Op  jonge leeftijd, ik was 21 jaar, trouwde ik.

In onze omgeving zag ik dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend was en we besloten al vrij snel na ons trouwen dat we graag kinderen wilden.

Net na mijn  23e verjaardag op 9 juli 1991 werd ik moeder van dochter Nienke.

Wat was ik blij maar wat was het wennen.

Na 2 jaar en 3 maanden werd onze zoon Jelle geboren.

Ik genoot van dit lieve tweetal. We wilden altijd graag drie kinderen maar dochter Inge liet op zich wachten. Toen Jelle 3,5 jaar was, was ze daar!

Wat een cadeautje, zo'n makkelijke gezellige baby en grote broer en zus vonden het geweldig!

 

Ik dacht dat ons gezin compleet was. 

Ik genoot van ons drietal en werkte parttime, we hadden het goed. Toch knaagde er wat. Ik wilde iets voor kinderen betekenen, maar ik wist niet welke manier bij mij paste.

Ik bad daar veel voor. Ik wilde graag betekenisvol leven.

Diverse opties kwamen langs maar niets leek te passen. Totdat iemand in mijn omgeving een adoptiekindje kreeg.

Diep in mij begon het te borrelen en ik werd enthousiast.

Was dit het?

Als kind heb ik van dichtbij een adoptie meegemaakt en toen vond ik het al geweldig, maar dit was wat op de achtergrond geraakt.

Ik bleef er over denken.

Adoptie heeft echt veel consequenties en was dit echt de bedoeling?

 

Toen ik het aan mijn man voorlegde was hij direct enthousiast en we hebben besloten ons aan te melden voor adoptie, niet wetende hoe het verder zou gaan.

Nou, de vlam ging branden!

 

We verdiepten ons in alle mogelijkheden, de procedure, de kosten, de regels.

Er was veel om over na te denken.

Omdat wij al 3 biologisch eigen kinderen hadden, vielen er veel landen af.

En toch, ik wist gewoon dat het goed ging komen. Na de verplichte voorlichtingsbijeenkomsten en de gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming kwamen we uit op adoptie van een kindje met een medisch rapport (special need) uit China.

 

We hadden drie gezonde kinderen en wilden een kind met een medisch rapport een toekomst geven. In die tijd kwamen uit China nog veel meisjes zonder medisch rapport. Onze keus voor een kindje met special need betekende dat de procedure sneller zou gaan maar ook dat we keuzes moesten gaan maken. Keuze voor welke special need je wel of niet open staat. 

Het voelt zo ongemakkelijk.

Als je een bepaald medisch rapport niet wilt, dan voelt dat of je een kindje afwijst.

Verstandelijk weet je dat er nog genoeg kinderen overblijven, maar toch voelt het naar. De adoptiestichting begeleidt je daarin, gelukkig ook met wat nuchterheid.

 

Drie en een half jaar nadat we de adoptieprocedure startten mochten we in november 2001 onze zoon Joost Xu Feng in Nanjing in de armen sluiten.

Op dat moment was hij 2 jaar en 7 maanden oud.

 

Joost is geboren met een zgn. frommeloortje en is doof aan één oor. 

Toen we hem kregen, schrokken we. Hij was zo klein en mager, kon niet lopen, niet praten en niet eten.

We kregen een baby van ruim 2,5 jaar oud.

Het was duidelijk dat hij echt een grote achterstand had, maar we gingen ervan uit dat hij dit wel weer zou inhalen.

Na een mooi verblijf in China vlogen we na 2 weken weer naar huis.

De eerste tijd was pittig. Hij huilde veel en wilde niet eten, maar ging fysiek goed vooruit. Toch haalde hij de schade niet echt in. Hij probeerde ook niet te praten. 

Na de adoptiescreening kwamen we terecht bij de KNO arts om zijn gehoor te checken. 

Rechts hoorde hij zo goed als niets maak ook links was de gehoorgang minder goed aangelegd. We besloten om met een hoortoestel zijn gehoor te verbeteren en met logopedie zijn spraak.

Toch ging dat laatste te langzaam en hebben we Joost aangemeld voor een school speciaal voor kinderen met gehoor- en/of spraakprobleem.

 

Ondertussen wilden we heel graag een tweede adoptieprocedure starten. Dat deden we eind september 2003. 

Opnieuw kwam de Raad voor de Kinderbescherming en moesten we alle medische rapporten weer bespreken. 

Deze keer maakten we weer andere keuzes en stonden we open voor meer. 

Waarom? Omdat we merkten bij Joost dat een klein medisch rapport niets zegt over hoe het verder gaat.

Een kind is zoveel meer dan zijn medische rapport!

 

In juni 2004, 9 maanden na de start van de procedure, ontvingen we Daan Chen Yu met liefde in ons gezin.

Daan heeft een dubbele volledige schisis wat betekent dat zijn lip, kaak en gehemelte open zijn aan beide kanten.

In China was zijn lip al gesloten en drie maanden na thuiskomst had hij zijn eerste operatie bij ons om zijn zachte gehemelte te sluiten.

Dit wad nodig voor een goede spraakontwikkeling. 

Ik week niet van zijn zijde, want wat was het belangrijk dat hij erop kon vertrouwen dat ik er altijd was.

Wekelijks gingen we naar logopedie, hij kreeg een beugelplaatje voor zijn gehemelte voor spraakverbetering. 

Later had hij nog operaties voor sluiting van het harde gehemelte, buisjes, nog een keer buisjes, verlenging van het zachte gehemelte. kaaksluiting met bot uit zijn kin, nog een keer kaaksluiting (ik wist niet dat bot ook weer kon verdwijnen ;) ) en we beugelen al meer dan 10 jaar.

Hij is nu 18 jaar, 8 operaties verder, maar nog niet klaar.

Als het beugelen klaar is, krijgt hij nog implantaten en mag hij kiezen wat hij cosmetisch nog wil verbeteren aan zijn lip/neus.

Wij vinden hem zo al mooi, maar hij wil het perfecte. Dat gaat volgend jaar waarschijnlijk gebeuren.

 

Ondertussen werd het leven met Joost complexer. Op de school waar hij zat haalde hij het niveau niet, hij werd onderzocht door een psychiater en in de zomer van 2005 kregen we te horen dat Joost verstandelijk beperkt en autistisch is en dat hij een hechtingsstoornis heeft. 

Op advies van de arts ging hij naar een school voor zeer moeilijk lerende kinderen om hem een kans te geven te leren op zijn niveau. 

Dat pakte gelukkig goed uit en hij begon te leren lezen, reken, tekenen, praten en zwemmen.

Qua gedrag werd het steeds ingewikkelder. Zijn gehoorprobleem en zijn misvormde oor was al lang geen probleem meer, maar des te meer zijn gedrag.

Het verhaal wordt te lang om dit allemaal toe te lichten, want ik kan er wel een boek over schrijven. 

Uiteindelijk was het niet meer mogelijk om hem thuis te laten wonen. 

Ik ging er aan onderdoor. We hadden echt een psychiatrisch patiënt in huis en zijn gedrag werd echt te bizar en niet meer te hanteren.

Het leven met Joost ging 24/7 door waardoor ik bijna niet meer sliep.

Joost ging al naar een zaterdagopvang en weekendjes logeren bij een huis voor verstandelijk beperkte jongeren om wat rust in huis te krijgen, maar uiteindelijk was dat niet meer voldoende.

 

Met pijn in ons hart hebben we in 2013 moeten besluiten dat Joost niet meer thuis kon wonen. 

Ik heb dagen gehuild, maar moest ook concluderen dat dit voor hem beter was.

 

We zijn nu 7 jaar verder, Joost is 20 jaar en het gaat redelijk goed met hem.

Bij vlagen gaat het minder goed.

Hij beschadigt zichzelf soms, trekt haren uit zijn hoofd, maar zit wel echt op zijn plek.

Hij woont er fijn en komt elke week een dag naar huis en dat gaat goed.

Uiteindelijk heb ik er vrede mee. Ook al woont hij niet meer bij ons, zijn leven is zoveel beter dan dat het in China zou zijn geweest.

 

Volgende week lees je het vervolg.

Je kunt dit prachtige gezin volgen op Instagram.