zal nodig zijn voor die moedertaken die zij niet kan vervullen. Ik zal de liefde geven die zij wil geven maar de kans niet voor krijgt. Ik zal haar zoon laten weten hoeveel ze van hem houd en ik zal hem leren hoe het komt dat ze het niet kan. Ik zal zorgen dat hij trots op haar is. Niet omdat het moet, niet omdat zij mij het vroeg maar omdat ik weet dat ik hem daarmee help en het hun beide gun.

 

Ze kan mij prachtige dingen sturen maar die zijn er wanneer voor haar daar het moment voor is.  Door haar laat ik los dat iets moet of iets hoort te gaan zoals wij het geleerd hebben. Zij liet mij zien dat soms de mooiste dingen gebeuren als je verwachtingen los laat.

 

De moeder van River en Jeremiah is verslaafd en contact met een verslaafde hebben kan moeilijk zijn. Grillige emoties, verwardheid, gejaagdheid, de tweede plaats in moeten nemen want de drugs winnen maar ik kies ervoor om daar doorheen te kijken. Om het als een ziekte te zien.

Ik kies ervoor om mijn kinderen hun moeder te leren kennen als de vrouw die ze ook is. De vrouw naast haar verslaving.

Ze koos niet voor de verslaving, ze koos voor verzachting van het leven dat zij moet leven. Die verzachting bood de drugs maar gaf haar ook een verslaving. Ik weet dat heel veel mensen vinden dat ze dus er toch voor koos maar ik zie dat anders. Ze had verzachting nodig, ze heeft die nog steeds nodig. Haar leven is zwaar, te zwaar om aan te kunnen. Ik denk dat ik niet zo ver zou zijn gekomen als ik in haar schoenen had moeten lopen. Het is te makkelijk om te zeggen stop met de drugs want op dit moment verliest ze dan alles wat ze wel heeft. Een geborgen plek van medegebruikers op straat, het netwerk dat ze heeft maar bovenal zal ze alles wat het leven haar voorgeschoteld heeft onder ogen moeten komen als ze geen drugs gebruikt, dat kan ze niet zonder de verzachting.

Haar moeder, hun oma is pas een paar jaar clean, na tientallen jaren verslaafd te zijn geweest. Het kan dus maar ik zie ook wat een gevecht het dagelijks is. Wat een moed, kracht en hoop er nodig is om dat te kunnen. Zover is hun moeder op dit moment niet.

Een verslaafde ouder hebben is niet makkelijk. Het gevoel op de tweede plek te komen is altijd bij ze aanwezig. Hun oma heeft het hun prachtig uitgelegd "Buikmama kiest altijd voor de drugs omdat ze niet anders kan, de drugs hebben haar het kiezen afgenomen maar ze was sterker dan de drugs toen ze koos voor een ander leven voor jullie, toen ze mama voor jullie zocht".

 

River is stapelgek op haar moeder maar kan ook intens boos op haar zijn. Ze kan haar toespreken alsof zij de moeder is in plaats van het kind. 

Het zal voor mij nooit wennen om haar weer teleur te moeten stellen als haar moeder de gevangenis in moet. Die blik, die teleurstelling dat het haar weer niet is gelukt gaat door merg en been.

Jeremiah staat er totaal anders in, die haalt zijn schouders op na het horen van het nieuws en zegt "Weten we tenminste waar ze is".

Want dat is nog zoiets, als je goed contact hebt dan kan je iemand ook plots kwijt zijn. Vanaf de andere kant van de wereld zoekt het dan moeilijk. Maandenlang zijn we haar kwijt geweest. Geen enkel teken van leven. Inmiddels was mijn Facebook-vriendenlijst uitgebreid met allerlei dames en heren die op straat leven, verslaafd zijn, haar uit de gevangenis kennen of haar op een of andere manier kende. Iedereen wou helpen maar niemand wist waar ze was.  

De wens van River was zo simpel. Ze wou haar moeder een fijne kerst wensen maar dat was nu dus onmogelijk.

Je weet als moeder dat je je kinderen in het leven niet alles kunt geven maar als de wens zo simpel is dan is het pijnlijk om toe te kijken en zo weinig te kunnen doen.

Ik vergeet nooit meer het moment dat ze gevonden werd door iemand, bij het wc-papier in de supermarkt. Een foto als bewijs. Ze zag er slecht uit maar vroeg direct naar de kinderen. Ik weet dat ze zielsveel van ze houd en dat zal ik mijn kinderen altijd leren.

 

Nee, het is zeker niet altijd leuk en ook zeker niet altijd mogelijk maar ondanks dat pijnlijke aspect aan het contact of het feit dat een tijdelijk gebrek eraan extra pijn kan doen, brengt het ze heel veel.

Naast liefde en antwoord op hun vragen laat het ze de waarheid zien. Een waarheid die pijnlijk en keihard is.

Een waarheid die ik bij ieder kind weg zou willen houden maar die waarheid is de basis van het feit dat wij samen zijn.

Die waarheid kan en wil ik niet mooier maken want in hun leven is vertrouwen extra belangrijk en als ze al aan de waarheid over hun start moeten gaan twijfelen hoe moeten ze dan op andere dingen kunnen en leren vertrouwen. Ieder jaar beseffen ze zich meer waarom ze niet op kunnen groeien bij hun moeders. Ze zien dat het niet kan en ondanks dat dat besef enorm pijnlijk is, brengt het ook rust. 

Het is niet langer meer een, had het misschien gekund als iemand iedere maand geld had gegeven, het is geen als er geen broertjes of zusjes waren geweest had het dan wel gekund, het is geen als ik in Nederland was geboren had ik dan wel bij haar kunnen wonen. Nee, ze krijgen het besef dat het nooit had gekund.

Hun mama's zijn de allerliefste buikmama's, mama's die ongekend veel van hun kinderen houden, mama's die over enorme moederliefde beschikken en daarom deze dappere keuze voor hun kinderen konden maken maar het zijn ook mama's die niet voor hun kinderen kunnen zorgen. Ieder van hen om hun eigen redenen. Dat zegt niets over hun. Dat zegt niets over hun mama zijn. Het enige waar het iets over zegt is over hun mogelijkheden om hun kinderen op te voeden. Daar zochten ze vervanging voor op een manier die bij hun past. Ik kan daar alleen maar diep respect voor opbrengen. Dat is dan ook wat ik mijn kinderen mee wil geven. Diep respect voor hun moeders, dat ze weten hoeveel er van ze gehouden wordt, dat het geen weggeven was maar overdragen in liefde, dat hun moeders hun mama zijn en blijven, dat het niet aan hun ligt dat ze niet bij hun mama opgroeien, dat het niet aan hun mama ligt dat ze daar niet opgroeien maar dat het de omstandigheden waren en zijn, die er voor zorgen dat ze bij mij opgroeien in plaats van bij hun buikmama.

Dat is geen natuurlijke situatie, dat is geen ideale situatie maar dat is wel de situatie zoals die is en dan is het aan ons om daar het beste van te maken en dat gaat het beste als we het met elkaar doen, als een team.

Zij en ik, met vallen en opstaan.

Met onze onvoorwaardelijke liefde van de kinderen voorop en inmiddels kan ik ook zeggen dat ik onvoorwaardelijk van hun houd. Want al maken ze het soms nog zo bont, ze hebben een plek in mijn hart. Dat plekje kregen ze doordat ze mij hun kinderen toevertrouwde maar inmiddels is die plek er om wie ze zijn. Want als je ze echt leert kennen, hun echte ik leert zien dan kan ik je verzekeren dit zijn fantastische vrouwen die menigeen zo ontzettend veel over het leven zouden kunnen leren maar bovenal over hoe sterk moederliefde is, want een stap opzij doen om je kind te kunnen bieden wat jij niet kan bieden, dat is iets waarvan ik nooit zal weten of ik het zal kunnen. Van de week kreeg ik nog een berichtje van iemand die het niet vond kunnen dat ik de moeders de hand boven het hoofd houd. Maar dat is niet wat ik doe, ik zie hun fouten, ik kan ze zelfs met hun bespreken maar ik kijk ook verder en dat wil ik mijn kinderen ook meegeven. Niet alleen bij hun moeders maar in iedere situatie.

Ik schreef dat ook terug en kreeg als reactie "maar ik snap gewoon niet hoe je je kind kunt weggeven".

Daarop is wat mij betreft maar een antwoord mogelijk "Geniet, iedere dag van dat voorrecht want wat zouden zij er veel voor over hebben om dat ook te kunnen zeggen".