In het kader van November Nationale Adoptiemaand leek het mij leuk om Charlotte te helpen met het schrijven van een gastblog.

Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Lisa van der Schaaf, 21 jaar oud en ik ben geboren in Quzhou (China).

Op een leeftijd van 10 maanden ben ik door mijn ouders geadopteerd en ben ik in Leeuwarden komen wonen.

 

Ik zal een gastblog voor Charlotte schrijven, omdat zij graag verschillende perspectieven wil laten zien aan haar lezers en omdat er niet veel vanuit het perspectief van een geadopteerd kind wordt geschreven. Begrijpelijk ook, want niet iedereen kan en wil zijn of haar verhaal vertellen.

 

Ik zal bij het begin beginnen. Mijn ouders, inmiddels 32 jaar getrouwd, konden geen eigen kinderen krijgen. Hun kinderwens was dusdanig groot dat een leven zonder kinderen voor hen geen optie was.

Als je zelf geen kinderen kan krijgen, maar wel een leven met kinderen wil, ga je naar alternatieven kijken.

Adoptie hebben ze vanaf het beging niet uitgesloten, ook toen er nog helemaal geen sprake was van geen eigen kinderen. 

Na uiteindelijk bijna 10 jaar zelf proberen gingen ze kijken naar waar hun voorkeuren omtrent het land lagen en of ze een kindje wilde met een 'special need' en voor welke stichting ze zouden kiezen, etc, etc.

 

Mijn ouders besloten om voor de adoptiestichting Meiling te gaan, met als land China. Ook hebben mijn ouders aangegeven dat een 'special need' kindje ook van harte welkom was.

Na jaren te hebben gewacht, was het eind november 1999, zover.

Ze mochten gaan afreizen naar China.

Samen met een groep andere ouders vertrokken ze vanuit Amsterdam naar Beijing. In China is de regel (althans dat was toen zo) dat gezinnen twee weken in China verblijven. Dit om de formaliteiten rond te krijgen.

 

Op 3 december 1999 kwamen mijn ouders en ik aan in Amsterdam. Mijn oom en tante stonden op ons te wachten. Daar was ze dan, de kleindochter, tantezegger en nichtje genaamd: Lisa Qu Jianxin van der Schaaf. 

Misschien wel leuk om te weten, mijn Chinese naam is niet vanuit mijn biologische ouders meegegeven. 

Het komt vaak voor in China, dat geadopteerde kinderen een naam krijgen, welke begint met de eerste paar letters van de plek waar ze vandaan komen.

Ik kom uit Quzhou, mijn naam begint met 'Qu".

 

De eerste jaren van mijn leven verliepen prima. Ik was een aanhankelijk meisje en mijn moeder kon bijna geen stap in het huis zetten of ik hing al aan haar benen.

Voor mijn ouders was dit niet altijd even makkelijk, omdat zij natuurlijk ook wel eens even tijd voor hunzelf wilden hebben.

Drie jaar later kreeg ik er een zusje bij.

Zij is ook geadopteerd vanuit China en komt uit Changde, provincie Hunan.

Op kerstavond 2002, landden mijn ouders en zusje op Schiphol.

Ik mocht samen met een van de begeleiders de slurf in om mijn ouders en zusje te verwelkomen.

 

Voor mij was het heel erg wennen dat ik er nu een zusje bij had.

Na drie jaar alleen met mijn ouders te zijn geweest en dan ineens een zusje die ook haar aandacht opeist.

Dat vond ik vaak lastig. Ondanks dat zou ik momenteel niet meer zonder haar kunnen.

Zij is 18 en ik ben 21, en naarmate we ouder worden groeien we steeds meer naar elkaar toe, ook al zijn onze karakters 180 graden anders.

 

Anno 2020 ben ik vierdejaars student Bedrijfskunde aan NHL Stenden Hogeschool in Leeuwarden, al een mooi aantal jaar een vriend, thuiswonend en onwijs gelukkig met mijn ouders, zusje, familie en vrienden.

De afgelopen 21 jaar heb ik me vrijwel niet geïnteresseerd in het hele adoptiegebeuren. Als kleine meid had ik vaak wel vragen aan mijn ouders, maar dat ging vooral om het feit dat ik er anders uitzag dan de andere kindjes op mijn school.

Maar ik ben nooit zo erg gepest om mijn uiterlijk dat ik daar nu nog littekens van heb. Nu moet ik erbij vermelden dat er in al die jaren altijd wel een paar rotte appels rondliepen op straat die je dan nariepen, maar ik denk dat ik gewoon een nuchtere Fries ben.

 

Ook nu heb ik nog steeds geen last van het feit dat ik niet weet wie mijn biologische ouders zijn.

Dit klinkt voor sommigen misschien onbegrijpelijk, maar ik heb deze behoeft niet.

Uiteraard blijf je met onbeantwoorde vragen in het leven zitten, maar deze spelen niet een dusdanige rol, dat mijn dagelijkse leven hiervan afhangt.

Ik kan me daar prima overheen zetten, ik kan er maandenlang niet over nadenken.

Vaak wordt ik getriggerd door iets op TV, of door blogs die ik lees, want ik interesseer me graag voor anderen en hun verhalen.

En soms ga ik daardoor nadenken, alleen kan ik het ook rustig weer loslaten, zonder verdriet of onzekerheid.

 

Voor degenen die deze blog lezen en dit niet kunnen begrijpen, ik sta open voor mijn adoptieverhaal, ik sta open voor andermans kritiek op mijn gedachtes bij 'het niet hoeven vinden van mijn biologische ouders'.

Iedereen kan mij alles vragen of vertellen of hun visie op een bepaalde situatie geven, zolang het maar met respect kan.

Respect is een van de belangrijkste waarden in mijn leven, en ik denk dat dit tegenwoordig ook een van de belangrijkste waarden in deze wereld zou moeten zijn.

 

Ik wil jou, Charlotte, bedanken voor het feit dat ik een gastblog heb mogen schrijven.

 

Mocht je ook geadopteerd hebben, pleegkinderen hebben, zelf geadopteerd zijn of een pleegkind zijn/geweest zijn en je verhaal willen delen, dan horen we graag van je!

Juist van ervaringsverhalen van elkaar kunnen we zoveel leren.

Lisa enorm bedankt dat je jouw verhaal wou delen met ons.