Nadat het bericht kwam dat Joshua zijn biologische moeder officieel afstand van hem had gedaan mocht ik mij wel zijn moeder noemen maar dat betekende nog niet dat ik al naar hem toe mocht. Daarvoor was eerst toestemming vanuit Den Haag nodig.

11 jaar geleden ging dat allemaal nog een beetje anders als nu maar het wachten op toestemming om af te reizen is nog steeds een noodzakelijke stap.

 

Joshua was inmiddels in een kindertehuis. We hadden het geluk dat er een Nederlandse vrouw werkzaam was die de moeite nam om ons iedere dag een verslagje te schrijven en te mailen over hoe het met hem ging. Vergezeld door 1 of 2 fotootjes.

Ze waren daar enorm lief en goed voor hem maar er is maar een ding dat je op dat moment wilt en dat is zelf voor hem zorgen.

Hoe lief alle medewerkers van het kindertehuis ook zijn, het is en blijft hun werk. Ik ben zijn moeder en dat is toch anders.

 

Na 10 dagen mochten we eindelijk afreizen. 

Een van de eerste vragen die mensen vragen is vaak of ik nooit bang ben geweest dat ik voor hem niet hetzelfde zou voelen als voor de kinderen die ik zelf gedragen had.

Ik snap de vraag en misschien dat dat bij andere vrouwen wel speelt maar dat heeft bij mij nooit gespeeld.

Ik was wel bang toen ik zwanger was van Kyana dat ik nooit zoveel van haar zou kunnen houden als dat ik deed van Djimon maar toen ze er eenmaal was, wist ik dat liefde voor kinderen iets is wat er direct is. Er opent zich gewoon een extra luikje in je hart.

Tijdens de zwangerschap van Zinsy had ik die angst dan ook helemaal niet en toen ik ging adopteren wist ik dat het voor mij niet belangrijk is om bijv. gelijkenis met mezelf te zien om van iemand te kunnen houden.

Het moment dat ik zijn foto voor het eerst zag was het gevoel van onvoorwaardelijk houden van er direct. Er zat geen enkel verschil in met het gevoel van de eerste blik op je kind na de bevalling. 

Je weet het, je voelt het in iedere vezel van je lichaam, ik hou van je en zal er alles aan doen om je gelukkig te maken.

 

Het moment dat we opstegen met het vliegtuig en daadwerkelijk onderweg waren naar Joshua zal ik nooit vergeten. Mijn emoties zaten echt in een achtbaan. Een golf van vragen spoelde door mijn hoofd. Hoe zouden de kinderen reageren? Zou er contact plaatsvinden met zijn biologische moeder? Hoe zou hij reageren op ons? Hoe zou alles verlopen qua procedure als we hem eenmaal in onze armen hadden? (We wisten uiteraard hoe de procedure er uit zou gaan zien maar niemand weet van tevoren hoe lang bijv. de paspoort aanvraag duurt).

We landen s' nachts in Fort Lauderdale en zouden daar ook de komende weken verblijven. De volgende ochtend zouden we Joshua op mogen halen in het kindertehuis in een plaats vlakbij onze verblijfplaats.

 

We werden meer dan hartelijk ontvangen in het kindertehuis en naar een kamertje geleid. Daar mochten we plaatsnemen op een bank. Een medewerker zou hem gaan ophalen. Ik kan mij nog exact het geluid van haar voetstappen herinneren gemengd met het liedje Twinkle Twinkle Little Star dat ze zong terwijl ze onze kant opliep.

Ik wist dat ze hem in haar handen moest hebben en kon alleen maar denken 'loop sneller, ik wil hem in mijn armen'.

Die paar minuten waren de langste van de hele procedure. Ik was in hetzelfde gebouw als hem, hij was vlakbij en alle mensen om mij heen hadden hem al eens vastgehouden, ik kon niet wachten tot dat moment ook voor mij aanbrak.

 

Toen was hij daar en wat was hij prachtig. Ontzettend klein maar met een betoverende blik.

Er moesten nog wat papieren getekend worden en toen was het moment daar. Ons leven samen ging beginnen.

Na twee weken in Florida te hebben verbleven mochten we terug naar Nederland. Waar mijn hoofd op de heenweg vol met vragen had gezeten, was mijn hoofd nu leeg maar over mijn wangen stroomden de tranen. Ik kon niet stoppen met huilen. Wat was ik blij met hem maar wat voelde ik intens verdriet voor zijn biologische moeder. Wat vond ik het lastig om hem echt mee te nemen, ver weg van zijn geboortegrond, ver weg van zijn roots.

Begrijp mij niet verkeerd, ik stond en sta compleet achter zijn adoptie en weet en wist dat dit echt was wat zijn biologische moeder wil maar waar was de stem van dit kleine baby'tje. Hij moest al zoveel meemaken in zijn jonge leventje. Hij was gewenst, gewild en geliefd maar hoe zou hij hier later op terug kijken.

Op dat moment wou ik de tijd gewoon voor even 20 jaar vooruit spoelen om te zien hoe hij er later op terug zou kijken. Of hij zou voelen, weten en geloven dat dit de beste en enige oplossing was die zijn biologische moeder zag en dat ik niets liever wilde, mij vereerd en dankbaar voelde dat ik die taak van mama zou mogen volbrengen.

 

Wat was er een ontzettend warm welkom.

Zijn aankomstfeest een maand later werd door meer dan 250 mensen bezocht.

Maar al snel leerde ik ook iets wat ik nooit had  gelezen in al die lectuur die ik de afgelopen jaren over adoptie had gelezen. Ik leerde de inhoud van discriminatie en racisme kennen. Ik was opgevoed met het idee dat we geen kleur zagen maar dat is niet eerlijk om te zeggen. Die kleur bestaat namelijk wel degelijk en bepaalt wel degelijk heel veel. Veel meer dan dat ik ooit had kunnen bedenken.

De vraag of mijn gezin compleet werd mij vrijwel direct door iedereen gesteld. Nee, dat was het niet.

Mijn droom was een groot gezin (en dat kan je natuurlijk ook bij 4 kinderen vinden maar zo voelde het voor mij nog niet). Daarnaast wilde ik graag voor Joshua dat hij niet een uitzonderingspositie in het gezin zou bekleden.

Als er nog een kindje d.m.v. adoptie in ons gezin bij zou komen zou hij dat unieke stukje met iemand kunnen delen.

 

Toen Joshua 1 jaar was mochten we weer een nieuwe procedure beginnen en dat deden we dan ook direct.

Dit keer liep de procedure totaal anders omdat op dat moment de procedures niet via een adoptiebureau in Nederland liepen maar via het Ministerie van Justitie.

Al vrij snel was er een match. Er was een zwangere dame in Amerika die reeds 2 kinderen met sikkelcelanemie had en nu onbedoeld weer zwanger was geworden. Haar man was na het horen van de zwangerschap er vandoor gegaan en ze wist dat ze het niet aan zou kunnen nog een kind, met vermoedelijk ook sikkelcelanemie, groot te brengen in haar eentje. Afgezien van de financiële problemen waar ze nu in zat doordat hij man haar en de kinderen in de steek had gelaten, zag ze ook niet voor zich hoe ze het zou moeten doen als een van de drie kinderen weer een tijd in het ziekenhuis zou moeten liggen. Dat lukte haar al niet met 2 en een man erbij. Hoe zou ze dat ooit met drie kinderen en zonder man of netwerk moeten doen.

Ze besloot daarom, na heel veel gesprekken met maatschappelijk werk en haar kinderarts, om dit kindje, dat ze droeg te laten adopteren.

Een besluit dat ze nam met heel veel verdriet maar met een enorme dosis liefde.

Wat had ik met deze vrouw te doen. Hoe onmenselijk is het als je zoiets moet kiezen.

Ik las alles wat los en vast zat over sikkelcelanemie. Bezocht artsen. Sprak met mensen die het hebben enz enz. 

De datum naderde en alles was klaar voor zijn komst. 

Toen beviel ze en werd het stil. Heel stil.

Na de foto die we ontvingen, hoorde we niets meer.

Tot 3 dagen later. Haar moeder, waar ze jarenlang geen contact mee had gehad, had gehoord van de situatie en wilde na al die jaren eindelijk de moeder zijn die ze altijd had moeten zijn. Zij zou bij haar intrekken en samen zouden ze voor de kinderen zorgen.

Een geweldige oplossing maar het verdriet van loslaten was er wel. 

 

Ik dacht toen dat het wel weer maanden zou gaan duren voordat er een voorstel zou komen en al helemaal dat het nog maanden zou gaan duren voordat we een kindje er daadwerkelijk bij zouden gaan krijgen.

Maar daar zat ik compleet naast.

 

Nog geen drie weken later ging de telefoon. 

Ik weet nog precies waar ik stond in de woonkamer. Mijn plan was om nog even snel stof te zuigen voordat de kinderen thuiskwamen uit school. De telefoon ging en ik zag dat het het nummer van het Amerikaanse adoptiebureau was.

Ik dacht "Wat aardig dat ze even opbellen om te informeren hoe het gaat" maar dit was een heel ander telefoontje.

"Charlotte, je moet even heel goed luisteren. Er is vannacht een meisje geboren, een meisje dat het nu heel zwaar heeft omdat ze moet afkicken, een meisje met een complex dossier en we begrijpen het dan ook volkomen als je dit niet kunt of wilt doen maar de biologische moeder geeft aan dat ze jou graag als moeder voor haar dochter wilt. Ze blijft zeggen dat jij het zult begrijpen. We weten niet waar ze daarmee op doelt maar willen het je wel voorleggen".

Ik hoorde niets meer.

De wereld stond stil. Ik greep mij vast aan de stoel voor mij en kon alleen maar uitbrengen dat ik haar moeder zou worden, dat ik niets liever wilde dan dat.

"Er zijn nog geen papieren klaar omdat het kindje reeds geboren was toen we werden ingeschakeld. We gaan nu alles in een sneltreinvaart zetten en je hoort heel snel van ons. Gefeliciteerd Charlotte!".

 

Daar stond ik dan in de kamer. 

Helemaal alleen, ik heb enkele minuten verdwaasd voor mij uitgekeken voordat het besef echt geland was.

Ik werd weer moeder en ook heel snel.

Duizenden vragen gingen door mijn hoofd.

Wat wist ik nu eigenlijk van haar?

Geen idee of ze een naam had, hoe haar verdere gezondheid was, had ze broers of zussen, waar was ze geboren?

Nog geen twee uur later kwam het dossier binnen en ik kon alleen maar staren naar de foto van de biologische moeder.

Die vrouw zag ik niet voor het eerst.

Deze vrouw kende ik....

Dit was de vrouw waarmee ik contact had gehad toen ze 2 jaar geleden zwanger was van een jongetje. Een jongetje waarvoor uiteindelijk haar familie zou gaan zorgen.

Het jongetje dat niet in mijn leven kwam en waardoor Joshua in mijn leven kwam.

De vrouw die mij toen zag als moeder voor haar zoon, zag mij nu als moeder voor haar dochter.

 

Ik belde direct het adoptiebureau op om het te vertellen. 

Ze waren net terug uit het ziekenhuis en hadden daar nogmaals gevraagd wat de biologische moeder bedoelde met dat ik het zou begrijpen. Zij had toen geantwoord dat ze mij nooit was vergeten en dat ze wist dat ik haar ook zou herinneren. Dat het geen toeval kon zijn dat onze wegen elkaar weer kruisten. Zij en ik, wij zijn een wij, dat kan niet anders, sprak ze.

 

Die wij, zijn we tot op de dag van vandaag. Met flink vallen en weer opstaan maar een team zijn we zeker.

Volgende keer zal ik vertellen hoe het verder verliep.