Mom 2 Mom Is een verbod van abortus de oplossing?

Hi Charlotte

Hoe is het met je?

Ik zat me weer eens op te winden-geen zorgen-zie het als hobby.

Een tijdje terug las ik namelijk een artikel waarin stond dat men graag zou zien dat er een brug werd geslagen tussen abortus en adoptie.

Ik heb het 3x gelezen.

En ben er nog steeds niet uit.

Waarschijnlijk schop ik nu tegen heel wat schenen - maar ik ben dus voorstander van abortus.

Dat klikt misschien kort door de bocht of raar, gezien mijn verleden met onvruchtbaarheid, fertiliteitsissues etc,

Maar ik vind persoonlijk dat die keuze jouw keuze moet zijn.

Abortus als anticonceptie en te pas en te onpas naar de kliniek rennen omdat het weer zover is, daar ben ik niet direct voorstander van. Maar goed, het is niet aan mij om daarover te oordelen.

Ook ik heb vriendinnen die weleens een abortus hebben laten plegen. Om hun eigen beweegredenen.

Ik heb dat - ook in mijn ongewenste kinderloosheid periode - nooit als heel lastig gezien.

Tuurlijk dacht ik wel eens "breng het maar bij mij - iedereen blij". Uitspreken heb ik dat nooit gedaan.

Ik zag het los van elkaar.

Daarnaast heb ik nooit van mijn probleem iemand anders zijn probleem willen maken. Die last hoeft niet op iemand anders schouders. Zij hoeven mijn ongewenste kinderloosheid niet te compenseren.

 

Dat is ook het lastige aan deze brug tussen adoptie en abortus.

Een kind overdragen voor adoptie of een abortus laten plegen...poeh...daar zit nogal een verschil tussen.

Een zwangerschap in een vroegtijdig stadium afbreken. Voordat "de vrucht" (wat een shit omschrijving) levensvatbaar is. Of een zwangerschap voldragen, willens en wetens bevallen. Om vervolgens je kind over te dragen. Dat is nogal wat. Niet alleen lichamelijk. Maar ook emotioneel.

Wat doet dat met je?

Kun je dat aan?

En wat nu als blijkt dat je het niet aankunt.

Kun je die beslissing rationeel maken?

Het is natuurlijk een soortgelijk dilemma als waar de geboortemoeders van onze kindjes voor gestaan hebben - het gedeelte van je overdragen.

En wij weten ook hoe zwaar het is en helaas ook hoe vaak het fout gaat met mismatches- of geboortemoeders die er toch voor kiezen het zelf te gaan proberen. Soms met alle consequenties van dien.

 

Kun je het maken - om zo iets zwaars ook nog op iemands schouders te gooien?

Aan de andere kant..kun je het maken om het niet te doen? Om niet deze optie te bespreken en een stukje bewustwording te creëren.

Zou dit een goed idee zijn?

Ik weet het niet. Ik kom er niet uit.

 

De laatste jaren horen we iets meer over adoptie in Nederland - iets dat jarenlang eigenlijk niet voorkwam in mijn ogen. Dat zie ik wel als een positieve ontwikkeling. Maar in dat geval zijn de kindjes al geboren - en is er een moeder die een kindje heeft waar zij niet voor kan zorgen.

Het feit ligt er al.

 

Maar om adoptiefolders in een abortuskliniek neer te leggen. Ik weet het niet.

 

Wat denk jij Charlotte: zout in de wonden of een goed idee?

Ik ben benieuwd naar jouw visie.

 

Ik wens je een mooi weekend.

Veel liefs,

Natas.

Hi Natas,

 

Ik heb het artikel ook gelezen en het zet aan tot denken.

Abortus is iets waar je felle voor- en tegenstanders voor hebt. Ik weet niet zo goed in welke categorie ik thuis hoor.

Dat klinkt je wellicht vreemd in de oren want ik heb overal eigenlijk wel een uitgesproken mening over. Bij abortus merk ik dat mijn mening flink gevormd word door de ervaringen die ik in de loop der jaren op doe.

 

Toen ik jonger was en zelf nog maar 1 kind had, kende ik een meisje dat zwanger was geworden van haar vader.  Het kindje werd geboren en het meisje (slechts 14 jaar oud) kon simpelweg niet van het kindje houden. Zodra ze het aankeek zag je het in haar blik. Die verharden, je zag bewijzen van spreken de nachtmerries die ze ondergaan moet zijn, voor haar ogen afspelen zodra ze haar dochter aankeek. Ook zag je pure paniek want wat als dit kindje hetzelfde lot zou ondergaan als haar.

Ze bleef maar herhalen, als een soort mantra, hadden ze mij maar geholpen met een abortus.

Op dat moment kon ik dat enkel onderstrepen.

In zo'n situatie nog steeds eigenlijk. Want het is wel heel kort door de bocht om te zeggen dat ze die 9 maanden maar had moeten uitzitten en daarbij komt ook dat ik vind dat een geadopteerd kind het recht heeft om te weten wie de biologische ouder(s) is. Daarmee komt dan het probleem op de proppen dat zo'n meisje vroeg of laat toch geconfronteerd zal kunnen worden met de gruweldaden die ze heeft moeten ondergaan.

 

Een van de biologische moeders is er heel helder over, als ze abortus had kunnen plegen dan had ze dat gedaan. "Dan was het nooit zover gekomen" zoals ze zelf zegt.

En dan komt hij keihard binnen, die tekst. Want op dat moment gaat het over een kind waar ik zielsveel van houd, waar ik voor door het vuur ga, een kind dat mijn alles is maar wat er dus eigenlijk enkel is doordat een ingreep niet voor handen was. Was die er wel, dan was hij er niet.

Ik begrijp haar maar zodra mijn hoofd en hart gaan vechten om gelijk, wint toch mijn hart.

Iedere dag ben ik dankbaar dat de arts geen abortus wou uitvoeren, hoe egoïstisch dat ook is.

 

Ik ben mij al jaren intensief aan het verdiepen in hechtingsproblematiek. Niet een beetje maar echt flink de materie in. Boeken lezen, cursussen doen, gesprekken enz. Hoe verder je daar in gaat des te meer ook het besef komt hoe vroeg wij als mens al voelen, voelen dat wij niet de bedoeling zijn, voelen dat de situatie niet klopt, voelen dat er "gevaar" dreigt. Zou het dan eerlijk zijn om kinderen die angsten mee te moeten geven doordat iemand "verplicht" wordt om de zwangerschap uit te dragen?

Aan de andere kant zeg je daarmee ook (door de theorie te erkennen dat je als foetus al heel veel mee krijgt) dat abortus dus wel degelijk meegekregen word en je dus een kindje ombrengt....

Ik blijf het moeilijk vinden.

 

Ik hoor soms het gemak waarmee er over abortus en de morning after pil gepraat word. Net alsof het een soort "after-party" is van een flink potje seks dat uit de hand is gelopen en daar heb ik wel een hele stellige mening over. Dat vind ik dus niet kunnen. Het is een noodgreep, niet iets wat je incalculeert als optie bij het wel of niet gebruiken van een voorbehoedsmiddel.

 

Een verbod van abortus en een verplichting tot overgaan tot adoptie, daar voel ik niets voor. Ook dat kan ik met de grootste stelligheid zeggen.

Wij kunnen niet in het hoofd van de ander kijken. Wij weten niet wat het 9 maanden dragen van het kind voor impact kan hebben op de ander. Daarnaast blijft het kind bij adoptie "bestaan" en alhoewel ik voorstander voor het leven ben, ben ik mij wel bewust dat de "last" van weten dat er ergens een kind van je rondloopt anders is dan de "last" dat je een abortus hebt gepleegd. Daarmee zeg ik overigens niet dat ik denk dat een abortus geen impact heeft op je leven. Ik denk zelfs dat deze vaak word onderschat.

 

Ik ben er voorstander van dat er meer voorlichtingen komen over adoptie, pleegzorg en de mogelijkheden daarbinnen.

Niet met een wijzende vinger, niet opdringerig maar wel voor handen voor degene die ergens een twijfel hebben zitten. 

Met een gedegen voorlichting en openheid van zaken kunnen mensen een weloverwogen keuze maken, een keuze waar ze achter kunnen en willen blijven staan.

 

Ik ben iedere dag blij dat abortus geen optie was voor haar maar ik gun haar en al die andere vrouwen die ongewenst en ongewild zwanger worden en een gedegen reden hebben om dit kindje niet te kunnen dragen een helpende hand, in welke vorm dan ook. 

 

Lieve Natas,

een heerlijk weekend gewenst met je mannen!

liefs,

Charlotte