And the winner is....Colombia!

We zijn er uit! 

Eindelijk. We hebben de knoop doorgehakt. 

We gaan kiezen voor vergunninghouder Wereldkinderen.

Het land hebben we ook al gekozen.

We gaan ons, zodra we onze beginseltoestemming hebben, inschrijven voor Colombia!

Na lang, heel lang twijfelen, dat wel.

Want wat een onmogelijk iets (vonden wij), die keuze maken voor een land - en daarmee voor een vergunninghouder.

 

In ons hoofd zijn we maar wat vaak gewisseld.

Van A New Way naar de NAS. Toen weer terug naar A New Way, maar met lichte twijfel.

Keuzes, keuzes, keuzes...

We twijfelden vooral over de landen.

Het idee van adopteren begon in ons hoofd met het "plaatje" van een baby, waardoor we dus eerst uitkwamen bij Amerika (en ANW).

Maar na wat afleveringen van het RTL-programma 'Met Open Armen', kregen we toch ook wel heel warme gevoelens bij het adopteren van een wat ouder kindje.

Misschien zouden we zelfs wel voor een sibling willen gaan!

 

Zo kwamen we weer uit bij de NAS.

Bij landen als Portugal en Hongarije, waar regelmatig sibling voorstellen vandaan komen.

En toen kwam daar, via de NAS, opeens ook het werelddeel Zuid-Amerika in beeld, met de landen Nicaragua en Peru.

We waren op slag verliefd.

Ik weet niet waar het vandaan kwam, dat gevoel, maar we hadden het allebei/

Misschien omdat Jack en ik enorm fan zijn van (Zuid-) Spanje en Zuid-Amerika ook Spaanstalig is.

Hoe dan ook, het gevoel was er meteen.

We verdiepten ons in de Zuid-Amerikaanse cultuur en de landen in dat werelddeel en het voelde helemaal goed.

Geen twijfel meer, het werd Zuid-Amerika!

Tot daar opeens het bericht kwam, dat je voor Nicaragua niet meer kon inschrijven.

De adopties lagen al een tijdje min of meer stil en er mochten voorlopig geen nieuwe dossiers opgestuurd worden.

Peru zat in de opstartfase en ook voor dat land was het allemaal nog heel onduidelijk wanneer er weer nieuwe dossiers verzonden mochten worden.

 

En toen wisten we het even allemaal niet meer...

Uit Portugal kwamen ook bijna geen voorstellen het laatste jaar, voor Hongarije was de wachttijd tot intake extreem lang...Toch maar ANW dan?

Maar eigenlijk was het plaatje 'baby', in ons hoofd al vervangen door een plaatje van een wat ouder kindje, misschien zelfs wel twee kindjes.

Maar hoe dan nu verder?

 

Ik zag het echt even niet meer, via welke route we verder moesten.

Typisch zo'n moment waarop ik weer volop ging twijfelen. 

Pfff, zo ingewikkeld, adoptie.

Misschien toch weer IVF? Nee, die knoop was eerder al doorgehakt.

Daar was heel goed over nagedacht en dat was een afgesloten hoofdstuk.

 

Gek werd ik er van, die twijfel, die toch telkens stiekem weer omhoog kwam zodra er iets tegenzat.

Van andere stellen, die in dezelfde fase zitten als Jack en ik, hoorde ik gelukkig dat zij hetzelfde hadden.

Soms ben je gewoon wat onzeker, omdat je hier ook allemaal geen ervaring mee hebt.

En je toch heel graag de beste keuzes wilt maken. Het zijn ook nogal pittige vraagstukken, waar we mee bezig zijn.

Heel gezond dus, een beetje twijfel op z'n tijd.

Maar fijn voelt het zeker niet, als je in zo'n twijfel-fase zit.

En opeens kwam daar Wereldkinderen in beeld.

Een vergunninghouder die onder andere samenwerkt met Colombia.

Colombia is een land waar adopties de afgelopen jaren wat stil hebben gelegen, waar alles nu gereorganiseerd is en waar adopties weer opgestart gaan worden.

Een land waaruit soms sibling-voorstellen komen én een land in Zuid-Amerika!

 

De perfecte match voor ons, zo voelt het.

De twijfel-fase is weer voorbij.

We zijn er helemaal uit, Colombia wordt ons land!

Alhoewel het niet zo hoeft te zijn dat ons toekomstige kindje ook daadwerkelijk uit Colombia komt, want we komen binnenkort ook op de wachtlijst voor Nederlandse adoptie.

Dus wie weet, komt er uiteindelijk wel een voorstel uit Nederland in plaats van uit Colombia.

En gaan we dus helemaal niet met het vliegtuig en gaan we ook niet ruim 2 maanden naar het buitenland, als we ons kindje gaan ophalen.

Maar rijden we gewoon met de auto ergens naar een stad of dorpje in Nederland. Het kan nog alle kanten op gaan.

 

Recent schreef iemand op Facebook, als reactie op één van mijn blogs: What's meant tot be, will always find its way. Dat vond ik zo mooi. 

En daar houden we ook maar aan vast, de komende tijd.

Hoe het ook loopt, het komt vast wel goed.

Daar geloof ik in.

 

En soms geloof ik het wat minder, als ik weer eens in zo'n twijfel-fase zit.

Maar dan bedenk ik maar dat, dat ook oké is, dat die twijfel er gewoon bij hoort.

Of ik bespreek mijn twijfelgevoelens met Jack, of kruip gewoon even lekker tegen hem aan op de bank. Of ik app een vriendin, of een zus.

En wanneer dat allemaal niet kan, doe ik soms mijn verhaal tegen mijn trouwe viervoeter. Die kijkt me dan zo uiterst serieus en meelevend aan, dat ik er acuut van in de lacht schiet.

En dan is het ook gewoon allemaal weer oké.

 

In mijn volgende blog lees je over het laatste gesprek bij de Raad voor de Kinderbescherming, waarin we het advies lazen en de intake voor Nederlandse adoptie hadden.

Tot snel!

Liefs, Sophie