Het is exact 7 jaar geleden dat ik haar in mijn armen sloot

7 jaar geleden was daar het telefoontje van het Ministerie dat we naar haar mochten afreizen.

Na heel veel zoeken, want alles leek wel vol te zitten, vonden we toch nog een vlucht en verblijfplaats.

Want nu dat telefoontje er was, wou ik niets anders dan naar haar toe.

Wachten was geen optie meer!

 

We zouden eerst twee dagen moeten verblijven in een hotel voordat we terecht zouden kunnen in het huis waar we de rest van de weken zouden verblijven.

Geen ideale situatie, want verdeeld over 2 kamers maar we waren er.

Ze was hier maar een uurtje rijden vandaan.

Dan moet je gaan slapen en ondanks dat ik doodop was, lukte dat niet. In plaats daarvan schreef ik een hele lange brief aan haar biologische moeder.

Een brief waarin ik alles schreef dat mijn hart mij liet schrijven, de woorden bleven stromen, terwijl ik daar op een gammele stoel aan een klein tafeltje zat met enkel de lichten van buiten.

Het moest er uit, ik moest het haar zeggen.

 

De volgende ochtend werden we allemaal onrustig wakker. 

Het was zo ver!

 

Iedereen werd netjes aangekleed.

De navigatie werd wel 10 x gecheckt.

Dit keer zou het heel anders zijn dan toen we Joshua mochten ophalen.

 

Hij verbleef in een kindertehuis.

River verbleef bij een pleeggezin.

We zouden eerst langs het adoptiebureau moeten om alle papieren te tekenen waarna we door mochten rijden naar het pleeggezin om haar in onze armen te sluiten.

Je wilt het liefst de omgeving compleet in je opnemen. Je ieder stukje van de route eeuwig herinneren maar je gedachtes dwalen af.

Hoe zal het gaan?

Hoe zal ze in het echt zijn?

En dan zijn er natuurlijk nog vier kinderen in de auto die ieder op hun eigen manier omgaan met de situatie.

De een vraagt non-stop vragen, de volgende zit aan het raam geplakt, een ander is misselijk (en jij kunt enkel hopen dat het niet tot spugen gaat komen) en weer een ander is gewoon met een knuffel bezig en lijkt de hele situatie niet echt te begrijpen.

 

Als we vlak bij het adoptiebureau zijn, waar we uiteraard veel te vroeg arriveren, neem ik nog een keer het rijtje met hun door.

Jullie geven elkaar een hand met lopen, gaan daar netjes zitten en komen nergens aan. We moeten even praten en wat papieren bekijken en dan is echt het moment daar dat we naar jullie zusje gaan.

Hoe rustiger jullie doen, hoe sneller het gaat.

 

Het kunnen clowns zijn, stuk voor stuk.

Ze kunnen de boel op zijn kop zetten.

Ze kunnen ruzie maken en kabaal maar wat liepen ze daar lief.

Wat zaten ze daar netjes met zijn viertjes op het bankje, geen onvertogen woord.

 

Met de papieren onder mijn arm liepen we de deur uit bij het adoptiebureau en in een klap had ik in plaats van vier fantastisch luisterende, stilzittende kinderen, vier stuiterballen die door elkaar heen riepen. 

"Hoe lang is het nog rijden?" "Wie van ons mag haar als eerste vasthouden?" "Kan ze nu nooit meer naar iemand anders gaan?" "Gaat ze direct met ons mee?" "Hebben we wel melk voor haar?"

Het was chaos maar het was een perfecte chaos!

Iedereen was zo vol van haar komst.

Eindelijk was het moment daar!

We reden een straat in en de navigatie gaf aan dat we er over 200 meter moesten zijn.

Mijn hart zat in mijn keel.

De laatste stappen naar de deur waren een mengeling van lopen op wolken en het lood in mijn schoenen voelen bij iedere stap die ik nam.

 

De deur werd opengedaan en haar pleegmoeder deed open. 

Ze vertelde dat haar man er ook ieder moment kon zijn, hij moest nog even iets in de kerk doen.

 

We namen plaats op de bank terwijl zij River ging ophalen, die lag te slapen op hun slaapkamer. Ze lag daar zodat ze haar goed in de gaten konden houden aangezien ze een moeilijke start had gehad.

Dat ze dat zei betekende zo veel voor mij. Deze mensen hadden met echte liefde voor haar gezorgd toen ik het nog niet kon doen omdat ik nog geen toestemming had om af te reizen.

 

Ze kwam binnenlopen en legde River in mijn armen.

Ik was op slag verliefd.

Ze vertelde nog wat dingen over haar en terwijl ik normaal gesproken een hekel heb aan mensen die iemand niet aankijken als er tegen ze gesproken wordt, keek ik haar geen enkele keer aan.

Ik had alleen oog voor mijn meisje!

 

Na een uurtje namen we afscheid.

Het gevoel dat je komt met een lege maxicosi en met je dochter erin terugrijd naar het hotel een uur later is onwerkelijk.

 

Nadat ik eerst nog een pitstop moest maken bij de supermarkt om melk voor haar te kopen, want ze bleek in eens andere melk te drinken dan was aangegeven en ik had dus niets voor haar, reden we naar het hotel.

Ik heb haar eerst uitgekleed, gewassen en geknuffeld, terwijl de andere kinderen in de speeltuin aan het spelen waren.

Even echt één op één aandacht.

Elkaar leren kennen al voelde het alsof ik haar al heel lang kende.

We genoten nog drie weken in Florida terwijl we moesten wachten op haar paspoort.

Weken waarin het zo normaal was dat ze er was.

Alsof het altijd al zo geweest was.

 

Weken waarin we nog papieren moesten regelen en naar het ziekenhuis een paar keer moesten maar waar we verder enkel deden wat goed voelde.

Waarin we optimaal genoten!

 

Als ik nu die foto's terug kijk zie ik overigens een ander kindje dan ik zag.

Ik keek dwars door de blazen op haar lichaampje, zag wel hoe ze keek maar ik was geen seconde angstig, vertwijfeld of radeloos.

Ik wist voor de volle 100% dit gaat goed komen, wij gaan het samen redden want wat ik vanaf de eerste minuut voor haar voelden dat kon niet anders dan moederliefde zijn, een oerkracht die vrij kwam, een ik ga jou beschermen en helpen wat er ook gebeurd gevoel.

Dat gevoel moest zij nog durven toelaten en daar was meer dan een eerste minuut voor nodig van haar kant.

Wat logisch is!

Het belangrijkste is dat ze het weet, het nu ook voelt en vanochtend zei "Fijn, dat we deze zomer terug gaan naar Amerika hé mam en al is het anders dan ik had gehoopt (zie blog) we gaan kijken waar ons verhaal begon. Mooi verhaal hebben wij samen hé mam".

 

"Ja, schat een van mijn favoriete verhalen, ons verhaal!".