Mijn meisje was jarig!

Vrijdag werd ze zeven.

Wat klinkt dat al groot en stiekem is ze dat ook maar voor mij voelt het als de dag van gisteren dat ik het telefoontje kreeg dat ze geboren was.

 

Ik weet nog precies de plek waar ik stond.

Wat ik aan had en hoe de wereld even stil leek te staan toen ze die woorden spraken.

"Er is een meisje geboren en de moeder wil graag dat ze bij jou zal opgroeien".

 

Het was enkele weken daarvoor dat de wereld juist zo anders voelde. 

Er werd een jongetje geboren dat bij ons zou komen wonen. Een prachtig bruin, klein mannetje, dat de naam Jackson droeg.

Maar uiteindelijk zou blijken dat de biologische oma toch wou proberen voor haar kleinzoon te zorgen. Iets wat geweldig was en is. Een kind dat binnen zijn biologische familie kan opgroeien moet altijd het uitgangspunt zijn.

Toch kan ik niet ontkennen dat ik er verdrietig over was. Al zoveel maanden keken we uit naar zijn komst en nu zou hij niet komen, zouden we hem nooit in het echt zien.

 

Het heeft zo moeten zijn dat weet ik zeker.

Er is geen ander kind dat zo bij mij past als dit fantastische meisje.

 

In het ziekenhuis zeiden ze "Dit is er een met een gebruiksaanwijzing en een oude ziel".

Het ging het ene oor in en het andere oor uit want ik had alleen oog voor haar.

Dat hele kleine, dunne meisje met die grote angstige ogen, dat dwars door mij heen keek, dat was mijn dochter!

Vanaf het eerste moment zat ze in mijn hart.

Maar wat hadden ze gelijk in het ziekenhuis destijds.

Ik was al moeder van vier kinderen, dacht dat ik echt wel wist wat moeder zijn inhield en voor welke uitdagingen kinderen je kunnen zetten.

 

Dat ik eigenlijk van niets wist, dat liet zij mij zien.

Ze probeerde mij aan alle kanten uit. 

Was razendsnel in haar ontwikkeling en had en heeft een unieke eigen mening.

 

Het was een arts die mij zei dat er geen naam was die beter bij iemand kan passen dan, dat haar naam bij haar past.

Ik kan niet anders dan hem volmondig gelijk geven.

 

Ze is als een rivier, het ene moment rustig voortkabbelend om vervolgens temperamentvol te keer te gaan maar op welk moment je ook kijkt naar die rivier, hij verliest nooit zijn schoonheid. Dat komt omdat hij altijd puur is, puur natuur en dat is River ook.

Ze is altijd oprecht in alles wat ze doet, zegt en hoe ze handelt.

Jazz betekende oorspronkelijk, zeer energieke dans. Jazz is een op improvisatie gebaseerde muziekstijl die uit heel veel kruisbestuivingen is ontstaan. Een stijl waarop je niet kunt blijven stilstaan.

River Jazzy zoals ze officieel heet, is minstens net zo energiek. Ze brengt zoveel lol, liefde en gezelligheid met zich mee.

Die arts had gelijk, dit is de naam die bij haar hoort.

 

En zij hoort bij mij.

 

Vorig jaar keek ze nog helemaal niet uit naar haar verjaardag en een kinderfeestje hoefde van haar niet zo nodig.

Hoe anders was het dit jaar.

 

De dagen werden afgeteld.

Ze wist exact wat ze hebben wou, rollerskates moesten het worden.

En dan het liefste lichtroze.

 

Ze genoot volop van haar kinderfeestje met haar vriendinnen. 

Eerst thuis, daarna naar de bioscoop en als afsluiting nog een Happy Meal bij Mc Donalds. 

Donderdags trakteerde ze op de BSO en vrijdag was haar dag.

 

Ze werd wakker met een lach van oor tot oor.

Trok haar feestjurk aan en toen waren daar, haar droom rollerskates.

Gelukkig was het een korte schooldag want het liefste was ze direct naar buiten gegaan om te oefenen.

Wat een geluk hadden we met het weer. 

De hele middag is ze buiten in de weer geweest.

 

Mijn lieve meisje, dat eerst een echte tomboy was (en nog steeds kan zijn) veranderd steeds meer in een meisje-meisje.

Haar broer kwam met het ultieme cadeau, een turnmat.

Zij kwam met de ultieme woorden "Hoezo, zeggen mensen dat autisten andere niet begrijpen. Hij weet toch precies wat ik mooi vind!".

 

Het was ook de eerste verjaardag dan er geen contact was met haar buikmama.

Ik zag daar vreselijk tegenop.

Was bang dat het een soort zwart gordijn over haar dag zou trekken. 

Het was wel een van de eerste dingen die ze na het wakker worden vertelde "Ze denkt aan mij, je hoeft niet altijd iemand te horen om te weten dat zij dat doet".

Ik weet 100% zeker dat ze gelijk heeft.

Wat was het mooi om te zien hoe haar Amerikaanse broers en familie het stokje overnamen.

Hoe ze vol liefde haar de mooiste berichten stuurde. 

De spraakberichten werden over en over afgeluisterd en dat koppie, met die blik van ik ben aan twee kanten van de oceaan zo geliefd, dat was onbetaalbaar.

Het bracht geen zwart gordijn maar een sprankje hoop, een dosis liefde en de overtuiging dat je samen alles aan kunt.

 

Mijn lieve, unieke meisje die dwars door mij heen kan kijken.

Die exact weet hoe ik mij voel en die altijd precies de goede dingen weet te zeggen op haar eigen unieke wijze.

Zij is het die mij leerde wat echt houden van is en wat de waarde van die woorden zijn.

Zij is het die mij scherp houd.

Zij is het die mij wakker kan laten liggen.

Zij is het die mij energie geeft.

Zij is het die mij de woorden onvoorwaardelijk, betekenis deden geven.

Zij is het die mij compleet gelukkig maakt.

Mijn meisje, mijn alles!

Al zeven jaar en wat ben ik trots op haar!