Nadat het voorstel voor River was gekomen, ging alles eigenlijk totaal anders als bij de procedure van Joshua.

Het duurde niet lang voordat de toestemming om af te reizen kwam. Dit had alles te maken met het feit dat de adoptieprocedure van River, in Nederland, rechtstreeks via het ministerie verliep.

Dat was uiteraard heerlijk. Ik wou niets zo graag als haar zo spoedig mogelijk in mijn armen sluiten maar die dagen voor het afreizen waren hectisch en een rollercoaster aan emoties.

Dit had overigens niets te maken met het feit dat er "plotseling" een meisje bij ons kwam horen en er van alles geregeld moest worden. Het had alles te maken met het feit dat er zoveel meer aan de hand bleek te zijn dan wat iedereen in eerste instantie dacht.

 

Dapper als ze was (en nog steeds is) durfde de biologische moeder het aan om een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis de waarheid te vertellen. Ze vertelde deze mevrouw in welke problemen ze zat en hoe ze hier haar dochter bij betrokken had. Ze wist dat ze fouten had gemaakt en probeerde nu met gevaar van eigen leven haar dochter alsnog te redden. 

Ik kan eerlijk zeggen dat ik geen moment boos op haar ben geweest. Ik heb mij wel afgevraagd hoe je in zo'n situatie kunt belanden. Ik denk toen ik dit hoorde (iets wat ik niet tot in de puntjes zal delen omdat dat iets is voor River later om te beslissen) dat ik voor het eerst echt voor de volle 100% mij besefte wat de gevolgen kunnen zijn van de omstandigheden waarin je geboren wordt.

Ik zag op dat moment hoe de wereld kan zijn. Ik besefte mij voor die tijd ook dat het leven geen roze wolk was en dat ik het goed had maar hoe makkelijk verkeerde keuzes gemaakt worden als je al in een neerwaartse spiraal zit, werd mij toen pas echt duidelijk.

 

Het was helder, River moest in veiligheid worden gebracht. Een zoon van een medewerker zou zich voordoen als een kersverse vader en haar het ziekenhuis proberen uit te krijgen. Hij zou haar meenemen als ze voor controles in een andere kamer zou liggen. Daarna zou hij met de maxicosi direct doorrijden naar een gastgezin dat aan iedereen zou vertellen dat ze een tijdje op een kindje van een van hun kerkgenoten, zouden passen. 

Je kijkt wel eens een film waarbij je op het puntje van je stoel zit, nu was het echt. Ik moest lijdzaam afwachten aan de andere kant van de oceaan of het goed zou komen. Zou het hem lukken om haar het ziekenhuis uit te krijgen, wat zou er door de biologische moeder moeten gaan nu ze geen afscheid van haar kind kon nemen, wat zou er door River gaan nu ze zo plotseling weggehaald werd bij alles wat haar vertrouwd was, zou het die mensen lukken iedereen te overtuigen met hun verhaal?

Minuten kropen voorbij maar toen na enkele uren was daar het bericht. Het was hem gelukt om het ziekenhuis uit te lopen en River tijdens een kerkdienst over te dragen aan de mensen die nu voor haar zouden zorgen.

Die avond belde die mensen om te vertellen dat alles goed ging. Zij was een oud verpleegkundige en had veel ervaring met kinderen die verslaafd ter wereld waren gekomen. Ze was geschrokken van River. Niet het gegil wat je verwacht maar een apathische baby. Een baby die geen enkel geluid maakte en dwars door je heen keek.

Een kindje dat verstijfde van angst en pijn zodra je het aanraakte, een kindje dat duidelijk in een overlevingsstand stond. Mijn hart brak.

 

Nog geen week later sloot ik haar in mijn armen en ze hadden gelijk gehad. Dit was een kindje met een hele grote rugzak, dat was direct duidelijk.

Een baby die nu al een muur had opgetrokken. Een baby die het vertrouwen verloren was en keek alsof al het geluk uit de wereld was.

Als ik nu de foto's terug kijk zie ik hoe erg het was, de andere kinderen zeggen nu dat ze eng kijkt op de foto's maar toen wist ik het maar ik zag het niet. Ik zag een prachtig kind, ik was direct verliefd. De kinderen zagen het toen ook niet en vonden haar schattig en waren dolgelukkig met hun zusje.

 

Het was niet mogelijk om de biologische moeder van River te ontmoeten toen we in Amerika waren. Het zou niet veilig zijn en niemand wist waar ze was. Het plan was wel om de biologische familie te ontmoeten maar die durfde dat op het laatste moment niet. In Nederland aangekomen herstelde dat contact met de familie zich snel. Het contact met de biologische moeder bleef maanden uit maar rond de eerste verjaardag van River werd ook dat weer intensief, een groot geschenk.

 

Ik vergeet nooit meer het moment dat ik dacht dat mijn gezin compleet was. 5 kinderen, dan moest het toch wel klaar zijn? Ik zou geen procedure meer opstarten dus werd het tijd om de babyspullen weg te geven aan mensen die het goed konden gebruiken. Het wiegje ging als laatste. Het wiegje waar Kyana, Zinsy, Joshua en River in hadden gelegen.

Met de andere spullen had ik totaal geen moeite gehad maar dit vond ik lastig. Ik hoorde van een jong stel dat het heel goed kon gebruiken en besloot het hen te geven. Noem het raar of vreemd maar ik sprak af het buiten neer te zetten voor ze, op de een of andere manier wou ik het niet zien dat het nu ook echt weg ging. Dat ik een hoofdstuk af ging sluiten, ergens was ik daar nog helemaal niet klaar voor. 

Ik ging op bed zitten en scrolde wat nutteloos over Facebook toen er een berichtje binnen kwam van de biologische moeder van River. Ze vertelde mij dat ze zich heel erg schaamde maar dat ze weer zwanger was geworden en heel graag zou willen dat ook dit kindje bij ons zou opgroeien, samen met zijn of haar grote zus.

Terwijl het wiegje opgehaald werd, tikte ik de woorden "Dit gaan we samen doen, wees niet boos op jezelf maar zorg goed voor jezelf en de baby, ga naar een adoptiebureau en weet dat ik je zal steunen zoveel ik kan".

Zij tikte terug "Ik wist dat ik op je kon vertrouwen, je hoort van mij".

 

Ik weet niet hoe lang ik daar op dat bed heb gezeten. Ik weet alleen nog dat ik tijdenlang voor mij uit heb gekeken en alleen maar dacht "Het gezin was dus nog niet compleet, ik ga nog een keer moeder worden".

Alle dingen zoals het geld voor de procedure, de auto waar we niet meer in zouden passen enz., ik stond er niet bij stil. Niet op dat moment.

Iemand in nood help je, het was haar wens om deze kinderen samen op te laten groeien, wie zou ik zijn om dat niet te ondersteunen. Hoe zou ik anders ooit aan River moeten vertellen dat ik nee, had geantwoord op deze vraag.

Maar het was niet dat ik mij verplicht voelde. Ik voelde mij ook op een rare manier vereerd. Dat zij ook dit kindje bij mij wou laten opgroeien moest toch ook betekenen dat ze echt achter haar keuze stond dat ze mij als moeder voor River had uitgekozen. 

Het belangrijkste was dat ik voelde dat dit goed ging komen, dat hij of zij er gewoon nog bij zou horen. Dat we nog niet compleet waren.

 

Het werden hele spannende maanden, daarover binnenkort meer.