Van spreekbeurt naar top idee!

Spreekbeurten ze horen erbij op de basisschool.

Waar ik helemaal los ging als kind en echt geremd moest worden (want niemand zit op een spreekbeurt van 3 uur over paddenstoelen te wachten), vinden mijn kinderen het totaal niet interessant en staat een spreekbeurt van hen, voor mij synoniem aan achter hun broek aan zitten, om nu toch echt eens te beginnen.

 

Ik vind dat hun huiswerk, van hun is en pas er dan ook voor om het voor hen te doen. 

Ik wil met alle liefde helpen maar het moet hun eigen verhaal worden en ze moeten zelf op zoek gaan naar de informatie.

Allerlei onderwerpen zijn hier al de revue gepasseerd, van ezels tot breakdance en van Amerika tot One Direction.

Er was altijd enige aanmoediging voor nodig maar stress voor hun spreekbeurt dat had ik nooit.

Tot laatst.

Laatst kwam Joshua met een papier thuis met daarop de datum waarop hij zijn spreekbeurt moest gaan houden.

Ik vroeg hem of hij al wist welk onderwerp het ging worden en verwachtte iets als superhelden of voetbal maar nee, hij wil een spreekbeurt houden over adoptie.

 

En ik moet eerlijk bekennen, dat ondanks dat ik het een prachtig onderwerp vind, ik mij ook direct een beetje zorgen ging maken.

Ja, ik schoot enigszins in de stress.

 

Wat zou hij dan willen vertellen?

Zou hij iets willen vertellen over hem of over adoptie in het algemeen?

Is hij zich bewust dat er vragen kunnen komen?

Wat voor vragen zullen er komen?

Zou hij zich niet te kwetsbaar opstellen?

 

Maar direct daarna bedacht ik mij, bestaat er eigenlijk wel zoiets als te kwetsbaar?

Kinderen kunnen hard zijn en elkaar "pakken" op dingen waarmee ze de ander kunnen raken maar kinderen kunnen ook begrip krijgen doordat ze dingen beter begrijpen.

 

Ik merk dat ik hem het liefst wil beschermen tegen moeilijke vragen. Dat ik wil voorkomen dat hij zich ongemakkelijk zal voelen. Ik ben bang dat hij gekwetst zal worden maar weet ook dat ik hem moet loslaten, hem zijn eigen verhaal moet laten vertellen op het moment dat hij daar aan toe is en dat is nu.

Maar wat is loslaten toch moeilijk...

 

Ik vroeg hem waarom hij dit onderwerp koos en zijn antwoord was glashelder maar deed mij wel even slikken.

"Voetbal is iets waar ik van hou, superhelden vind ik gaaf maar adoptie is een stuk van wie ik ben. Zonder adoptie zou ik niet eens hier in Nederland zijn. Ik ga uitleggen waarom ik hier ben en hoe ik hier gekomen ben".

"Waar kan ik informatie vinden mama?", klinkt het al snel.

Tja, wil ik dat hij allerlei discussies over adoptie gaat zitten lezen, vreselijke verhalen over illegale adoptie tegenkomt of veel te ingewikkelde, (voor hem en de klas) oninteressante informatie moet doorworstelen?

Nee, dat wil ik uiteraard niet.

 

Daarom gaan we samen op zoek naar informatie voor kinderen.

Bijna over ieder onderwerp kun je wel een spreekbeurtpakket bestellen, dus redeneer ik (misschien wat naïef) dan zal dat er vast en zeker over adoptie zijn.

 

Helaas, wat ik zoek blijkt er niet te zijn!

 

De informatie die er geschreven is voor kinderen dekt voor hem niet de lading. Hij wil het niet hebben over arme mensen die hun kinderen af moesten staan omdat ze geen eten hadden.

Zijn biologische moeder eet gewoon iedere dag een maaltijd. Ze kon om heel veel andere redenen niet voor hem zorgen.

Dat kinderen die geadopteerd zijn uit hele arme landen komen, staat even later geschreven in een tekst voor kinderen die meer willen weten over adoptie. Ook dit is in zijn geval niet van toepassing. In Amerika wonen heel veel rijke mensen maar nog veel meer hele arme mensen.

Dan stuit hij op een tekst waarin geschreven staat hoeveel adoptie wel niet kost. Ik zie hem slikken. Wegkijken en dan de tekst opschrijven "Ik ben niet gekocht, ik ben geadopteerd".

 

Dit gaat een verkeerde kant op. Ik schreef al eerder dat hij gehoord had dat hij gekocht was en dus hebben we het er samen nog een keer over hoe het echt zit.

Ik vraag hem aan het einde of hij zeker weet dat hij zijn spreekbeurt over adoptie wil doen en dat als hij bij nader inzien het liever over iets anders doet, ik met alle liefde dat aan zijn meester ga uitleggen.

 

Die grote ogen kijken mij aan, hij denkt duidelijk na.

Hij slaat het schrift dicht.

Loopt naar zijn kamer en komt terug met de beer die hij kreeg in het kindertehuis.

"Ik ga het wel doen. Ik ga vertellen over mij, over mijn buikmama, hoe zij hulp kreeg toen ze het niet kon en die meneer haar boeken liet zien met ouders erin. Ik ga ze vertellen dat jij eerst een cursus moest doen omdat ze zeker wilden weten dat je een goede mama kon zijn. Ik ga ze vertellen dat er heel veel redenen zijn waarom je niet voor je kindje kan zorgen en ik ga ze vertellen dat je prima van twee mama's kan houden!".

Daarna roept de Playstation hem en ga ik verder met het wegwerken van de was.

Het onderwerp is voor hem klaar, denk ik op dat moment.

 

Niets blijkt minder waar want als ik hem s'avonds naar bed breng, begint hij er weer over.

 

"Soms wou ik dat ik gewoon was, gewoon uit jouw buik kwam, dan was ik niet standaard anders".

Ik antwoord dat ik dat heel goed begrijp.

 

"Ik ga mijn spreekbeurt doen over adoptie, dat weet ik zeker maar dan moet jij ook iets voor mij doen!".

Ik ben benieuwd wat het zal zijn maar lang hoef ik daar niet over na te denken want hij ratelt vrolijk verder.

 

"Ik wil dat jij bij mijn spreekbeurt bent, zodat als er vragen komen, die ik niet kan of wil beantwoorden, jij er bent om mij te helpen en ik wil dat jij zo'n pakket gaat maken als Zinsy had voor haar epilepsie spreekbeurt, zodat kindjes die ook geadopteerd zijn dat gewoon kunnen krijgen zodat het allemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn, met stomme sites voor grote mensen. Vind je dat geen goed plan, mam?".

 

Ik zeg hem dat ik het een geweldig idee vind en dat vind ik het ook echt.

Het laat mij niet meer los. Het blijft in mijn hoofd ronddwalen en vormt zich steeds verder.

Niet alleen een spreekbeurtpakket maar ook kletsplaten, invulboeken, kaarten,  enz...

Ik laat het bezinken, bedenk voor en tegens. Heb het er over met diverse mensen en dan is daar die kogel, die door de kerk vliegt.

 

Wat begon als een probleem(pje), een gemis, iets wat we niet konden vinden, iets wat we graag zouden hebben, gaan we nu zelf maken en ik heb de hulp van de allerleukste, namelijk Natasja.

Jullie horen spoedig meer over alles wat we gaan ontwikkelen.

Wij gaan in ieder geval fanatiek en vol plezier aan de slag met aankomstkaarten, invulboeken, kletsplaten maar bovenal het spreekbeurtpakket.