Toen de vraag kwam van River haar biologische moeder of ik ook het kind, dat ze op dat moment droeg, wou adopteren was mijn reactie direct ja. Hoe zou ik ooit aan River kunnen uitleggen dat er wel plek was voor haar maar dat die plek er niet was voor haar broertje of zusje.

Natuurlijk waren er wel wat obstakels en ik snap het ook als mensen in dezelfde situatie nee zeggen, bijvoorbeeld door het kostenplaatje dat komt kijken bij een adoptieprocedure, maar ik kon niet anders dan zeggen "Natuurlijk is hij of zij ook welkom".

 

Het blijft speciaal dat ze dezelfde biologische moeder hebben, dat ze samen een geschiedenis delen, een familie in Amerika delen en uiterlijke overeenkomsten hebben maar net zoals de kinderen die ik zelf droeg totaal verschillend zijn, zijn zij dat ook.

Qua uiterlijk zie ik steeds meer overeenkomsten maar er zijn ook tijden geweest dat ik zelf niet echt veel gelijkenis zag.

River is een kopie van haar moeder, een met kroeshaar en een andere huidskleur maar verder lijken ze sprekend op elkaar. Bij haar is het echt alleen het haar en de huidskleur die ze van haar vader mee kreeg. Jeremiah lijkt juist enorm veel op zijn vader. Beide kinderen hebben nog nooit hun vaders ontmoet. Iets wat beide wel interessant lijkt maar wat tot nu toe bij een foto is gebleven. River haar vader heeft een ander gezin en vindt het moeilijk om daar te vertellen over haar en om haar te ontmoeten. Hij heeft haar wel vlak na de geboorte stiekem nog even gezien en vastgehouden in een Mc Donalds vlakbij het ziekenhuis. Ooit komt er misschien een moment dat hij het wel aandurft, ik gun het dat beide enorm.

Bij Jeremiah zal het bij een foto blijven, zijn vader is helaas overleden nadat hij na een gevangenisstraf het land is uitgezet. Op dit moment heeft hij het daar nog niet extra moeilijk mee maar dat kan natuurlijk naar mate hij ouder wordt veranderen. Hun biologische oma zegt altijd Jeremiah is anders als dat wij zijn, hij is een meneertje. River is een redneck. Daarmee zegt ze niets over hoeveel ze van ze houd, want ze is op beide stapelgek. Het is waar wat ze zegt. Het is precies dat verschil wat hun zo anders maakt. 

Van de week had ik het 10 minuten gesprek over Jeremiah. Daarin vertelde zijn meester ook dat hij laatst 10 minuten netjes was blijven wachten toen de meester zijn naam was vergeten op te noemen. Dat is Jeremiah, iedere regel heeft een doel en dus voer je die uit. Bij River zijn regels dingen waarbij je moet kijken hoe je ze kunt ontwijken. Waar hij vol ontzag kijkt naar een dood beestje op de grond, vraagt zij zich af wie het zal opeten. 

Laatst zei hun oma "River had bij ons kunnen overleven, Jeremiah had het bij ons niet gered".

Het is de keiharde waarheid. Hij zou het niet kunnen. Het zit niet in zijn karakter. Zijn vader had ook een totaal ander leven voordat hij verslaafd raakten. Zijn vader was tandarts. 

Het verhaal van zijn vader laat mij altijd beseffen dat je nooit kunt zeggen 'mij overkomt dat niet'. We hebben misschien door de plek waar ons bedje stond minder kans om dat pad te bewandelen maar je weet nooit wat je in de toekomst zal overkomen en hoe je daar op zult reageren. Hij nam de verkeerde beslissing en moest die uiteindelijk met de dood bekopen.

 

River is altijd bezig met Amerika, haar familie, haar leven dat zich daar hoort af te spelen. Hij heeft het er zelden over.

Hij kan zich zelfs mateloos irriteren als ze voor de zoveelste keer iets zegt over hun biologische moeder. Want hoe leuk het ook is dat je samen een geschiedenis deelt, je wordt er ook altijd mee geconfronteerd hoe de ander er mee omgaat. Zij snapt niet dat hij het niet zo mist, hij snapt niet dat zij het zo mist.

Hij wil ook heel graag terug maar benadrukt dan altijd dat hij er heen gaat voor even, een vakantie, een bezoek. Zijn thuis is hier.

Zij zou het liefste alles oppakken en daar heen gaan, voor altijd. Wel is ze heel stellig dat ze bij ons hoort, dus ook wij moeten allemaal mee. Ze gunt het de peuter enorm dat hij zijn moeder kan zien maar ze zou het zelf ook graag zo hebben. Bij adoptie kijken ze altijd eerst of er een plekje in het land zelf is, dat was er voor haar niet maar hoe gek ik ook op haar ben en mij geen leven zonder haar zou kunnen voorstellen, kan ik niet anders dan concluderen dat het voor haar enorm fijn was geweest als dat wel zo was geweest. 

 

Er is niemand die zo goed weet te verwoorden hoe iets voelt, hoe ze over iets denkt of wat ze wil. Dat kan aan de ene kant hard en soms moeilijk zijn maar aan de andere kant ben ik er enorm blij mee. Ze maakt van haar hart geen moordkuil en ondanks dat ze voelt dat ze in Amerika hoort te zijn weet ik doordat ze zo open is dat ze ook voelt dat ze hier hoort te zijn, hier bij ons. Dat is precies de reden waarom ik haar het zo gun om naar Amerika te gaan. Ik gun het de jongens ook maar voor haar is het anders, zij voelt zich dan even echt helemaal compleet. Geen spagaat, geen tweestrijd, dan zijn wij met zijn allen daar waar zij hoort te zijn. Toen we er de laatste keer waren was er iemand, die zelf geadopteerd is, die het aan de foto's zag. Die zonder dat ik het ergens ook maar benoemd had mij een berichtje stuurde met "Goh misschien raar dat ik dit schrijf maar ik zie dat ze thuis is nu ze in Amerika is. Ik zie het aan haar houding, haar ogen, haar lach. Ze is compleet". Het was precies wat ik ook zag. Ze huppelde die weken door het leven. Het was zeker niet zo dat er geen tranen vloeiden door verdriet, moeilijke momenten of onbegrip over situaties maar ze was daar waar ze moest zijn met de mensen die ze daar bij wou hebben.

 

Vaak gaan mensen er vanuit dat River en Jeremiah een speciale band hebben. Dat ze beter met elkaar op kunnen schieten dan met de andere kinderen. Dat het broer en zus zijn bij hun echter voelt. Ik kan je verzekeren dat is niet zo. Ze zijn net zo broer en zus van elkaar als dat de rest dat van elkaar is. Ze delen met zijn tweetjes dezelfde geschiedenis maar het heden beleven ze met alle broers en zussen. Het zijn echt twee unieke kinderen. Twee kinderen met hun eigen karakter, hun eigen ideeën, hun eigen wensen en dromen. Ze zijn pas een front als er iemand iets zegt over de ander, want zij mogen afzonderlijk van alles van de ander vinden maar als er van buitenaf iemand iets over een van hun te zeggen heeft dan staan ze als een front. Net zoals ze dat staan als iemand iets negatiefs over hun buikmama kan zeggen.  Door de telefoon hebben ze een identieke stem en ondanks dat ze er beide totaal anders in staan, spreekt die stem altijd hetzelfde als het gaat over hun buikmama, vol liefde. Iets wat ik hoop dat dat altijd zo zal blijven.