Sinds 16 maart zijn wij niet buiten ons hekje geweest. Sinds 16 maart heb ik enkel onze tuin en ons huis gezien.

Sinds 16 maart zitten wij thuis vast door corona.

Eerst omdat Kyana het kreeg, nu omdat ze te kwetsbaar is en ze met zo min mogelijk mensen in contact moet komen.

 

Als je mij van tevoren had vertelt dat ik met 8 kinderen (de vriend van Kyana en de vriendin van Djimon wonen hier nu ook) weken lang nergens heen zou mogen, dat we 24/7 op elkaars lip zouden zitten voor onbepaalde tijd dan had ik vast even gezucht. 

Ik ben gek op mijn kinderen en vind het heerlijk om ze om mij heen te hebben maar het is een feit dat je makkelijker werkt zonder dat je je kinderen ook les moet geven. En dat dat lesgeven makkelijker gaat als je niet tijdens de uitleg van de een, een ander kind hebt die niet in een systeem komt of dat er een moet videobellen terwijl de ander nodig hardop moet lezen.

 

Ik vind het heerlijk om te reizen met mijn kinderen, samen de wereld te ontdekken. Nieuwe dingen ontdekken, samen herinneringen maken, iedere dag op staan met het gevoel dat er avonturen op ons liggen te wachten en dat reizen deed ik dan ook veel met ze.

Ik zou nu bijna naar Ibiza vertrekken met ze en Italië hebben we in maart niet door kunnen laten gaan.

Enkele weken geleden zou ik zo anders aan hebben gekeken tegen dit thuiszitten, dan hoe ik het nu ervaar.

 

Ik zal de laatste zijn die zegt dat het hier altijd op rolletjes loopt, dat er geen onvertogen woord valt en dat mijn kinderen met een grote lach op hun gezicht iedere dag aan hun huiswerk starten. Nee, hier zijn we ook nog steeds een "normaal" gezin waarbij iedereen zijn nukken heeft en er af en toe iemand iets niet zint. 

Maar als er iets is dat ik heb geleerd in deze weken dan is het dat het niet uitmaakt waar je bent. Die nieuwe dingen ontdekken, samen herinneringen maken, iedere dag op staan met het gevoel dat er avonturen op ons liggen te wachten dat kan ook thuis. Daar hoef ik niets spannends voor uit de kast te trekken, geen shows voor op te voeren of dure dingen voor aan te schaffen. Nee, we zijn terug gekeerd naar de basis.

 

Samen ons verwonderen over een aardbeiplantje dat zo maar omhoog komt tussen tegels, samen het avontuur aan gaan van een verwarmd zwembadje maken, samen buiten broodjes bakken boven een vuurtje, urenlange gesprekken, testen op welke manieren een hangmat het beste ligt (er blijken echt enorm veel mogelijkheden te zijn om in een hangmat te liggen als je de test door een 6 jarige laat uitvoeren), uren kleuren enz.

Onze wereld is heel klein geworden maar voor de jongste kinderen is de wereld nog net zo groot.

Ik was het die veel moest zien, niet zij.

Ik had die extra prikkels nodig om mij te verwonderen, zij deden dat al die tijd al over alles wat ze tegen kwamen.

Nu verwonderen we met ze mee en wat is dat een rijkdom.

Gewoon stil gaan staan omdat je een vogel hoort en dan rustig een kwartier om je heen kijken waar die zit.

Op je billen in het gras gaan zitten om te zien hoe een lieveheersbeestje nu eigenlijk loopt en de meetles van school doen met de tuinbonen die al beginnen te groeien.

Het is kneuterig, het is mutserig to the max maar wat heb ik dit nu nodig!

Juist doordat de hele wereld op zijn kop lijkt te staan en alle zekerheden wegvallen is het zo fijn om te zien en volop te ervaren dat er een zekerheid is die nooit kan wegvallen als je het kind in je maar toe laat, de verwondering van het leven!

Ik mag mezelf wel de vrouw van de lijstjes noemen, de vrouw van de schema's.

Dingen af kunnen strepen, dingen kunnen plannen, ik vind dat fijn. Het geeft mij overzicht maar nu is er weinig planning nodig.

Niemand hoeft naar een sport, niemand hoeft opgehaald te worden bij een vriendje of vriendinnetje, niemand hoeft de trein te halen, we zijn thuis, thuis met elkaar.

 

De twee jongste zijn altijd heel vroeg wakker en ik sta dan met hun op. Doe de strijk en kleed ze daarna aan. Terwijl ik de woonkamer en eetkamer schoonmaak lezen hun hardop voor om de beurt. Daarna beginnen we aan hun schoolwerk. Met zoveel kinderen in huis zijn er niet voldoende laptops dus is het nu ideaal dat hun er altijd vroeg bij zijn.

Zinsy begint ook vroeg en Joshua volgt om 8.30 uur. 

De afspraak met de oudste vier is dat we om 9 uur ontbijten.

Ik probeer het schoolwerk zo veel mogelijk in de ochtenduren af te krijgen. Waar sommige mensen om mij heen, zich heel druk maken om achterstanden die nu opgelopen worden, heb ik dat zelf totaal niet.

Als ze dit een jaar zou kosten (iets wat ik niet verwacht) dan is dat zo. 

Ik vind hun welbevinden veel belangrijker. Ik wil dat ze zich veilig voelen nu de wereld zo onveilig aan kan voelen.

Een juf ben ik niet en ik zal vast en zeker een slechtere uitleg geven dan dat zij die op school krijgen maar het is wel een periode waarin ze hele andere dingen leren. Dingen die je niet zo snel leert op school. Een enorme les in vertrouwen en juist die is zo belangrijk voor mijn drie jongste kinderen.

 

Want wat hebben zij ook veel zorgen om hun biologische families. Wat zwerven er veel vragen in hun hoofd. Het kijken van het Jeugdjournaal heb ik dan ook afgeschaft. Het zorgde bij hun voor zoveel vragen. Vragen die ze uitspraken maar ook vragen die ze voor zich hielden en die een heel eigen leven gingen leiden. Vragen als waar slaapt buikmama nu iedereen thuis moet blijven. Zij heeft geen huis dan kan dat toch niet?

Als ze geen geld hebben voor de dokter, gaat die hun dan wel helpen?

Weet de dokter mij te vinden als het mis gaat met mijn buikmama?

 

Rond het middaguur houden wij school voor gezien. Maar inmiddels ben ik er ook wel achter dat het leren dan absoluut niet ophoud. Leren doe je van zoveel dingen meer dan alleen vanuit een boek.

Zo zie ik dat hun eigen talenten zich nu nog verder ontplooien. Zie ik dat hun liefde voor elkaar groeit, dat ze begrip leren hebben hoe een ander met een moeilijke situatie omgaat, zoeken ze samen naar oplossingen en durven de ander om hulp te vragen. Vaardigheden die je de rest van je leven ook zo hard nodig hebt, naast taal en rekenen.

 

Het leerniveau van mijn kinderen verschilt enorm. Juist nu zie ik hoe verschillend ze leren en wat ze echt nodig hebben.

Joshua vind school moeilijk en schoolwerk verre van leuk. Toch is hij nu juist degene die fanatiek aan de slag gaat. Die opeens sommen begrijpt die voor hem enkele weken geleden nog abacadabra waren. Ik vroeg hem of hij zelf enig idee had hoe dit kwam. Hij wist het direct en kon het feilloos onder woorden brengen. "Dat is toch logisch mam, nu zie ik jullie allemaal de hele tijd en hoef ik dus niet na te denken of het goed met jullie gaat. Nu weet ik dat gewoon zeker en dus heb ik ruimte in mijn hoofd voor sommen". 

Een kind met een hechtingsstoornis kampt zo vaak met problemen die wij niet zien. Waar ik het altijd gooide op een slechte concentratie blijkt hij gewoon veel te druk bezig te zijn op school met het wel en wee van zijn gezinsleden.

Zo samen zijn met elkaar geeft hem de rust die hij zo nodig had.

 

Mijn kinderen leren op dit moment misschien minder schoolse dingen maar ze leren een les die ze hopelijk hun hele leven met zich mee zullen dragen. De les dat ze altijd elkaar hebben, dat waar we ook ter wereld zijn we het samen leuk kunnen hebben, dat je verdrietig, boos en teleurgesteld mag zijn maar dat je dan altijd kunt rekenen op de steun van de anderen die er onvoorwaardelijk voor je zijn. De les dat geluk in de kleine dingen zit en de grootsheid in de verwondering over het kleine.

Samen meer is er niet nodig.

 

Wat we de rest van de dag doen, tegen welke dingen we aan lopen en wat de kinderen en ik het meest missen zal ik in een volgend blog beschrijven.