Volwassen, dat is wat je bent als je 21 jaar bent.
Mijn zoon is volwassen.
Ik ben moeder van een volwassen zoon.
Zelf was ik niet volwassen toen ik hem kreeg.
19 jaar was ik toen ik zwanger bleek.
20 jaar was ik toen ik beviel.
En nu, is hij gewoon al 21 jaar.
Die 21 jaar zijn voorbij gevlogen.
Het lijkt als de dag van gisteren dat we samen het avontuur van het moederschap gingen ontdekken..
Al snel bleek dat je "anders" was als wat standaard is.
Nu ben ik ook niet echt standaard maar jouw "anders" kreeg een titel, autisme.
De artsen, psychologen, orthopedagogen, allemaal vertelde ze het doemscenario.
Jouw en mijn leven zal altijd anders zijn, door hoe jij bent.
Maar is anders slecht?
Ik kan niet ontkennen dat er momenten zijn geweest dat ik vurig gehoopt heb dat je "gewoon" zou worden, dat er een pil zou komen die je "normaal" zou maken.
Niet voor mij, voor mij was je perfect zoals je was, maar wat zag ik je worstelen. Die angst, die frustratie, het onbegrip.
Ik gunde je gewoon een ander leven.
Nu weet ik dat jij helemaal niet anders wil zijn.
Dat je die angsten, frustraties en het onbegrip op de koop toeneemt, want dit is wie jij bent.
Je bent uitgegroeid tot een topper.
Iemand die weet wat hij wil.
Die daar voor wil vechten.
En die zal bereiken wat hij voor ogen heeft.
Ik ben er van overtuigd dat iedere moeder iets van ieder van haar kinderen leert.
Jij hebt mij samen met je jongste broertje het meeste over het leven geleerd.
Er is geen boek, cursus of studie die mij meer had kunnen leren over het leven dan dat jullie dat ieder op jullie eigen manier hebben gedaan.
Soms "vergeet" ik zelfs dat je een aan autisme verwante stoornis hebt.
Voor mij ben je gewoon mijn zoon.
De zoon die mij moeder heeft gemaakt.
Maar dan zijn er momenten die duidelijk naar voren brengen dat jij "anders" bent.
Wat hakte het verdriet om je poes erin.
Ik zag je weer worstelen net zoals dat kleine jongetje van vroeger.
Je was de weg kwijt, je houvast. Het verschil met het jongetje van toen was dat je het nu zelf wist.
Je dwong jezelf om door de schuur te lopen, nu zonder je kameraadje. Je wist dat als je het nu niet deed, je het niet meer zou kunnen.
De tranen stroomde over je wangen en ik kon je hier in huis horen huilen.
Ik zag je buiten staan, het geluidje maken dat je altijd maakten als je hem riep. Nu kwam hij niet, hij zou nooit meer komen maar jij moest leren dat je dagelijkse ritme anders moest worden.
En alles hangt bij jou vast aan ritme. Je knokte en ik kon niet anders dan toekijken.
Keihard vocht je, je terug.
Want wat voor een ander gewoon een poes is, was voor jou een houvast.
Een houvast waar jij als persoon met een aan autisme verwante stoornis je ritme op had afgestemd.
Je zult niet half weten hoe trots ik op je ben!
Een van de vragen van de Raad van de Kinderbescherming was destijds of ik dacht dat jij wel een broer kon zijn.
Ik kan ze verzekeren dat er vijf broers en zussen zijn die zich geen andere broer zullen wensen.
Soms snappen ze je niet, soms vinden ze je irritant maar ze weten ook dat er niemand zo voor ze door het vuur zou gaan als dat jij dat doet.
Jouw familie staat altijd voor jou voorop.
En je geeft ze een enorme levensles mee. Zoals je zelf altijd zegt "Ik hoef er niet bij te horen om gelukkig te zijn, ik hoef niet net zoals de rest te zijn. Als ik echt mezelf ben, dan pas kan ik oprecht gelukkig zijn".
Lieve Djimon, ik hou van jou!
Reactie schrijven